Όλα όσα ποθούσες, έρχονται την στιγμή που σταματάς να τα αναζητάς

Γράφει ο Παντελής Χατζηκυριάκου

Ψιτ, εσύ! Ναι, εσύ, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που κουράστηκες να είσαι πια μόνος. Που σε εξάντλησε το κυνήγι αυτό του κρυμμένου θησαυρού. Σε εσένα που σου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να παίξεις με πληγωμένες καρδιές προκειμένου να γιατρέψεις τη δική σου μα το αρνήθηκες. Σε εσένα που συμφιλιώθηκες με τη μικρή αυτή φωνούλα που σου φώναζε “Μη!” κάθε φορά που μια νέα εφήμερη ιστοριούλα χτυπούσε την πόρτα σου, κι έμαθες να φυλάς σαν κόρη οφθαλμού ένα κομμάτι του εαυτού σου, προκειμένου να το χαρίσεις σε έναν και μόνο άνθρωπο αντί να το δανείζεις δεξιά κι αριστερά.

Σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που ξενύχτησες παρέα με την αξιοπρέπεια, την αυταπάρνηση και τη συνείδησή σου καθαρή. Που προτίμησες να κοιμηθείς αγκαλιά με το άδειο σου μαξιλάρι παρά να το μοιραστείς με εποχιακές αγκαλιές. Σε εσένα που έμαθες να σέβεσαι τον εαυτό σου και όλα όσα αξίζεις και προτίμησες να μονιάσεις με τη μοναξιά σου από το να μεταφυτεύεις τις ρίζες της σε κάθε νέο σου ξεκίνημα.

Εσύ που διψάς για να ταιριάξεις το σώμα, τη ψυχή και τη ζωή σου με μιαν άλλη. Που θα έδινες ότι έχεις και δεν έχεις προκειμένου να ξαποστάσεις επιτέλους από τον μοναχικό αυτό Γολγοθά σου.

Εσύ που αρνήθηκες να παραμυθιαστείς με ατελέσφορες περιπέτειες παρατείνοντας έτσι τη δυστυχία σου γιατί πίστεψες στο “ Όλα ή τίποτα ”, τιμώντας το με κάθε τρόπο. Που ξέμεινες να περιμένεις τη στιγμή εκείνη που θα τρέμουν τα πόδια σου, θα ιδρώσουν τα χέρια σου και θα μουδιάσουν τα χείλη σου, όσο και αν το δέλεαρ αυτό του να αφεθείς επιτέλους στη ζωή και σε ότι αυτή φέρνει στον δρόμο σου ήταν μεγάλο. Εσύ που προτίμησες να μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμένεις και να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για το κάτι παραπάνω.

Εσύ που ξόρκισες απωθημένα, χαλιναγώγησες πάθη και πάλεψες με τους δαίμονές σου. Που εξερεύνησες κάθε γωνιά του εαυτού σου και αγάπησες και την παραμικρή πτυχή του. Που καυτηρίασες τις πληγές σου με αλκοόλ και δεν τις μαντάρισες με άψυχα φιλιά. Που πότισες τις αναμνήσεις σου με λήθη και χάραξες τα λάθη και τις συνέπειές τους επάνω σου, ώστε να τα βλέπεις και να μην τα επαναλάβεις.

Εσύ που ξενύχτησες με το άδειο μπουκάλι και το στερνό σου τσιγάρο περιμένοντας εκείνο το μοναδικό ξημέρωμα που θα σου αλλάξει τη ζωή. Που έμεινες να περιμένεις αυτή τη μια μέρα, τη μοναδική. Αυτήν για την οποία θαρρείς και σε προετοίμαζε νύχτα και μέρα η ζωή όλα αυτά τα χρόνια.

Εσύ λοιπόν, ναι. Μην λυγίσεις τώρα. Μην κάνεις πίσω. Μην απελπίζεσαι γιατί σε αυτή τη ζωή υπάρχει μια αξιωματική αλήθεια. Μια αλήθεια πρωταρχική, θεμελιώδης και ανεξάρτητη από την δυνατότητα αντίληψης και τις εμπειρίες του κάθε ανθρώπου.

Σε αυτή τη ζωή, όλα τα όμορφα, όλα τα άπιαστα, όλα τα διακαώς ποθούμενα πράγματα, έρχονται όταν πια σταματήσεις να τα αναζητάς. Την ημέρα εκείνη που θα έχεις απεξαρτήσει τον εαυτό, την διάθεσή και ολόκληρη τη ψυχοσύνθεσή σου από δαύτα. Την στιγμή αυτή, που απλώς δεν θα τα περιμένεις.

[loveletters]