Το «εξοχικό» δεν είναι διακοπές. Είναι παγίδα

Το «εξοχικό» δεν είναι διακοπές. Είναι παγίδα

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει, οι καλοκαιρινές διακοπές είναι πλέον πολύ-πολύ κοντά και οι μαμάδες έχουν ήδη αρχίσει να προετοιμάζονται για το πού θα πάνε και τι θα κάνουν –πώς θα καταφέρουν επιτέλους να απολαύσουν μερικές μέρες ανάπαυλας που τόσο πολύ τους αξίζουν.

Σε αντίθεση με αυτά που ονειρευόμασταν πριν από 15-20 χρόνια για τις διακοπές μας, πλέον τα μόνα που πραγματικά μας νοιάζουν είναι:

Να κοιμηθούμε, να μην έχουμε να πλύνουμε και να καθαρίσουμε και γενικώς να απολαύσουμε κάμποσες συνεχόμενες ημέρες, κατά τις οποίες δεν θα χρειαστεί να κάνουμε απολύτως σχεδόν τίποτα για την οικογένειά μας, παρά να τους χαρίζουμε απλόχερα την ευχαρίστηση της παρουσίας μας!

Αν είσαι μαμά, είναι βέβαιο, ότι εκλιπαρείς για μία-δύο εβδομάδες, κατά τις οποίες δεν θα χρειαστεί να πατήσεις το πόδι σου σε σούπερ μάρκετ ή σε κουζίνα και που όλα τα λερωμένα κι άπλυτα θα πλένονται από κάποιον άλλον (που θα πληρώνεται γι’αυτό).

Ποια δεν θα ήθελε, μάλιστα, και λίγες ώρες απόλυτης ησυχίας, με τα παιδιά να απασχολούνται ψυχαγωγικά, εκπαιδευτικά και με απόλυτη ασφάλεια από έμπειρο προσωπικό, και όταν επιστρέφουν σε εσένα να είναι με ένα χαμόγελο έως τα αυτιά για το πόσο ωραία πέρασαν;

Ονειρικό ακούγεται, ε; Αν είστε από τις λίγες μαμάδες που έχουν στις διακοπές τους την δυνατότητα να μην κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, είστε πολύ πολύ τυχερές!

Αν οι διακοπές σας, όμως, δεν διαφέρουν σχεδόν σε τίποτα από όλες τις υπόλοιπες 51 εβδομάδες του έτους, απλά έχουν λίγο καλύτερη θέα τότε σας νιώθω. Σας νιώθω απόλυτα, γιατί αυτό ΔΕΝ είναι διακοπές. Και αυτό ακριβώς «τραβάμε» όλοι εμείς που έχουμε την τύχη-ατυχία να έχουμε εξοχικό.

Πριν αρχίσετε να με κατηγορείτε για την αχαριστία μου, που ενώ έχω έστω ΚΑΠΟΥ να πάω διακοπές και μάλιστα χωρίς έξοδα διαμονής, έχω το θράσος και μιλάω, ακούστε με:

Εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα, είμαι μαμά δύο μικρών παιδιών και με έναν σύζυγο που τις περισσότερες ώρες της ημέρας λείπει από το σπίτι, επειδή και εκείνος δουλεύει σκληρά.

Το εξοχικό είναι των γονιών μου και λόγω οικονομικών δυσκολιών οι διακοπές μας τα τελευταία χρόνια περιορίζονται αποκλειστικά εκεί.

Επίσης λόγω οικονομικών δυσκολιών, τα τελευταία καλοκαίρια φιλοξενούμε σε αυτό τους πιο αγαπημένους φίλους μας, ώστε να έχουμε παρέα και εμείς και τα παιδιά μας.

Κάθε πρωί στο εξοχικό ξυπνάω και, αφού ετοιμάσω το πρωινό των παιδιών, μαζεύω τα ρούχα που έχω απλώσει από το προηγούμενο βράδυ και στήνω τη σιδερώστρα. Παράλληλα καθαρίζω λαχανικά ή ξεπαγώνω κρέας για το μεσημεριανό.

Την ώρα που τα παιδιά μου πάνε για μπάνιο με τον άντρα μου, εγώ μαγειρεύω και πηγαίνω στη θάλασσα πολύ αργότερα, έστω για να ρίξω μια βουτιά μέχρι να επιστρέψουμε και να κάνω τα παιδιά μπάνιο, να πλύνω και να απλώσω τα μπανιερά, να φάμε, να πλύνω πιάτα (για να είμαι δίκαιη, τις περισσότερες φορές τα πλένει ο άντρας μου) και να προγραμματίσω τι θα χρειαστούμε το απόγευμα από το σούπερ μάρκετ.

Ναι όλα αυτά γίνονται στον «καθαρό αέρα» και ναι, ίσως καταφέρω και το απόγευμα να κατέβω για λίγο στη θάλασσα, όμως επιστρέφοντας έχω να καθαρίσω τους λεκέδες από τις πατημασιές με τα χώματα και να ετοιμάσω το βραδινό.

Να πλύνω και να απλώσω ξανά τα μπανιερά και να φροντίσω και για ό,τι μπορεί να χρειάζονται τυχόν καλεσμένοι μας.

Εννοείται πως κάνω τελευταία από όλους μπάνιο. Και εννοείται, ότι κάθε βράδυ είμαι σούπερ εξαντλημένη. Ίσως περισσότερο από όσο είμαι στην καθημερινότητά μου.

Αυτό ΔΕΝ είναι διακοπές.

Και δεν λέω, ότι δεν περνάω καλά με τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Δεν λέω, ότι δεν διασκεδάζω. Αλλά είναι ένας διαφορετικός τρόπος διασκέδασης που «διακοπές» δεν μπορεί να ονομαστεί.

Είναι -σε μεγάλο βαθμό- μία ακόμα μορφή αυτοθυσίας, όπως είναι όλη η ζωή του γονιού: Να δίνεις ασταμάτητα και ανιδιοτελώς στα παιδιά σου, προκειμένου να περνάνε καλά και οι αναμνήσεις τους να είναι γεμάτες με υπέροχες στιγμές, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει, ότι εσύ θα κάνεις σημαντικές εκπτώσεις στη δική σου καλοπέραση.

Δεν παραπονιέμαι. Γιατί ξέρω, ότι θα έρθει κάποτε η στιγμή, έστω για λίγα βράδια, που θα έχουμε την ευκαιρία, ο άντρας μου κι εγώ, να βρεθούμε επί ώρες ξαπλωμένοι ανάσκελα σε μια παραλία με ένα παγωμένο κοκτέιλ, το ποτήρι του οποίου δεν θα χρειάζεται να πλύνουμε.

Που θα επιστρέφουμε σε ένα δροσερό δωμάτιο, με ολόφρεσκα σεντόνια που δεν θα έχω σιδερώσει εγώ και που θα αφιερωθώ σε τέτοιο βαθμό στην φροντίδα του εαυτού μου, ώστε θα με ζηλεύουν ακόμα και οι Kardashians!

Αλλά μέχρι τότε… αυτό που θα κάνω, δεν θα είναι διακοπές!