«Θα κάνω αυτό που θέλω εγώ. Όχι αυτό που θέλει ο καρκίνος»

Παρά τις πέντε υποτροπές, ο Βαγγέλης Ασπρόμουγγος έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει τον καρκίνο και να αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλούς ασθενείς μέσω της σελίδας υποστήριξης που τρέχει στο Facebook και της ενασχόλησής του με το τρίαθλο

Βαγγέλης Ασπρόμουγγος εργάζεται για χρόνια ως φωτογράφος. Η ζωή του κυλά ήρεμα μέχρι τον Μάιο του 2013, όταν τα αποτελέσματα των εξετάσεων στις οποίες υποβάλλεται δεν είναι καλά. Διαγιγνώσκεται με καρκίνο των όρχεων και των λεμφαδένων. Πρέπει να μπει άμεσα στο χειρουργείο.

Τα καταφέρνει, ωστόσο ο καρκίνος φαίνεται ιδιαίτερα επιθετικός. Δύο χρόνια μετά, το 2015 εμφανίζεται ξανά, αυτήν τη φορά στην κοιλιακή χώρα, όπως και το 2016. Οι θεραπείες είναι εξουθενωτικές για τον ίδιο, ενώ για μερικές από αυτές καλείται να φύγει από την Ελλάδα για να τις ολοκληρώσει στο εξωτερικό.

Σήμερα, τρία χρόνια αργότερα, ο Βαγγέλης εμφανίζει την πέμπτη του υποτροπή, όμως, δεν το βάζει κάτω. Τουναντίον, μάλιστα, προσπαθεί να βοηθήσει και τους συνανθρώπους του καρκινοπαθείς, όταν το 2017 δημιουργεί την πρώτη ομάδα υποστήριξής τους στο Facebook.

Το όνομα το οποίο επιλέγει για την ομάδα: Cancelthecancer. Δεν είναι τυχαίο. «Παλιότερα έλεγα πως καταπολεμώ τον καρκίνο. Κατάλαβα, όμως, πως είναι καλύτερο να προσπαθείς να ακυρώσεις κάτι, παρά να το πολεμάς, γιατί αν του επιτεθείς, κατά 99%, θα σου επιτεθεί και εκείνο πίσω. Πρέπει να κάνεις ειρήνη μαζί του» εξηγεί σήμερα ο Βαγγέλης.

Ο φόβος του θανάτου είναι πολύ μεγάλος και με τον καιρό, δεν μπορώ να σου πω πως συνηθίζεται, αλλά κάνεις μια σχετική ειρήνη μ’ αυτόν. Στην αρχή σκέφτεσαι για αυτό που θα γίνει μετά, στη συνέχεια στεναχωριέσαι για τους δικούς σου και στο τέλος σκέφτεσαι και τον εαυτό σου.

«Στην αρχή ήταν πολύ μεγάλο το σοκ. Ακόμη και μετά τις υποτροπές, μπορεί να στεναχωριόμουν, αλλά μία-δύο ώρες μετά τη διάγνωση, χαμογελούσα και έλεγα στον εαυτό μου “ωραία, πάμε, θα γίνει χαμός, θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να το πάω εκεί που θέλω εγώ”. Αν γίνεται, γιατί πολλές φορές δεν περνάει από το χέρι μας και πολλοί καταλήγουν από την ασθένεια».

Η διάγνωση του καρκίνου το 2013 του αλλάζει τη ζωή. Όχι απαραίτητα μόνο προς το κακό. «Πριν γίνουν όλα αυτά ήμουν πολύ χαλαρός με το σώμα μου. Δεν έκανα εξετάσεις, δεν πρόσεχα τη διατροφή μου. Ο καρκίνος των όρχεων είναι πολύ συνήθης –κάτι αντίστοιχο με τον καρκίνο του μαστού στις γυναίκες– αλλά εγώ πήγα αργά να το κοιτάξω. Ίσως αν το γνώριζα πιο νωρίς να γλίτωνα μερική από την ταλαιπωρία μου» σημειώνει.

«Δεν μακαρίζω, όμως, το παρελθόν. Δεν κάθομαι να αναλύσω τι θα είχε συμβεί, αν είχα κάνει αυτό ή το άλλο».

Ο καρκίνος τον κάνει να αλλάξει τις προτεραιότητές του στη ζωή. «Παλιότερα μ’ ένοιαζε η δουλειά, η καριέρα, τα χρήματα. Τώρα αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να έχω κοντά μου τους ανθρώπους που αγαπώ, να περνούν οι μέρες μου ήσυχες και ωραίες.

