Την πατάει αυτός που νιώθει τα περισσότερα

Το γεγονός ότι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, πάντα ο ένας θα νιώθει περισσότερα απ’ τον άλλον, έχει φτάσει πια να θεωρείται αυτονόητο. Το μόνο που μπορεί να γίνει για να υπάρξει ισορροπία στη σχέση, είναι η προσπάθεια αυτών των δύο ανθρώπων να είναι μαζί και να τα καταφέρουν να είναι ισάξια κι απ’ τις δύο πλευρές. Ακόμη κι αν τα αισθήματα δεν είναι ισότιμα μοιρασμένα, και μόνο που υπάρχουν και στους δύο, φτάνει.

Όμως, επειδή καλό είναι να είμαστε πού και πού ρεαλιστές, πάντα αυτός που νιώθει περισσότερα θα είναι κι αυτός που θα την πατάει στη σχέση.

Θα είναι αυτός που θα λυγίζει πρώτος στους τσακωμούς, αυτός που θα κάνει την πρώτη κίνηση για να τα ξαναβρούν, επειδή δε θα αντέχει ούτε για ένα λεπτό να κάνει μούτρα στο ταίρι του. Είναι αυτός, που θα είναι περισσότερο πρόθυμος να χαλάσει το δικό του πρόγραμμα για να βγουν μαζί κι ας μην το έχει κάνει ο άλλος ούτε μια φορά. Είναι αυτός, που απ’ το να βλέπει τον αγαπημένο του στενοχωρημένο, προτιμά να ακυρώσει το οτιδήποτε και τον οποιοδήποτε. Αρκεί να είναι ο έρωτάς του καλά.

Επίσης, θα είναι αυτός που θα χαλιέται περισσότερο για το παραμικρό, κι ας μην το δείχνει πάντα. Σε ένα τηλέφωνο να μην απαντήσει το ταίρι του, ένα μήνυμα να μη λάβει που το περίμενε πώς και πώς, ένα «διαβάστηκε» να δει για πάνω από πέντε λεπτά, είναι ικανός να κάθεται και να σκέφτεται με τις ώρες τι μπορεί να έκανε λάθος για να έχει ο άλλος αυτή τη στάση. Όμως, όταν βρεθούν από κοντά, θα είναι τέτοια η λαχτάρα του να δει τον άλλον, που μόλις τον αντικρίσει θα είναι σαν να μη συνέβη τίποτα. Θα τα ξεχάσει όλα στο δευτερόλεπτο. Ναι, ακόμη κι εκείνο το «διαβάστηκε».

Τα συναισθήματα για τη σχέση του είναι τόσο έντονα, που η διάθεσή του βασίζεται απόλυτα στη διάθεση του αγαπημένου του προσώπου. Δεν είναι ο άλλος καλά; Εκείνος θα είναι χειρότερα. Χαίρεται ο άλλος; Εκείνος πετάει. Θα κάνει κάτι που θα εκνευρίσει ή θα τσαντίσει τη σχέση του; Είναι ικανός να στριφογυρίζει όλο το βράδυ και να ξυπνήσει τον άλλο στις τρεις το ξημέρωμα, μόνο και μόνο για να του πει συγγνώμη. Κάνει το ταίρι του να γελάει; Νιώθει ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.

Με αυτά, ίσως πολλοί να τον χαρακτηρίσουν θύμα. Ότι δίνει πολλά και για αντάλλαγμα δεν παίρνει σχεδόν τίποτα πίσω. Ότι κάθεται κι ανέχεται τα ψυχολογικά του άλλου συνεχώς, ότι βάζει μονίμως τις ανάγκες του άλλου πάνω απ’ τις δικές του. Ότι, εν τέλει, τη σχέση αυτός την κρατάει, μόνος του. Όμως, πίστεψέ με, αυτός ο άνθρωπος μόνο θύμα δε νιώθει.

