12 αλήθειες που θα καταλάβουν μόνο οι γονείς με παιδιά που είναι δύσκολα στο φαγητό

Μισεί τα λαχανικά, λατρεύει τρία φαγητά και θα μπορούσε να τρέφεται αποκλειστικά με αυτά, μπορεί να κυλιέται στο πάτωμα αν ακούσει τη λάθος απάντηση στην ερώτηση «Τι φαγητό έχουμε, μαμά;»: το να μεγαλώνεις ένα παιδί δύσκολο στο φαγητό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι ένας διαρκής αγώνας με καθημερινά βασανάκια, που λίγοι μπορούν πραγματικά να καταλάβουν, όπως:

1. Μπορείς να του καταστρέψεις τη μέρα (ή τη ζωή) αν δεν βγάλεις την κόρα απ’ το τοστ του. Τα παιδιά που είναι ιδιότροπα στο φαγητό η ζωή τα κερνάει διαρκώς πίκρες, πίκρες αβάσταχτες, όπως το να ξεχάσει η μαμά να βγάλει την κόρα από το τοστ ή –ακόμα χειρότερα- να το κόψει με τον λάθος τρόπο.

2. Έχεις διαβάσει 3.000 άρθρα με τίτλους όπως «Πώς να πείσω το παιδί να φάει λαχανικά». Η ζωή σου είναι ένας διαρκής αγώνας με μοναδικό έπαθλο να φάει επιτέλους το παιδί ένα τόσο δα κομματάκι σπανάκι, μία γουλίτσα γάλα ή οτιδήποτε δεν είναι πατάτες, μακαρόνια-βίδες, σνίτσελ ή κεφτέδες. Όλοι έχουν ένα κόλπο να προτείνουν, όλοι υπόσχονται μια μέθοδο-επανάσταση και οι ελπίδες αναπτερώνονται κάθε φορά, μέχρι που το μικρό σου οριακά σου φτύνει στα μούτρα τη μπουκιά με το «καλά κρυμμένο» λαχανικό.

3. Το βλέπεις να μεταμορφώνεται σε τέρας της Αποκάλυψης όταν δώσεις τη λάθος απάντηση στην ερώτηση «Τι φαγητό έχουμε σήμερα;». Το κατά τα άλλα αγγελικά πλασμένο μικρό σου, μπορεί σε κλάσματα του δευτερολέπτου να μεταμορφωθεί σε ένα μικροσκοπικό πλάσμα της Αβύσσου, που ουρλιάζει και χτυπιέται στο πάτωμα γιατί η μαμά έδωσε την (πολύ) λάθος απάντηση στην μοιραία ερώτηση.

4. Έχεις σπαταλήσει τη μισή σου ζωή/ υπομονή/ φαιά ουσία στην ώρα του φαγητού. Πόση ώρα χρειάζεται το μέσο παιδί για να φάει μια (παιδική) μερίδα φαγητού; Ο γονιός ενός παιδιού ιδιότροπου στο φαγητό θα απαντήσει τον διπλάσιο έως τριπλάσιο χρόνο απ’ αυτόν που έχουν υπόψη τους οι υπόλοιποι γονείς. Ο επιλεκτικός μικρός άνθρωπος θα πει «όχι» σε όλα. Θα αρνηθεί να ακουμπήσει/ μυρίσει/ αγγίξει το φαγητό του, κι εσύ –λίγο επειδή δεν θες να γίνει κακομαθημένο και λίγο επειδή ανησυχείς σαν τρελή που έχει τόσο περιορισμένο διατροφολόγιο- θα κάτσεις επί σαράντα λεπτά δίπλα του μέχρι τελικά να φάει έστω δυο μπουκιές απ’ το «απαίσιο» φαγητό που του έχεις σερβίρει.

5. Είσαι πια ο ειδικός του καμουφλάζ. Το είπαμε και πριν: τα δεκάδες κόλπα τα διαβάζεις, τα ακούς, τα σκαρφίζεσαι και τελικά δεν μπορείς παρά να δοκιμάσεις έστω να τα εφαρμόσεις –γιατί η καρδιά σου γεμίζει (φρούδες) ελπίδες. Επομένως καταλήγεις να παραχώσεις πρασινάδες στα τυροπιτάκια ή να φτιάξεις περίπλοκα smoothies μπας και φάει κανένα φρούτο.