»Αγάπησα περισσότερο τους δικούς μου ανθρώπους. Πολλοί έφυγαν από δίπλα μου, κάποιες κοπέλες άντεξαν, άλλες, όμως, όχι. Ενισχύθηκαν οι οικογενειακοί μου δεσμοί. Έχω έναν δίδυμο αδερφό. Πιο παλιά τσακωνόμασταν συνέχεια, σήμερα, όμως, είμαστε πολύ αγαπημένοι. Μαζί με τα κακά φέρνει πάντα και καλά ο καρκίνος».

Και ενώ κανείς θα νόμιζε ότι έπειτα από τις υποτροπές, θα τον πάρει από κάτω, ο ίδιος, αντίθετα αρχίζει να βάζει στη ζωή του, πιο εντατικά αυτή τη φορά, τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το τρίαθλο. Το έργο του είναι πολύ δύσκολο, καθώς κάθε φορά που φτάνει στο σημείο, μετά από εντατικές προπονήσεις, να κατέβει σε αγώνες, νοσεί και εξαιτίας των ισχυρών χημειοθεραπειών, το σώμα του εξασθενεί.

Το 2017, εντούτοις, καταφέρνει να συμμετάσχει στον ποδηλατικό αγώνα στη λίμνη Δόξα. «Είχα υποσχεθεί πως αν έβγαινα ζωντανός από τη θεραπεία, γιατί οι γιατροί μου μιλούσαν μέχρι και για απώλεια οργάνων, θα το έκανα. Ήμουν κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο 54 μέρες, και επειδή φορούσαν όλοι μάσκα, δεν μπορούσες να δεις αν χαμογελούσαν οι δικοί σου άνθρωποι.

»Τερμάτισα τρίτος από το τέλος, αλλά για μένα ήταν σαν να έφτασα πρώτος. Είναι ωραίο να τηρείς τις υποσχέσεις που δίνεις στον εαυτό σου».

Ο Βαγγέλης τονίζει ότι η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο κομμάτι της θεραπείας. «Πώς θα γίνεις καλά, αν δεν πιστέψεις εσύ ο ίδιος πως μπορείς να γίνεις; Εγώ να ξέρεις είμαι αγύριστο κεφάλι. Ακόμα και στο νοσοκομείο, όταν μπορούσα, κατέβαινα ακόμη και δέκα λεπτά στο φυσικοθεραπευτήριο και έκανα ποδήλατο.

»Το καταλαβαίνω, δεν έχω την απαίτηση από όλο τον κόσμο να είναι χαρούμενος αλλά έχω την απαίτηση να σφίξει τα δόντια του και να προσπαθήσει. Η ζωή είναι πολύ ωραία και έχουμε όλοι λόγους για να ζήσουμε».

Αυτή τη θέλησή του για ζωή προσπαθεί να τη μεταβιβάσει μέσα από το Cancelthecancer. Ο ίδιος δέχεται δεκάδες μηνύματα καθημερινά, τόσο από καρκινοπαθείς αλλά και από συντρόφους ή οικείους ανθρώπων που νοσούν.

«Όσο και να σοκάρει η εικόνα με τις βελόνες, τις χημειοθεραπείες στο στήθος και ένας άνθρωπος που έχει χάσει τα μαλλιά του, για εκείνους που περνούν αυτήν τη φάση και είναι κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, είναι πολύ σημαντικό. Το να βλέπουν έναν άνθρωπο να μη μασάει τους κάνει να αισθάνονται λίγο καλύτερα. Εγώ έκανα τη σελίδα για να στηρίξω αυτούς τους ανθρώπους, γιατί όταν εγώ μπήκα στο νοσοκομείο δεν είχα αυτό το κίνητρο».

Με πολλούς από τους συνομιλητές του στα social media έχει συναντηθεί και από κοντά. «Όταν συναντάς ανθρώπους που έχουν περάσει κάτι παρόμοιο με σένα, αισθάνεσαι άλλη χημεία, σαν να σε διαπερνά ηλεκτρισμός. Είναι λες και βρίσκεις έναν αθλητή που κάνει μαζί με σένα ένα πολύ σπάνιο άθλημα».

Πολλοί ασθενείς το κρύβουν από τον περίγυρό τους. Η Ελλάδα, εξηγεί, έχει ακόμη πολλά ταμπού και κλισέ γύρω από τον καρκίνο.

«Εδώ μέχρι πριν από μερικά χρόνια τον έλεγαν επάρατη νόσο. Πλέον είναι παράνομο με δικαστική απόφαση, γιατί είναι σαν να του λες πως θα καταλήξει ό,τι και αν κάνει. Έχουμε τόσα πολλά πράγματα να ασχοληθούμε εμείς οι καρκινοπαθείς, από το να σκεφτούμε ότι κάποιος θα προσβληθεί αν πούμε τη λέξη “καρκίνος” ή πως έχουμε κάνει χειρουργεία και χημειοθεραπείες.

