Δε με νοιάζουν οι χειραψίες. Να συστηθούν οι ψυχές μας θέλω.

Της Στεύης Τσούτση.

Πόση μαγεία κρύβεται πίσω από τη γνωριμία των ανθρώπων;
Πίσω από την προσμονή κάθε πρώτης συνάντησης.
Και πόσες σκέψεις, πριν και μετά.
Ο πυρετός της προετοιμασίας χτυπά δυνατά στα μηνίγγια σου. Σου καίει το είναι.
Και δε μιλώ για εκείνες τις ώρες που περνάς στον καθρέφτη προσπαθώντας να ταιριάξεις χρώματα και πράγματα. Θέλοντας να δείξεις τον καλύτερο εαυτό σου, που μπορεί από υπερβάλλοντα ζήλο να μην μοιάζει καν στο τέλος με σένα.
Οι αληθινές συναντήσεις είναι απλές. Με ένα σκισμένο τζιν μπουφάν, το αγαπημένο σου. Δίχως δεύτερη ματιά στον καθρέφτη.
Μόνο εσύ. Όπως είσαι κάθε μέρα. Κι όχι στις εθνικές εορτές και τις επετείους.
Όχι δε μιλώ για κάτι τέτοιο.
Μιλώ για την ψυχολογική προετοιμασία. Αυτή που απαιτείται για να αγγίξεις τον άλλο. Να κατανοήσεις, όσο μπορείς και σου επιτρέψει φυσικά, τη βαθύτερη ουσία του.
Την προετοιμασία της επαφής.
Πηγαίνεις και περιμένεις να συστηθείτε. Όχι με τη χειραψία κι ένα «χαίρω πολύ», ίσως κι ένα φιλί στο μάγουλο.
Αλλά να γνωριστείτε. Να ανοίξετε τους κόσμους σας και να δείτε αν συγκλίνουν ή αν δεν πρόκειται να συναντηθούν ποτέ.
Αυτό πάντα το ξέρεις από την πρώτη στιγμή.
Βγάζει μάτι.
Η επαφή με τον άλλο, η χημεία της επικοινωνίας, δεν κρύβεται. Είναι εκεί και σου φωνάζει.
Στα θέματα που δεν εξαντλούνται ποτέ, στα πειράγματα που κανείς δεν παρεξηγεί, στις διαφωνίες που είναι λογικό να υπάρχουν.
Να φοβάσαι όταν συμφωνείς πάντα. Και παράλληλα μη φοβάσαι να διαφωνείς.
Οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι. Είμαστε απλά συμβατοί. Δεν υπάρχει απόλυτη ταύτιση απόψεων και δεν μπορεί να υπάρξει σωστή επικοινωνία χωρίς αντίλογο. Χωρίς εκείνες τις στιγμές που εκτιμάς τον άλλο γιατί υπερασπίζεται με σθένος την άποψη του, αρνούμενος να σε εντυπωσιάσει συμφωνώντας μαζί σου.
Σε αυτές τις συναντήσεις, ο χρόνος χάνει τη δύναμη του. Περνά και δεν το καταλαβαίνεις. Τον αγνοείς επιδεικτικά και συνεχίζεις να μιλάς. Ή και να ακούς. Ή ακόμη και να σιωπάς. Μεγάλο σχολείο είναι μάτια μου η σιωπή. Σου μαθαίνει τόσα που δε φανταζόσουν ποτέ.
Σε εκείνες τις στιγμές της επικοινωνίας, ανοίγει μπροστά σου ένας ολόκληρος κόσμος. Αυτός που ο άλλος σου συστήνει και σε βάζει μέσα. Άλλοτε δειλά κι άλλοτε ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα.
Κι εσύ μπαίνεις σαν πρώτη φορά φιλοξενούμενος που φοβάσαι να αγγίξεις οτιδήποτε μήπως και κάνεις ζημιά. Μήπως και μαγαρίσεις το άδυτο.

Και δεν πρέπει να το κάνεις. Η ψυχή είναι ο πολύτιμος θησαυρός της ανθρώπινης ύπαρξης. Και οι στιγμές που σου παραχωρείται η άδεια να διεισδύσεις σε αυτή, οφείλουν να είναι γεμάτες σεβασμό.
Σέβομαι τον άνθρωπο που έχω απέναντι μου, ο οποίος μου «χαρίζει» κάτι από τον εαυτό του.
Σέβομαι αυτόν που θα μου ανοίξει μια χαραμάδα της ψυχής του, θέλοντας να τον γνωρίσω καλύτερα.
Σέβομαι αισθήματα και σκέψεις.
Σέβομαι το πρόσωπο που στέκει απέναντι μου και με κοιτά στα μάτια. Μου μιλά για τον εαυτό του και με βάζει στον κόσμο του.
Πόσες και πόσες πληγές θα είχαμε γλιτώσει αν στεκόμασταν σε αυτή τη μαγική λεξούλα;
Σεβασμός.
Πόσα δάκρυα, πόσος πόνος κι απέραντη μοναξιά θα είχαν μείνει στο συρτάρι τους;
Αλλά δεν έγινε. Και δεν πειράζει.
Γιατί ό,τι ζούμε είναι η δύναμη μας. Ο δάσκαλος και ο καθοδηγητής μας.
Γι’ αυτό μη φοβάσαι τις συναντήσεις. Μη φοβάσαι να ανοιχτείς. Μην τρέμεις να δείξεις ποιος είσαι.
Ρίσκο θέλει η ζωή. Πάντα της το ήθελε και δε θα πάψει και ποτέ.
Ρίσκο θέλουν και οι συναντήσεις.
Ρίσκο να γνωρίσεις, να δοκιμάσεις, να δοκιμαστείς.
Κι αν γίνει, έγινε.
Αν όχι, κλείνεις την πόρτα που σου άνοιξαν απαλά, ευχαριστείς και φεύγεις.
Αθόρυβα και διακριτικά. Όπως ακριβώς μπήκες.
Και πας για άλλα…
Είναι ήδη εκεί έξω και σε περιμένουν…

διαφορετικό