Τα αδέλφια μας, τα στηρίγματά μας

Της Νταϊάνα Κραέτε

Αδέρφια∙ μία λέξη, άπειρα συναισθήματα, αμέτρητες αναμνήσεις, χιλιάδες εικόνες. Βάσει της ψυχολογίας, τα πρώτα χρόνια ζωής ενός ατόμου είναι και τα πιο καθοριστικά για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Το πόση ώρα κατέβαλε η μαμά σας για να σας κρατάει και να σας χαϊδεύει, τις πρώτες κιόλας βδομάδες ζωής, ίσως καθόρισε το πόσο εσωστρεφείς ή μη είστε. Οπότε, όταν έρχεται ο λόγος στα αδέρφια και λαμβάνοντας υπόψη ότι τα πρώτα χρόνια της ζωής μας δεχτήκαμε λίγο-πολύ τα ίδια ερεθίσματα, περιμένουμε άτομα που κινούνται με τις ίδιες ιδεολογίες, έστω παρόμοιες, με διαφορετικό χαρακτήρα, ενίοτε, άλλα με μία κοινή βάση.

Η αδερφή μου. Ένας άλλος κόσμος, αν μιλούσα στη γλώσσα της φυσικής και μου επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσω τη λέξη «σύμπαν», θα έλεγα ένα παράλληλο σύμπαν. Ένας άνθρωπος που όσο γνωρίζω, αντιλαμβάνομαι τον βαθμό διαφορετικότητάς μας και το πώς κάθε άτομο ξεχωριστά λαμβάνει ένα ερέθισμα και το μεταφράζει μοναδικά. Οπότε, κάπως έτσι, κάπου εδώ, ξεκίνησα τη δίκη μου θεωρία, βάσει της οποίας η αδερφή μου δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ την πλευρά του εαυτού μου που ποτέ δεν εξέλιξα, είναι όλα αυτά που δεν κατάφερα ή δεν επέλεξα να ‘μαι. Κι έτσι, άρχισα να πιστεύω πως ακριβώς αυτό είναι τα αδέρφια μας, αυτό που δεν ήμασταν και δε θα είμαστε ποτέ μας.

Σκληρή, με μια αθωότητα και μια ρομαντική φύση, που για κάποιο λόγο προσπαθεί να την πνίξει μέσα στη λογική της, τρομερά ευφυής, όμως μη περιπλανώμενη απ’ την καλλιτεχνική της πτυχή, και μερικές φόρες στα όρια της τρέλας, καθώς προσπαθεί να αναλύσει τα πάντα με τη βάση των μαθηματικών, ενώ είναι πιο ελεύθερη, πιο υπερρεαλιστής άνθρωπος. Αποτελεί έναν αντίλογο στη μαθηματική μου φύση, στη λογική μου, που για κάποιο λόγο αρνούμαι με τον ρομαντισμό μου, που δεν κυλά στις φλέβες μου, άλλα προσπαθώ να τον αναζωπυρώσω. Αντιλήφθηκα τον βαθμό διαφορετικότητάς μας όταν κάποτε μου είπε «Βάζε όρια στα συναισθήματά σου, δεν είσαι χαζή, μέτρον άριστον». Εκείνο το βράδυ αναλογίστηκα πόσο πολύ βάζω τον εαυτό μου σε ό,τι κάνω, ίσως μερικές φόρες σε άρρωστο βαθμό.

Όμως ποιο το νόημα όλων αυτών; Γιατί ο βαθμός διαφορετικότητάς μου με την αδερφή μου να απασχολεί τον οποιοδήποτε; Επειδή ένα βράδυ, που οι σκέψεις με βασάνιζαν, κατάλαβα αυτό ακριβώς∙ πως τα αδέρφια μας είναι ό,τι δεν καταφέραμε να γίνουμε κι εμείς ό,τι δεν κατάφεραν να γίνουν. Πως ο καλύτερος τρόπος να πετύχουμε την ευτυχία και την ισορροπία στη ζωή μας, είναι να αφιερώσουμε χρόνο στην αληθινή γνωριμία με τα αδέρφια μας.

Όλοι μας θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι. Να εξελιχτούμε. Είναι μέρος της ανθρώπινής μας φύσης. Σε κανέναν δεν αρέσει η στασιμότητα. Όλοι την αποφεύγουν. Και ψάχνουμε την απάντηση παντού. Και ψάχνουμε τη λύση. Άλλα η λύση είναι μπροστά μας. Είναι πολύ πιο κοντά μας. Είναι συνήθως ακριβώς δίπλα μας. Είναι στα άτομα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει. Είναι στα αδέρφια μας. Σε αυτούς τους μικρούς ήρωες.

Ξέρουν κάθε πτυχή του εαυτού σου, καλύτερα κι από εσένα. Ξέρουν κάθε αδυναμία σου. Κάθε ελάττωμά σου. Πώς σου αρέσει να απολαμβάνεις τον καφέ σου. Ποια ταινία θα έβλεπες ξανά και ξανά. Ποια είναι τα κουμπιά σου. Τα κρυφά σου όνειρα. Κάθε ταλέντο σου. Ακόμα και το πόσο ψημένο θέλεις το τοστ σου. Και θα πάρουν κάθε πληροφορία για να σε βοηθήσουν.

Και ίσως, τελικά, τα αδέρφια μας να μην είναι τίποτα λιγότερο απ’ φύλακες αγγέλους μας. Κι ευχαριστώ τη μοναδική μου αδερφή. Που η σχέση μας περνάει συνέχεια απ’ τις δικές της φάσεις. Που μπορεί να μη μιλάμε για καιρό. Να μην ξέρει πολλά, μέχρι να καταλήξω ένα βράδυ κλαίγοντας στο κρεβάτι της. Άλλα κάθε φόρα, ως στήριγμα, θα ‘ναι εκεί, να με κάνει καλύτερη.

[pillowfights]