6. Και ο μεγαλύτερος παραμυθάς. Στην ίδια ακριβώς λογική, πιάνεις τον εαυτό σου να χρησιμοποιεί κάπως αθέμιτα μέσα για να κερδίσει αυτόν τον σκληρό αγώνα. «Όχι, όχι δεν είναι αρακάς, είναι πράσινο καλαμπόκι!» ή «Όποιος δεν πίνει γάλα δεν ψηλώνει» ή «Μα οι φακές είναι πάρα πολύ νόστιμες! Εμένα είναι το αγαπημένο μου φαγητό!».

7. Καμιά φορά χρειάζεται να δωροδοκήσεις… Σε σκληροπυρηνικές περιπτώσεις όπου τίποτα δεν πιάνει κι όλα τα παρακάλια ή τα κόλπα καταλήγουν να πέσουν στο κενό, πρέπει να τάξεις. Να τάξεις ένα μικρό γλυκάκι ή μια βόλτα στις κούνιες ή ένα επεισόδιο από το αγαπημένο του παιδικό. Κι όπως όλοι ξέρουμε πολύ καλά η λαϊκή σοφία «μην τάξεις σ’ άγιο κερί και σε παιδί κουλούρι» δεν θα μπορούσε να έχει περισσότερο δίκιο.

8. Έχεις βαρεθεί να λες σε άλλες μαμάδες ατάκες του τύπου «Ξέρετε, είμαστε κάπως δύσκολοι στο φαγητό…». Όποιος έχει παιδιά ιδιότροπα με το φαγητό, ξέρει από πρώτο χέρι ότι κάπως, κάποτε θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να απολογηθεί σε κάποια άλλη μαμά, για το γεγονός ότι το βλαστάρι του «θα φάει μόνο τις πατατούλες».

9. Το ότι του αρέσει σήμερα δεν σημαίνει ότι θα το φάει αύριο. Τη μία μέρα μπορεί να πανηγυρίζεις που επιτέλους δέχτηκε να δοκιμάσει μισή μπουκιά απ’ το αποκηρυγμένο φαγητό και την αμέσως επόμενη μπορεί να το μισεί απ’ τα βάθη της ψυχής του.

10. Αν η κέτσαπ/ μαγιονέζα/ σάλτσα/ τυρί δεν είναι στην ΑΚΡΗ του πιάτου, τότε έρχεται το τέλος του κόσμου. Ναι, θα φάει λίγη κέτσαπ και θα τσιμπήσει λίγο τυράκι, αλλά μόνο αν βρίσκονται στην άκρη του πιάτου και δεν ακουμπάνε όλα τα υπόλοιπα.

11. Η πρώτη μισή ώρα του φαγητού καταναλώνεται στο να ξεχωρίσει κάθε τι πράσινο ή «άσχημο» με το πιρουνάκι του. Αν, για παράδειγμα, έχεις πλάσει ωραιότατα μπιφτέκια με τα χεράκια σου, το παιδί θα τα κάνει νια-νια, θα εντοπίσει με βλέμμα γυπαετού το μικροσκοπικό κομματάκι μαϊντανού και θα το βάλει στην άκρη. Όταν αυτή η διαδικασία τελειώσει, ίσως και να αρχίσει να τρώει το λιγοστό φαγητό που απέμεινε…

12. Το «Τι θα μαγειρέψω σήμερα;» είναι ένα πολύ, πολύ μεγάλο ζήτημα. Δεν υπάρχει μαμά που δεν βασανίζεται καθημερινά απ’ αυτό το αιώνιο ερώτημα. Φανταστείτε λοιπόν μια μαμά, που πρέπει να λύσει το ζήτημα έχοντας στο μυαλό της και τη λίστα με τις δεκάδες παραξενιές του μικρού της.

Όχι, η ζωή με ένα παιδί ιδιαίτερα επιλεκτικό στο φαγητό δεν είναι εύκολη. Το συμβόλαιο που υπογράψατε όμως δεν έλεγε πουθενά ότι η δουλειά θα είναι εύκολη.

Πηγή