85χρονος συνταξιούχος έβαλε αγγελία για να τον υιοθετήσουν ώστε να πάψει να νιώθει μόνος

Ο Han Zicheng ήταν ένας από τους εκατομμύρια απελπισμένους ηλικιωμένους Κινέζους που ζουν μόνοι, αφού έχασαν τις συζύγους τους ενώ τα παιδιά τους, οι φίλοι και οι γείτονές τους ήταν πολύ απασχολημένοι με τις δουλειές τους.

Ο 85χρονος φοβόταν ότι θα πεθάνει μόνος του στο μικρό του διαμέρισμα στο Tianjin, νοτιοανατολικά του Πεκίνου, και πως το μόνο που θα έβρισκαν από αυτόν θα ήταν τα οστά του.

Έτσι, πήρε χαρτί και μελάνι και έγραψε: «Ψάχνω κάποιον να με υιοθετήσει».

“Μόνος 85χρονος που βαστάει ακόμα γερά στα πόδια του, μπορεί να ψωνίσει, να μαγειρέψει και να φροντίσει τον εαυτό του και δεν πάσχει από καμία χρόνια ασθένεια ψάχνει οικογένεια,” έγραψε, σύμφωνα με το Washington Post.

“Συνταξιοδοτήθηκα από ένα ινστιτούτο επιστημονικής έρευνας στην Tianjin, με μηνιαία σύνταξη 800€ το μήνα.”

“Δεν θα πάω σε γηροκομείο. Ελπίζω να βρεθεί ένας ευγενικός άνθρωπος ή μια οικογένεια θα με υιοθετήσει, θα με φροντίσει στα γηρατειά μου και θα θάψει το σώμα μου όταν πεθάνω.”

Ο Han κόλλησε το χαρτί που έγραψε σε μία στάση λεωφορείων σε ένα πολυσύχναστο μέρος της γειτονιάς του τον Δεκέμβριο και πήγε στο σπίτι του και περίμενε.

Τα παιδιά του ζουν στο εξωτερικό κι από τότε που πέθανε η γυναίκα του, κατάλαβε πως δεν θα επιβίωνε μέσα από την απελπιστική μοναξιά του.

Ο Han επίσης ανησυχούσε για το μέλλον του – μπορούσε άνετα να εξυπηρετηθεί και να ψωνίσει όσα χρειαζόταν, αλλά ήξερε ότι κάποια μέρα θα ήταν πολύ αδύναμος.

Ο ηλικιωμένος ήταν επίσης θυμωμένος με την οικογένειά του που τον εγκατέλειψε και με το κράτος που δεν μεριμνά για τους ανθρώπους που ζουν μόνοι τους.

Τα παιδιά στις μέρες μας εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους για να σπουδάσουν στο εξωτερικό και συχνά δεν επιστρέφουν, ενώ είναι πολύ απασχολημένοι με τη ζωή τους για να φροντίσουν τους ηλικιωμένους συγγενείς τους.

Τα γηροκομεία είναι λίγα και δεν μπορούν όλοι οι συνταξιούχοι να πληρώσουν τη μηνιαία συνδρομή τους.

“Οι ηλικιωμένοι είναι σαν τα λουλούδια και τα δέντρα,” δήλωσε ο Han. “Αν δεν τα ποτίζουμε, δεν μπορούν να μεγαλώσουν.”

Το σημείωμά του δημοσιεύτηκε στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης και τα τοπικά ΜΜΕ και σύντομα εκατοντάδες άνθρωποι άρχισαν να τον καλούν να του προσφέρουν τη βοήθειά τους.

Αλλά ο Han ήταν επιλεκτικός με αυτούς που ήθελαν να τον υιοθετήσουν, απορρίπτοντας τους μετανάστες εργαζόμενους και άλλους που θεωρούσε κατώτερους.

Ο Han έκανε αρκετούς νέους φίλους, όπως ο 20χρονος φοιτητής Jiang Jing και ένας στρατιωτικός με το όνομα Cui.

Στη συνέχεια, τον Μάρτιο, όλοι ξαφνικά σταμάτησαν να ακούνε νέα από αυτόν. Οι γείτονές του παρατήρησαν ότι δεν τον είχαν δει να περπατάει στους κοινόχρηστους χώρους, αλλά κανείς δεν πήγε να τον ελέγξει.

Ο γιος του Han, ο Han Chang, ταξίδεψε από τον Καναδά όταν άκουσε ότι ο πατέρας του πέθανε στις 17 Μαρτίου.

Αλλά ο Chang είπε ότι ο πατέρας του έλεγε ψέματα – δεν ήταν μόνος του, έχει τρεις γιους, όχι δύο, και όλοι ενδιαφέρθηκαν να τον φροντίσουν. Ήταν απλά ένας “γκρινιάρης ηλικιωμένος.”

Ωστόσο, ο Chan αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία επικοινωνίας των αδελφών του ή οποιονδήποτε άλλον που θα μπορούσε να επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο.

Παρόλο που ο Han δεν υιοθετήθηκε ποτέ όπως ήθελε, τις τελευταίες του ώρες είχε κάποιον να καλέσει, αν και ο γιος του δεν είπε ποιον αριθμό κάλεσε τελευταία.

Ο μεγαλύτερος φόβος του Han στο τέλος αποφεύχθηκε. Κάποιος τον πήγε σε νοσοκομείο και έμεινε μαζί του μέχρι το τέλος. Δεν πέθανε μόνος του.

διαφορετικό