»Παλιότερα είχα πάει σε ψυχολόγο που δεν είχε εξειδίκευση στον καρκίνο, του εξηγούσα πως αύριο έχω αξονική και από την αγωνία μου μπορεί να μην κοιμηθώ όλο το βράδυ και δεν καταλάβαινε. Μου έλεγε “έλα, εντάξει, θα πάνε καλά τα πράγματα”. Όχι δεν θα πάνε καλά τα πράγματα. Οι καρκινοπαθείς φοβούνται πως αν εμφανίσουν υποτροπές, μπορεί να πεθάνουν».

Σήμερα, εντούτοις, όπως αναφέρει ο ίδιος, έχουν δημιουργηθεί κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης καρκινοπαθών στην Αθήνα. Ο Βαγγέλης πια κάθε Τρίτη κατεβαίνει στο κέντρο και συναντά την ψυχοθεραπεύτριά του. Είναι η καλύτερη μέρα της βδομάδας για εκείνον.

«Πολλές φορές μπορεί να μη φεύγω χαρούμενος, να ‘χω στεναχωρηθεί, να ‘χω κλάψει, αλλά το ότι μια φορά την εβδομάδα αδειάζεις το μυαλό σου είναι πολύ σημαντικό.

»Ο φόβος του θανάτου είναι πολύ μεγάλος και με τον καιρό, δεν μπορώ να σου πω πως συνηθίζεται, αλλά κάνεις μια σχετική ειρήνη μ’ αυτόν. Στην αρχή σκέφτεσαι για αυτό που θα γίνει μετά, στη συνέχεια στεναχωριέσαι για τους δικούς σου και στο τέλος σκέφτεσαι και τον εαυτό σου. Θα ξεκουραστώ, θα φύγω εύκολα ή δύσκολα; Όλα αυτά σου γίνονται εικόνες –πόσο μάλλον αν είσαι φωτογράφος– το βράδυ στα όνειρα».

Ο Βαγγέλης Ασπρόμουγγος σήμερα είναι συνταξιούχος, καθώς μετά την τρίτη του υποτροπή, το ποσοστό αναπηρίας του φτάνει το 80%, και ασχολείται με το μαγείρεμα και κυρίως με τη φωτογραφία.

Αδυναμία του είναι οι action φωτογραφίες και συνήθως αυτές που απαθανατίζουν αγώνες αυτοκινήτων και extreme sports. «Μ’ αρέσει που παγώνω τον χρόνο σε μια στιγμή που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ ξανά».

Για τον ίδιο, η 4η Φεβρουαρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, έχει γίνει τα δεύτερα γενέθλιά του. «Έρχεται αυτή η μέρα και λες άλλη μία φορά που είμαι εδώ. Το να είσαι στα γενέθλια ενός πολύ καλού σου φίλου, το να κάνεις διακοπές τον 15αυγουστο, παίρνει άλλη αξία πλέον. Θα κάνει ο καρκίνος αυτό που θέλει, θα κάνω και ‘γω τα δικά μου και η ζωή συνεχίζεται. Και, στην τελική, ακόμη και μία μέρα να ‘χεις, γιατί να μην τη ζήσεις;».

Mε αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, ο Βαγγέλης Ασπρόμουγγος θα μιλήσει στην εκδήλωση του Κέντρου Ημέρας για την Ψυχολογική Υποστήριξη Ασθενών με Καρκίνο (ΚΗΨΥΑΚ) της Εταιρείας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας.

Αρχικά θα προβληθεί το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «ΒΥΖΙΑ» των Ανιές Σκλάβου και Στέλιου Τατάκη, βασισμένο σε μια ιδέα-έρευνα της Λιόπης Αμπατζή, την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου, στις 18.00, στο Ψηφιακό Μουσείο της Σμύρνης & Νέας Σμύρνης (Ελ. Βενιζέλου 87, Νέα Σμύρνη).

Η ταινία θα θέσει τα βασικά σημεία της ανοιχτής συζήτησης που θα ακολουθήσει μεταξύ του κοινού με τους σκηνοθέτες, γιατρούς, εξυπηρετούμενους και ειδικούς ψυχικής υγείας του ΚΗΨΥΑΚ.

Η εκδήλωση διοργανώνεται σε συνεργασία με τον Δήμο Νέας Σμύρνης και τα ΚΕΠ Υγείας.

[LIFO]