Δεν τον νοιάζει που από όσα δίνει δεν παίρνει σε αντάλλαγμα ούτε τα μισά, κι αυτό επειδή δεν κοιτάζει καν τι του δίνει ο άλλος. Δεν τον απασχολεί, δε δίνει για να πάρει. Δίνει επειδή γουστάρει να δώσει, επειδή είναι ερωτευμένος, κι αν δε δώσεις και δε δοθείς ολοκληρωτικά στον έρωτα, ποτέ δε θα τον βιώσεις εξ ολοκλήρου.

Ανέχεται τη σχέση του, χωρίς απαραίτητα να θέλει να χρησιμοποιήσει αυτό το ρήμα. Περισσότερο το βλέπει ότι συνυπάρχει με τον άνθρωπό του, κι αυτό από μόνο του φέρει πολλές υποχρεώσεις. Βάζει τις ανάγκες του άλλου πάνω απ’ τις δικές του, όχι από αγγαρεία, αλλά επειδή του βγαίνει αυθόρμητα. Θέλει να κάνει τα πάντα για να ευχαριστήσει το ταίρι του και με το να το καταφέρει αυτό, η χαρά για εκείνον θα είναι τουλάχιστον διπλή.

Τις θυσίες λοιπόν που κάνει δεν τις κάνει επειδή «πρέπει», αλλά επειδή έτσι νιώθει. Είναι ένας απ’ τους πιο αρχιδάτους ανθρώπους που θα γνωρίσεις, γιατί σε έναν κόσμο που ο άλλος φοβάται να δεθεί και να νιώσει το οτιδήποτε, αυτός όχι μόνο νιώθει, όχι μόνο δένεται, αλλά δίνεται ολοκληρωτικά.

Δε φοβάται τον έρωτα και δεν του διαφεύγει σε καμία περίπτωση ότι στο τέλος θα είναι αυτός που θα πληγωθεί περισσότερο. Ακριβώς επειδή το ξέρει, κάνει τα πάντα για να τον ευχαριστηθεί και να τον ζήσει στο έπακρο. Γιατί με αυτόν τον τρόπο, ξέρει πως θα έχει ζήσει αυτό που ήθελε, όπως το ήθελε. Θα ξέρει ότι έκανε ό,τι μπορούσε, ότι δεν άφησε όχι μέρα, ούτε στιγμή να πάει χαμένη στη σχέση του.

Ίσως μάλιστα να δίνεται τόσο επειδή ξέρει πως όλα αυτά που νιώθει θα έχουν ημερομηνία λήξης, και μάλιστα όχι απ’ την άλλη μεριά, αλλά απ’ τη δική του. Έτσι, στην περίπτωση όπου όλα όσα νιώθει για τον άλλον μια μέρα σβήσουν, ή δεν είναι τόσο έντονα πια, θέλει να τα έχει εκμεταλλευτεί στο φουλ.

Δε νιώθεις τόσα πολλά με τον οποιοδήποτε, και σίγουρα δεν ελέγχεις πότε, πού και για ποιον. Αντί λοιπόν να φοβηθεί για όσα αισθάνεται, εκείνος τα εκδηλώνει. Δεν τα κρατάει για τον εαυτό του, γιατί ξέρει πως είναι τυχερός που νιώθει όσα νιώθει. Γιατί ξέρει πολύ καλά πως λίγοι άνθρωποι αντέχουν να ζουν και να κάνουν για κάποιον άλλον, ό,τι κάνει εκείνος για τον έρωτά του –ακόμη κι ο ίδιος ο έρωτάς του.

Με λίγα λόγια, ξέρει πως όσα κάνει τώρα θα του βγουν σε καλό. Όσο κι αν πονέσει στο τέλος, θα έχει να θυμάται καλά πράγματα. Πράγματα τα οποία τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, πραγματοποιήθηκαν χάρη στη δική του βούληση. Θα είναι αυτός που θα κοιμάται το βράδυ χωρίς τύψεις, χωρίς απωθημένα. Κι αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου.

Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή