Υιοθέτησα δύο κοριτσάκια. Ποτέ δεν πίστεψα πόσο θα πονούσα όταν θα μου έφευγαν…
Ήθελα να πιστεύω ότι η υιοθεσία παιδιών μεγαλύτερων σε ηλικία, θα με έκανε να μπορώ να τα αποχωριστώ πιο εύκολα όταν θα ερχόταν η ώρα, αλλά έκανα λάθος.
Στην αρχή ανυπομονούσα να φύγουν από το σπίτι να βρω την ηρεμία μου. Αυτό που μου έδινε κουράγιο ήταν η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και θα φύγουν! Δεν ήξερα όμως ότι στην πορεία χωρίς εκείνα δεν θα μπορούσα να ζήσω… Γνώρισα συναισθήματα πρωτόγνωρα και αιτία ήταν τα δύο αυτά καταπληκτικά κοριτσάκια, οι κόρες μου.
Τα κορίτσια ήταν σχεδόν 11 και 14 ετών όταν τα υιοθετήσαμε. Μεγάλωναν σε ορφανοτροφείο σε άλλη χώρα κάτι που μας δυσκόλεψε πολύ στη διαδικασία της υιοθεσίας μιας και την εποχή που θελήσαμε να υιοθετήσουμε με τον άντρα μου δεν ήταν ακόμα νόμιμη η υιοθεσία αλλοδαπών παιδιών. Αυτός είναι και ο λόγος που χρειαστήκαμε περίπου τρία χρόνια για να ολοκληρώσουμε τις διαδικασίες. Όλα αυτά συνέβησαν 20 χρόνια πριν.
Οι φίλοι και οι οικογένειές μας ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί υιοθετήσαμε μεγάλα παιδιά. Ακόμα και σήμερα μας κοιτάζουν και κουνούν τα κεφάλια τους με μία δόση απογοήτευσης και ειρωνείας. Εδώ τα ίδια σου τα παιδιά, που τα γεννάς και τα μεγαλώνεις και έρχεται η εφηβεία και απορείς μήπως δεν είναι δικά σου ή μήπως έγινε κάποιο λάθος στο μαιευτήριο έτσι που συμπεριφέρονται και σε ταλαιπωρούν, πόσο μάλλον να βάλεις στο σπίτι σου δύο καινούριους και ήδη διαμορφωμένους χαρακτήρες.
Όταν έφερα για πρώτη φορά τα κορίτσια σπίτι δεν μιλούσαν παρά μόνο τη γλώσσα τους. Μπορεί να μην καταλαβαίναμε η μία την άλλη, αλλά «κολλήσαμε» αμέσως ειδικά με τη μικρότερη. Όταν πηγαίναμε σούπερ μάρκετ δεν άφηνε το χέρι μου και γενικά δεν ήθελε να απομακρύνομαι από κοντά της. Δεν τολμούσα να αφήσω το χέρι της για να πιάσω κάτι από τα πάνω ράφια, αμέσως έτρεχε να μου αρπάξει και πάλι το χέρι σφίγγοντας τα δάχτυλά της ανάμεσα στα δικά μου.
Ήταν φανερό ότι αυτό το παιδί δεν είχε γνωρίσει ποτέ τη μητρική στοργή. Δεν ξέρω καν αν είχε βγει ποτέ εκτός ορφανοτροφείου. Το δέρμα της ήταν ολόλευκο και η υγεία της εύθραυστη. Δεν με άφηνε λεπτό από τα μάτια της παρά μόνο για να πάω τουαλέτα. Τη μία στιγμή της έφτιαχνα πρωινό και το έτρωγε με λαχτάρα και την άλλη είχε σηκωθεί και είχε έρθει δίπλα μου αγκαλιάζοντας τον αγκώνα μου. Η αδερφή της δεν ήταν έτσι. Θα έλεγα ότι ήταν πιο ανεξάρτητη και πιο κοινωνική σε σχέση με τη μικρή.
Τα χρόνια πέρασαν και από τη μία χαίρομαι που τα κατάφερα, από την άλλη πονάω γιατί μου λείπει αφάνταστα.
