Βρήκα μια μικρούλα στον δρόμο και ειδοποιήσαμε τη μαμά της να την πάρει. Ήρθε και δεν είπε ούτε ευχαριστώ

Υπήρχε κάποτε μιά λέξη που λεγόταν πολύ συχνά
…αλλά πλέον φαίνεται να εκλείπει.
Δεν σήμαινε κάτι το ιδιαίτερο, ωστόσο έδινε θάρρος να ξανακάνεις αυτό που έκανες…..να μην το προσπεράσεις.

Πιο συγκεκριμένα, πριν κάμποσα χρόνια επέστρεφα περπατώντας απ’ την τράπεζα, στο σπίτι

…ήταν απαραίτητο το να πηγαίνεις εφόσoν ακόμη δεν υπήρχε τo internet banking.
(υπήρχε δλδ αλλά εγώ το μάθαινα με ρυθμούς χελώνας)

Η ώρα πρέπει να ήταν 12μιση, ίσως κ 1:00…δεν θυμάμαι.
Σε ένα στενό βλέπω ένα κοριτσάκι, καθισμένο στην είσοδο ενός δυόροφου …να κλαίει.
Το προσπέρασα καθώς ο ανθρώπινος νους (ο δικός μου τουλάχιστον) θέλει κάποια δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει το τι συμβαίνει.
Γύρισα πίσω κ το πλησίασα…
“Συμβαίνει κάτι κοριτσάκι μου….γιατί κλαίς κ είσαι μόνη σου?”
της είπα.

Εκείνο μαζεύτηκε..ίσως φοβήθηκε
…κ καλά έκανε, ποτέ δε ξέρεις ποιός σου μιλάει.
Έκανα μερικά βήματα πίσω για να της δώσω χώρο κ της χαμογέλασα
…μπήκα για λίγο στη θέση της
“Ποιός είναι τώρα τούτος?” σίγουρα θα σκεφτόταν.

Ανάμεσα απτους λυγμούς της, βγήκε μια τρεμάμενη παιδική φωνή.
“Σχολάσαμε νωρίς αλλά η μαμά μου είναι στη δουλειά
…κ ξέχασα τα κλειδιά κ το κινητό στο σπίτι”
..μου είπε με παράπονο.
“Θες να πάρουμε τηλέφωνο τη μαμά σου να της το πούμε?
..το ξέρεις το νούμερο της?”
“Ναι αμέ….6945_ _ _ ” μου λέει κ φώτισε το προσωπάκι της.

Το σχηματίζω στο κινητό μου κ της το δίνω
“ΕΛΑ ΜΑΜΑΑΑΑ….” αρχίζει να της εξηγεί κ την πιάνουν τα δάκρυα πάλι
“ΜΗΝ ΤΟ ΚΟΥΝΉΣΕΙΣ ΑΠΌ ΕΚΕΊ…ΈΡΧΟΜΑΙ ΑΜΈΣΩΣ”
…ακούω τη μαμά της μέσα απ΄το τηλέφωνο.

Ούτε ανοιχτή ακρόαση να είχα…τόση ήταν η λαχτάρα της.
“Θες να καθίσω για να την περιμένουμε μαζί?”
..της πρότεινα.
“Όχι όχι…θα έρθει όπου νάναι”.. μου είπε ενώ άρχισε να ξαναμαζεύεται

Για να πω την αλήθεια…σάστισα για λίγο…δεν ήξερα τι να κάνω
…να κάτσω κοντά της κ να συνεχίζει να φοβάται?
ή να φύγω κ να παρατήσω ένα μικρό παιδί μόνο του στο δρόμο.
Την χαιρέτησα κ πήγα έκατσα λίγο παραπάνω….ενώ την είχα συνεχώς στο οπτικό μου πεδίο.
(ναι τι θέτε…αυτό μου ήρθε εκείνη την ώρα).

Σε ένα τέταρτο..σκάει φιουρόζα μία κυρία με αυτοκίνητο…παρκάρει όπως όπως…κ αγκαλιάζονται με τη μικρή.
Οκ….mission accomplished….σκέφτομαι κ πήγα σπίτι.
Η αλήθεια είναι πως περίμενα να με καλέσει το νούμερο που πήρα…
…κ να πεί μιά λέξη……..”ευχαριστώ”.
“Ευχαριστώ που δεν προσπεράσατε κ δεν αφήσατε το παιδί να κλαίει για ώρες μέχρι να γυρίσω”

Αυτή η μαγική λέξη….μου λείπει βρε παιδιά
Δεν είναι βραβείο για να το δώσεις κ ούτε στοιχίζει κάτι
μα απλώς ένα πατ πατ στη πλάτη σαν να λες
“κ γω το ίδιο θα έκανα…..είμαστε πολλοί κ αντιστεκόμαστε στον άσχημο κόσμο που ζούμε”

Ανοίγεις μια πόρτα να περάσουν,
δίνεις τη θέση σου στο metro
βοηθάς ένα καρότσι ν ανέβει τις σκάλες
…κ βουβαμάρα…σιωπή…λες κ η ρημάδα έχει χρέωση.

Ευχαριστώ που μου κάνετε παρέα σε τούτη τη μικρή γωνιά
…νάτην την είπα…κ είναι τόσο εύκολη.