Αυταρχικοί και νάρκισσοι γονείς δεν μπορούν να αγαπήσουν τα παιδιά τους

Οι DTP συχνά αγωνίζονται να δουν την αντανάκλαση τους στα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, κάτι που οδηγεί σε καταχρηστικές σχέσεις.

Σύμφωνα με την Perpetua Neo, ψυχολόγο και θεραπευτή που ειδικεύεται στις περιπτώσεις των DTP, «οι ναρκισσιστές, οι αυταρχικοί και οι κοινωνιοπαθείς δεν έχουν την αίσθηση της συμπάθειας, και δεν θα την αναπτύξουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούν ποτέ να αγαπούν κανέναν».

Αυτό δεν αλλάζει, όταν έχουν παιδιά. Δεν υπάρχει πρωταρχικό ένστικτο για την προστασία και την ενθάρρυνση των απογόνων τους, επειδή δεν θεωρούνται από αυτούς ξεχωριστές οντότητες. Θεωρούνται απλώς ένα εργαλείο τους.

«Οι DTP τείνουν να βλέπουν τα παιδιά ως επέκταση του εαυτού τους και κατοχή τους», δήλωσε η Νέο. Και πρόσθεσε:  «Έτσι, αντί να λένε, «θα σας γαλουχήσω για να μπορέσετε να μεγαλώσετε για να είστε οι εκπληκτικοί άνθρωποι που θέλετε να είστε», λένε, «πρέπει να μεγαλώσετε και να το κάνετε έτσι ώστε να είστε το τρόπαιο μου»».

Το παιδί αναμένεται να γεμίσει με όλα τα είδη των λειτουργιών που δεν χρειάζεται. Για παράδειγμα, οι ναρκισσιστές τείνουν να είναι μονίμως δυσαρεστημένοι άνθρωποι, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, έτσι μεταφορτώνουν πολλές περιττές συναισθηματικές αποσκευές στα παιδιά τους.

Ουσιαστικά τα χρησιμοποιούν σαν ακουστικά για τα προβλήματα τους. Αυτό συνεχίζεται χωρίς διακοπή και σύμφωνα με τη Neo, ορισμένοι από τους πελάτες της αποκάλυψαν ότι οι γονείς τους τους είπαν: «Ο μόνος λόγος που σας κάναμε, ήταν να μας φροντίζετε για το υπόλοιπο της ζωής σας».

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, το παιδί αναμένεται επίσης να μετατραπεί σε ένα σάκο του μποξ είτε σωματικά είτε συναισθηματικά.

«Καθώς οι γονείς μεγαλώνουν και η υγεία τους αρχίζει να κλονίζεται, η αίσθηση της αυτοεκτίμησής τους γίνεται πραγματικά ασταθής», δήλωσε η Νέο.

Αντίθετα, το παιδί που μεγαλώνει, γίνεται ισχυρό, έχει περισσότερη αίσθηση εαυτού του και είναι πολύ δύσκολο για τον γονέα να το προσέχει και να το ελέγχει. Έτσι ξεκινά ένας ανταγωνισμός, με στόχο την υποβάθμιση του, με πράξεις και φράσεις απαξιωτικές.

Σημαντικό ρόλο σε μια οικογένεια DTP, παίζει και ο αριθμός των παιδιών που έχει. Συνήθως, έχουν πάνω από ένα παιδί, με καταμερισμένες τις μορφές της εξουσίας απέναντι τους.

Το ένα παιδί που διαφωνεί με τη λειτουργία των γονέων, γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος, ενώ αυτό που δεν αντιδρά και δείχνει να συμφωνεί, γίνεται το «χρυσό παιδί».

Εάν υπάρχει ένα τρίτο παιδί, η Νέο λέει ότι αυτό γίνεται το «χαμένο αγόρι» ή το «χαμένο κορίτσι», δηλαδή παραμελείται και αγνοείται σχεδόν εξολοκλήρου, καθώς τα άλλα δύο έχουν καλύψει τις ανάγκες τους.

Το ερώτημα είναι αν τα παιδιά που μεγαλώνουν από γονείς DTP θα μοιάσουν με τη μητέρα ή τον πατέρα τους. Σύμφωνα με ειδικούς αυτό ισχύει μόνο στη μειοψηφία των παιδιών.

Οι περισσότεροι ενήλικες έχοντας ζήσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον αντιδρούν και γίνονται πιο κοινωνικοί, βάζοντας τις δικές τους ανάγκες στο πλάι για να ευχαριστήσουν τους άλλους. Βέβαια, αυτό είναι ένα στοιχείο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι DTP για να τους εκμεταλλευτούν.

Η εξέλιξη, πάντως, ενός παιδιού που μεγάλωσε σε τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον, δεν είναι προδιαγεγραμμένη. Τα «χρυσά παιδιά» μπορεί να απέφυγαν την απόρριψη από τους γονείς, αλλά ίσως τελικά καταλήξουν χειρότερα από τους αποδιοπομπαίους τράγους, καθώς δεν μπορούν να ξεφύγουν από μια παθολογική κατάσταση.

Αντίθετα, οι δεύτεροι, που δεν ήταν οι μαριονέτες των γονιών τους, συνήθως, αναπτύσσονται καλύτερα από μόνοι τους και μπαίνοντας στον κόσμο ανακαλύπτουν την ελευθερία.

Έχοντας, προφανώς, αρνητικά συναισθήματα που σχετίζονται με τους γονείς DTP, είναι πιο ικανοί να ξεφύγουν από αυτούς και να δημιουργήσουν μια εντελώς νέα, υγιή ζωή.

Πηγή: Science Alert 

Επιμέλεια Snoopit24