Στην Κίμωλο, θα χορτάσει η ψυχή σου απλότητα και ομορφιά

Θα σε συγκινήσει με τα τοπία της, τα κρυστάλλινα νερά της, τη ζεστασιά των κατοίκων και την ηρεμία της.

Ετοιμάζοντας βαλίτσες για την Κίμωλο, νιώθεις σαν να κρατάς ένα μυστικό.

Μακριά από άφιλτρα ίνσταγκραμ, ονόματα τοπικών μπαρ που ακούς ξανά και ξανά λες και βρίσκονται στην Αθήνα, τσεκ-ιν και αμέτρητα χάσταγκ που μοιάζουν να κόβουν άπληστα το νησί σε μικρά κομματάκια, η Κίμωλος είναι ένα από τα νησιά των Κυκλάδων που δίνει ακόμα την αίσθηση του ανεξερεύνητου παραδείσου.

Φτάνοντας στο λιμάνι, το νησί σε παίρνει αγκαλιά. Κατάλευκο, μικρό, ήσυχο και απλό με 2 ή 3 μαγαζιά το πολύ. «Αυτό είναι», συνειδητοποιείς. Ό,τι έχεις ακούσει ή διαβάσει, επιβεβαιώνεται. Εδώ δεν υπάρχει hype, δεν υπάρχει μόδα. Υπάρχει ένα τοπίο που σε συγκινεί με την απλότητά του.

To λιμάνι της Κιμώλου

Ανεβήκαμε στη χώρα με το αυτοκίνητο. Υπάρχει ένα καλόγουστο, vintage λεωφορειάκι που κάνει βολικά δρομολόγια στις παραλίες, αλλά αν πρόκειται να μείνεις μέρες, προτίμησε να έχεις το δικό σου όχημα, για να εξερευνήσεις όσο περισσότερα μπορείς. Οι campers, πάντως, (που εκπροσωπούν ένα σημαντικό κομμάτι του τουρισμού του νησιού), πηγαινοέρχονταν με τα πόδια ή με ωτοστόπ. Κάνεις και γνωριμίες, δηλαδή.

Το Χωριό

Η χώρα είναι ψηλά και λέγεται Χωριό. Δε βλέπει θάλασσα και μοιάζει με ορεινό, παραδοσιακό χωριό- αλλά με κυκλαδίτικο twist. Αφήνεις το αυτοκίνητο εκτός, γιατί στα μικρά σοκάκια χωράς μόνο εσύ, καναδυό ακόμα, και οι πανέμορφες προσόψεις των σπιτιών των ντόπιων. Μέσα στο Χωριό, υπάρχει το μεσαιωνικό κάστρο. Τα σπίτια είναι χτισμένα μέσα και έξω από αυτό και συναντάς διαρκώς περάσματα που παλιά οδηγούσαν στο εσωτερικό του- τώρα απλώς δημιουργούν δροσερά ρεύματα αέρα τις βραδινές ώρες.

Τα στενά σοκάκια του Χωριού

Η προσέγγιση των ντόπιων στο νησί είναι ελαφρώς καλλιτεχνική και μυρίζει αγάπη. Περπατώντας στα σοκάκια συναντάς γραμμένα τα ονόματα από τοποθεσίες του Χωριού στο πλακόστρωτο, βελάκια με κατευθύνσεις, μικρά σχέδια που δημιουργούν ένα ιδιότυπο κυνήγι θησαυρού. Σε μια μυστική στροφή, θα δεις γραμμένο το «Κίμωλό μου, παράδεισό μου». Είναι η φράση που λένε οι ντόπιοι για το νησί- και δεν έχουν άδικο.

