Το παιδί μου, η δύναμή μου

Το παιδί μου, η δύναμή μου

Όταν έμεινα έγκυος ήμουν στα χωρίσματα με τον άνθρωπο που είχα σχέση τέσσερα χρόνια. Μόλις του ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη δυσαρεστήθηκε αφού όπως μου είπε, ήταν ήδη με άλλη κι αυτό το μωρό θα στέκονταν εμπόδιο στο να συνεχίσει τη νέα του σχέση. Μου ζήτησε να το «ρίξω» και ότι αν τελικά αποφάσιζα να μην το κάνω, να μην υπολόγιζα σε εκείνον. Μου είπε μάλιστα ότι αμφέβαλλε πως ήταν δικό του και εξαφανίστηκε.

Ευτυχώς είχα κοντά μου την οικογένειά μου. Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου δέχτηκαν αυτή την εγκυμοσύνη με αγάπη και με ανυπομονησία περιμέναμε το μωράκι μου να γεννηθεί. Όμως επειδή έχω στίγμα Μεσογειακής αναιμίας έπρεπε να γίνουν και εξετάσεις στον πατέρα του παιδιού γιατί αν το είχε και εκείνος, υπήρχαν πιθανότητες το παιδί να γεννηθεί με μεσογειακή αναιμία. Έτσι όταν του τηλεφώνησα και του ζήτησα να δώσει απλά λίγο αίμα, αυτός αρνήθηκε. Κι ενώ του εξηγούσα με κλάμματα πως είχε η κατάσταση, εκείνος δεν δέχτηκε ποτέ να έρθει, λέγοντάς μου ότι εγώ ήθελα να το κρατήσω και δεν τον ένοιαζε από εκεί και πέρα τίποτα. Έκλεισα το τηλέφωνο και υποσχέθηκα στο μωρό μου πως θα έκανα τα πάντα για να το φέρω στη ζωή!

Ο γιατρός τελικά, μου έδωσε τη λύση. Θα έπαιρνε υγρό από το έμβρυο (αμνιοκέντηση) και θα βλέπαμε αν θα ήταν υγιές. Η εξέταση λοιπόν έδειξε πως θα έφερνα στο κόσμο ένα υγιέστατο μωράκι και ότι θα είχε απλά το στίγμα όπως κι εγώ. Τότε χαρήκαμε όλοι, τα έβαλα όλα πίσω μου κι ευχαρίστησα Το Θεό, περιμένοντας τον ερχομό του μωρού μου.

Το αγοράκι μου γεννήθηκε τέλη του 2009 και ήμουν περήφανη που τα καταφέραμε. Όμως αυτή τη χαρά ήρθε μια ιατρική διάγνωση να την επισκιάσει, ακριβώς ένα χρόνο μετά.Μια ιατρική διάγνωση που δεν μπορούσα με τίποτα να πιστέψω. Ο μικρός μου είχε συνεχόμενους πυρετούς που κρατούσαν 3 μέρες και σταματούσαν και μετά πάλι τα ίδια. Ήταν άκεφος δεν έτρωγε. Δεν είχε όρεξη για τίποτα. Το παιδί έσβηνε σιγά σιγά.Νοσηλεύτηκε στο Παίδων με 21 αιματοκρίτη και μετά από 10ήμερη εισαγωγή, μάθαμε ότι είχε Μεσογειακή αναιμία. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω, είχα μόνο οργή και θυμό που η εξέταση δεν μου το έδειξε όταν ήμουν έγκυος. Ποιος ευθύνονταν γι’ αυτό;

Ο πατέρας του απών φυσικά. Πήρα να τον ενημερώσω για τη κατάσταση του μικρού όμως για άλλη μια φορά έφαγα τα μούτρα μου. Ούτε ίχνος ανθρωπιάς. Η οργή μου μεγάλωσε, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Εδώ και 3 χρόνια το αγγελούδι μου μεταγγίζεται κάθε 14 μέρες. Και όλη αυτή η οργή έχει μετατραπεί σε ένα μεγάλο ευχαριστώ Στο Θεό που μου τον έστειλε στη ζωή μου, που του έχει δώσει τόση δύναμη.

Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που δεν το έδειξε τότε η εξέταση γιατί μπορεί να ακουστεί άσχημο, αλλά ίσως να μην είχα τώρα αυτό το υπέροχο ανθρωπάκι στη ζωή μου. Και ξέρω ότι με τη βοήθεια Του Θεού και της επιστήμης, θα καταφέρει να γιατρευτεί αυτή η αρρώστια που ταλαιπωρεί χιλιάδες συνανθρώπους μας τους οποίους ταλαιπωρεί ακόμη πιο πολύ από το κράτος πρόνοιας που δεν υπάρχει ενώ ελάχιστοι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται.

Σκεφτείτε πως ήμουν 7 χρόνια σε μια δουλειά και μόλις αρρώστησε το παιδί μου, μετά από λίγο καιρό με απέλυσε. Κι όταν πάω σε δουλειές και ψάχνω να εργαστώ που ειδικά τώρα το έχω τόση ανάγκη, ενοχλούνται που είμαι ανύπαντρη μητέρα με παιδί που κάθε 14 μέρες έχει την ανάγκη μου. Όμως δεν το βάζω κάτω. Το παιδί μου, η δύναμή μου!

Βιολέτα

Πηγή : singleparent.gr