Θα αρχίσεις να ζεις τα σωστά, όταν φύγουν οι λάθος άνθρωποι

Ένας καρπός χαλασμένος μπορεί να μολύνει όλους τους υγιείς καρπούς δίπλα του. Έτσι είναι κι οι άνθρωποι. Ένας τοξικός, μεμψίμοιρος, απελπισμένος άνθρωπος μπορεί να δηλητηριάσει μέχρι το πιο μύχιο σημείο της ψυχής των κοντινών του ανθρώπων. Ο λόγος απλός, δεν αγαπά τον εαυτό του. Με αποτέλεσμα να μην τον ενδιαφέρει αν τον πληγώνει οπότε ασυναίσθητα πληγώνει τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του.

Επιδιώκουν τη σημασία των άλλων με αυτολύπηση. Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση κι έχουν βολευτεί για τα καλά στο βαθύ σκοτάδι των διαδρόμων της καρδιάς τους. Οτιδήποτε που να έχει σχέση με το φως, τους φοβίζει και προσπαθούν να το απομακρύνουν. Δεν αντέχουν την κριτική. Το σκοτάδι της ψυχής τους είναι το χειρότερο δηλητήριο για τους άλλους. Δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα. Βρίσκουν συνεχώς κάτι για να παραπονιούνται. Κάπως έτσι εξαπλώνονται αυτοί οι άνθρωποι στις ζωές των άλλων. Τους χρησιμοποιούν σαν δεκανίκια. Κι όταν νιώσουν ότι στέκονται στα πόδια τους, τους πετούν. Γίνονται μύκητες που φυτοζωούν κι επωμίζονται τη ζωντάνια και την ελπίδα από τους άλλους.

Επειδή οι ίδιοι την έχουν χάσει σε έναν τεράστιο πύργο που λέγεται αυτοκριτική. Αφού φοβούνται να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους γιατί έχουν αφήσει τόσες πληγές απάνω τους ανοιχτές που δεν μπορούν να σωθούν. Είναι απλά κουφάρια που επιπλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας. Όλο αυτό το σκηνικό θυμίζει ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο που κατατρώει οποιαδήποτε θετική διάθεση και καλοσύνη, οπότε το φως δυσκολεύεται να εμφανιστεί κι οι ζωές όλων μαυρίζουν και μαραίνονται.

Για να επιτρέψουμε στο φως να εισβάλει στη ζωή μας πρέπει να απομακρύνουμε όλους αυτούς τους τύπους. Να τους απωθήσουμε όσο πιο μακριά γίνεται για να προσελκύσουμε κοντά μας όλα τα θετικά. Η οπτική που αντιμετωπίζεις τα πράγματα είναι πολύ σημαντική για όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Είτε καλές είτε αρνητικές. Αν ακόμα και μέσα από κάτι κακό προσπαθείς να βρίσκεις πάντα κάτι θετικό, τότε είσαι κερδισμένος. Η ζωή θα σου τα φέρνει όλα πρίμα ακόμα και στη φουρτούνα και την κακοκαιρία. Μη γίνεσαι σωσίβιο, γίνε βοηθός και συμπαραστάτης σε κάποιον που το χρειάζεται. Αλλά όχι σωσίβιο.

Εκείνα βουλιάζουν και πάνε στον πάτο. Επιπλέουν μόνο τα κούτσουρα. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι τραγική. Οι μίζεροι άνθρωποι έχουν την τάση να προσελκύουν κοντά τους σαν μαγνήτης την κακομοιριά και την κακοτυχία. Έτσι χάνεται η ευτυχία κι εσύ νιώθεις παγιδευμένος σε ένα καλά μπλεγμένο ιστό αράχνης. Εκεί που όλα είναι σκοτεινά και μαύρα και το φως ωχριά. Οπότε αποδέσμευσε τον εαυτό σου από τον ιστό των μαύρων χήρων και βγες στο φως. Άσε το καλό να μπει στη ζωή σου χωρίς σκοτεινούς συντρόφους που δεν μπορούν να δεχθούν ότι η ζωή είναι δύσκολη, σκληρή κι άδικη πολλές φορές, είναι όμως γλυκιά κι έχει τόσα πολλά να σου προσφέρει, φτάνει να είσαι δεκτικός για να τα προσελκύσεις.

Απαλλάξου από τα δεσμά αυτών των ανθρώπων γιατί μόνο δεσμά είναι που σε κρατούν καλά βιδωμένο στη γη και βρες ελπίδα για οτιδήποτε καλό να έρθει στη ζωή σου και θα γίνει. Αν το πιστέψεις εσύ, θα το προσελκύσεις και θα γίνει πραγματικότητα. Φτάνει γύρω σου να έχεις ανθρώπους θετικούς κι ετοιμοπόλεμους. Που άμα τους ρίξει η ζωή μία, αυτοί σηκώνονται ακόμα πιο δυνατοί. Το χαμόγελο που έχουν είναι δικό τους και το κέρδισαν γιατί βγαίνει από την ψυχή τους και ό,τι κι αν έχουν το χαρίζουν στους υπόλοιπους. Γιατί έτσι έμαθαν να αντιμετωπίζουν τη ζωή. Κάν’ το κι εσύ και δεν έχεις να χάσεις, μόνο να κερδίσεις.

Γράφει η Μελάνη Ανθίμου

[pillowfights]