Κάποτε μου είπε κάποιος «Τι στεναχωριέσαι; Έκανες το χρέος σου, τους πρόσφερες μία καλύτερη ζωή, οπότε όλα καλά. Δεν μπορείς να συγκρίνεις τον εαυτό σου με μία μάνα που γέννησε. Εκείνη είναι που πραγματικά υποφέρει. Εσύ λόγω της τρέχουσας κατάστασης θα έπρεπε να είσαι πιο αποστασιοποιημένη». Και όμως όσο και αν προσπάθησα, δεν τα κατάφερα. Πίστευα στην αρχή ότι επειδή δεν ήταν τα κουβάλησα 9 μήνες στην κοιλιά μου θα μου ήταν πιο εύκολο να τα αφήσω να φύγουν.
Όχι, δεν τα γέννησα. Δεν έχω στα χέρια μου κανένα υπερηχογράφημα, καμία φωτογραφία από τη γέννησή τους, κανένα μωρουδιακό τους. Έχω μόνο τις φωτογραφίες τους από το ορφανοτροφείο, τότε που μου τις έστειλαν για να διαλέξω παιδάκι και τα έγγραφα της υιοθεσίας τους. Έχω στα χέρια μου τις βεβαιώσεις των ψυχιάτρων ότι είμαστε ικανοί να υιοθετήσουμε παιδί και τις βεβαιώσεις των ιατρών ότι τα παιδιά χαίρουν άκρας υγείας.
Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο θα τα αγαπήσω και θα εξαρτηθώ από εκείνα. Τώρα που λείπουν, μυρίζω τα ρούχα τους και δεν εύχομαι πια να εξαφανιστούν. Τα θέλω εδώ κοντά μου. Μου λείπουν αφάνταστα. Προσπαθώ να γεμίσω το χώρο με τα πράγματά τους για να τα νιώθω κοντά μου. Η καρδιά μου βρίσκεται εκεί που είναι οι κόρες μου. Η καρδιά μου ανήκει σε εκείνες.
Φέρνω συχνά στο μυαλό μου τη βιολογική τους μητέρα. Ήταν απόφασή της να τις αφήσει στο ορφανοτροφείο και να φύγει, αλλά όπως και να έχει δεν παύει να είναι η γυναίκα που τους έδωσε ζωή και φτερά να πετάξουν. Όσοι με ακούν να λέω αυτά τα λόγια, με θαυμάζουν και λένε πόσο ανιδιοτελής και ώριμη είμαι. Όταν όμως τα παιδιά έφυγαν από κοντά μου, έπαψα να είμαι τόσο «άνετη». Ήθελα να δέσω τα «φτερά» τους για να μην μπορέσουν ποτέ να πετάξουν από τη «φωλιά» τους. Εγωιστικό, αλλά έτσι σκεφτόμουν.
Ο σύζυγός μου και εγώ μείναμε μόνοι μας. Κάθε πρωί που πηγαίνει στη δουλειά το σπίτι φαντάζει ακόμα πιο άδειο. Τα κορίτσια μας πια έχουν τις δικές τους ζωές. Έχουν τη δουλειά τους, τη ζωή τους, η μία το δικό της παιδί, η άλλη το φίλο της. Κάθε φορά που πηγαίνω σούπερ μάρκετ ψάχνω με τα χέρια μου τα χέρια των παιδιών μου. Ψάχνω μέσα στον κόσμο τη μικρή μου κόρη που κάθε φορά ερχόταν και αγκάλιαζε το χέρι μου από φόβο μη με χάσει.
Γεμάτη και ευτυχισμένη νιώθω μόνο όταν βλέπω τις κόρες μου. Κάνουμε τα αστεία μας, λέμε τα δικά μας και μόνο τότε καταλαβαίνω πόσο πολύ ήθελα τελικά να γίνω μάνα. Έπρεπε να φτάσω 57 ετών για να καταλάβω.
Κάθε φορά που με φιλούν για να φύγουν νιώθω την καρδιά μου να σπάει. Θέλω ο χρόνος να σταματήσει εκεί για πάντα. Όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου, φροντίζω το σώμα και τη διατροφή μου, περιποιούμαι το σπίτι μου και τα φυτά μου και λέω κάθε μέρα στον άντρα μου πόσο πολύ τον αγαπώ και τον ευγνωμονώ για την υπέροχη οικογένεια που μου χάρισε. Αυτό είναι και το μάθημα που θέλω να δώσω στις κόρες μου. Να αγαπούν τον εαυτό τους και να είναι ικανοποιημένες από τη ζωή τους.
Αν κάποιος κάποτε μου έλεγε πόσο θα μου κόστιζε όταν τα παιδιά θα έφευγαν από το σπίτι, δεν θα τον πίστευα.
Μαίρη