Μικρές, υπαίθριες, δανειστικές βιβλιοθήκες

Σε διάφορα σημεία του Χωριού θα συναντήσεις μικρές, υπαίθριες δανειστικές βιβλιοθήκες, που έχει δημιουργήσει το κεντρικό βιβλιοπωλείο του νησιού, κρεμώντας τα βιβλία με σχοινάκια από κάτι σαν ξύλινες κρεμάστρες. Όσο ήμασταν στο νησί, παρακολουθήσαμε τη σταδιακή κατασκευή του θερινού σινεμά, σε μία ταράτσα μέσα στο Κάστρο, το οποίο βρισκόταν ήδη σε λειτουργία και προέβαλε το La vita e bella. Ένα απίστευτα πρωτότυπο και «ψαγμένο» σκηνικό, που εκεί αντιμετωπιζόταν με απόλυτη φυσικότητα. Επίσης, η Κίμωλος έχει το δικό της Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο αν και μικρό, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Οι ντόπιοι σου επιφυλάσσουν μικρές εκπλήξεις

Η δημιουργικότητα των κατοίκων, φαίνεται και στον τρόπο που έχουν φροντίσει το νησί τους. Οι μικρές ξύλινες πόρτες δεν είναι βαμμένες μόνο στο κλασικό μπλε, αλλά σε μια ποικιλία παστέλ χρωμάτων- απαλό μωβ, μπανανί, βεραμάν, λιλά, κόκκινο. Μια πραγματική ζωγραφιά. Περπατώντας στα δαιδαλώδη σοκάκια που συνδέουν τον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζιά, και τις αμέτρητες εκκλησίες με την κεντρική πλατεία, τον Κάμπο, θα δεις μπουκαμβίλιες, γλάστρες με φουντωτούς βασιλικούς και δεδνρολίβανα, γιασεμιά και μαργαρίτες. Οι ντόπιοι αγαπούν το νησί τους.

Οι παραλίες

Τα Πράσα, η πιο διάσημη παραλία του νησιού, δικαιώνουν τη φήμη τους. Ένα μικρό beach μπαρ (κάτι που σπανίζει στο νησί) που σέβεται απόλυτα το τοπίο, καταλαμβάνει μια γωνιά της παραλίας και παίζει απαλά μουσική. Άλλος κόσμος. Η άμμος κατάλευκη και χοντρή- η ποικιλία που δεν κολλάει πάνω σου και τα νερά καταπράσινα και καθρέφτης. Πηγαίνοντας στα Πράσα, βλέπεις μικρότερες παραλίες, και κόλπους, όπου μπορείς να σταματήσεις για μια βουτιά.

Τα Πράσσα

Το Ρέμα και ο Καρράς είναι ένα σετ παραλιών που θα συναντήσεις πηγαίνοντας στα Πράσα. Εκεί παρκάρεις ψηλά, κατεβαίνεις και βρίσκεις την απόλυτη ηρεμία στα κατάλευκα βράχια που θαρρείς επίτηδες, σχηματίζουν ιδανικές καμπύλες και φωλιές για να αράξεις με το βιβλίο σου, κάνοντας σύντομες βουτιές.

Πηγαίνοντας στον Καρά

Ένας άλλος συνδυασμός που επιχειρήσαμε ήταν οι παραλίες Αλυκή, Μπονάτσα και Καλαμίτσι. Παρόμοιες μεταξύ τους, πιο οικογενειακές, με διάφανα νερά που βαθαίνουν σταδιακά, σε κοντινή απόσταση από το λιμάνι. Ησυχία, αλμυρίκια, απαλό αεράκι και μια μικρή βάρκα να συμπληρώνει το πλάνο. Καρτ-ποστάλ.

Βουτιές στον Καρά

Η παραλία Μπονάτσα

Στα Ελληνικά, στον Δέκα, το τοπίο είναι πιο άγριο. Εκεί στήνουν τις σκηνές τους οι campers- το νησί έχει ελάχιστα δωμάτια και δεν έχει οργανωμένο κάμπινγκ-, οι οποίοι δείχνουν σεβασμό για το τοπίο. Δεν είδαμε ένα σκουπίδι. Αντίθετα, βρεθήκαμε σε μια απέραντη παραλία με ψηλά βράχια από πίσω, δυνατό αέρα και υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Μάλιστα, μπορείς να βάλεις μάσκα και να εξερευνήσεις, την αρχαία πόλη της Κιμώλου, που βυθίστηκε μετά από κάποιο σεισμό. Μαγικό ηλιοβασίλεμα θα δεις επίσης και στα Μαυροσπήλια.

Η παραλία Δέκας

Μην παραλείψεις να κλείσεις θέση με το καραβάκι που κάνει το γύρο της Πολυάιγου. Είναι το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί του Αιγαίου και τα νερά της θυμίζουν Καραϊβική- αλλά θα πρέπει να είσαι γρήγορος, λόγω μεγάλης ζήτησης.

Το φαγητό

Υπογραμμίζοντας με ιδανικό τρόπο την απλότητα που διαπερνά όλο το νησί, το «παραδοσιακό» πιάτο του είναι η λαδένια και η τυρένια. Η λαδένια, είναι σαν πίτσα, με σάλτσα ντομάτας, κρεμμυδάκι και μυρωδικά- απλούστατη, αλλά πολύ γευστική. Έγινε το καθημερινό μας σνακ, από τον φούρνο Παραδοσιακός στο Χωριό.

Στην Καλή Καρδιά ή το καφενείο του Μποχώρη που υπάρχει στο νησί από το 1920, φάγαμε πεντανόστιμο «μαμαδίστικο» μαγειρευτό φαγητό και υπέροχη πορτοκαλόπιτα για επιδόρπιο. Στο Stavento καθίσαμε για κοκτέιλ και καφέ το πρωί, και απολαύσαμε σπιτικό παγωτό σε γεύσεις τιραμισού και πάβλοβα.

Η Καλή Καρδιά

Στο διάσημο Κύμα, στο λιμάνι, θα φας μακαρονάδες με μύδια και κουζίνα υψηλών προδιαγραφών εκεί που σκάει το κύμα, ενώ ο Λοστρόμος είναι ιδανικός για μια βραδινή μπύρα, ώστε να «ζήσεις» και λίγο το λιμάνι, χαζεύοντας το μίνιμαλ σκηνικό.

Η ταβέρνα Καλαμίτσι, στην ομώνυμη παραλία, είναι επίσης must- εκεί ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει και τρως ολόφρεσκα ψαρικά με μοναδικό soundtrack τη μηχανή της βάρκας που ετοιμάζεται για ψάρεμα.

Η ζωή

Η πλατεία Κάμπος, όπου όλοι γίνονται μια παρέα

Στην Κίμωλο, η ζωή κυλά αργά, ήρεμα και υπνωτιστικά. Στην παραλία, πολλοί είναι βυθισμένοι στις σελίδες κάποιου βιβλίου, αλλά τη νύχτα, στην πλατεία του Κάμπου απέναντι από την εκκλησία και την παιδική χαρά, όλοι μοιάζουν να γίνονται μια παρέα. Το παραδοσιακό καφενείο και τα διπλανά μπαράκια βγάζουν τα τραπέζια σε κυκλικό μοτίβο, όπου κάθεται κόσμος όλων των ηλικιών, κοιτάζεις με προθυμία, χαιρετάς με ενθουσιασμό, ανταλλάσσεις προτάσεις, κρυφακούς τη συζήτηση της διπλανής παρέας για την παραλία που πήγαν σήμερα, πίνοντας ούζο με πάγο.

Μοναδικό σκηνικό

Καθίσαμε 6 μέρες και θα θελαμε να μείνουμε 16. Το νησί αυτό σου προκαλεί συναισθήματα- ο αργός ρυθμός του σε ρουφάει, νιώθεις να επιστρέφεις στα βασικά, στα απαραίτητα, σε μια ομορφιά ανεπιτήδευτη που σχεδόν είχες ξεχάσει ότι μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι εντυπωσιακή η Κίμωλος, είναι απλώς ανομολόγητα όμορφη. Κι εσύ ευγνώμων που σε έκανε κομμάτι της.

Τοπίο σαν ζωγραφιά

Στο πλοίο του γυρισμού, δοκιμάζεις ξανά μια μοναδική συγκίνηση.Το συναίσθημα ότι η ψυχή σου χόρτασε ομορφιά και απλότητα. Παραδέχεσαι ότι την αγάπησες με πάθος και δίνεις ραντεβού για του χρόνου.

πηγη: https://www.womantoc.gr