«Σταμάτα πια τα χάπια! Δεν σου είπα ότι θα σε βοηθήσω εγώ; Σταμάτα!»

Αγία Βαρβάρα, 20-6-1996

Αγία Ηγουμένη, σας φιλώ το χέρι.

Είμαι μάνα 2 παιδιών και πριν 16 χρόνια, ενώ ήμουν μια κοπέλα όλο ζωή(25), με έπιασε η καρδιά μου και έλεγα ότι η ζωή μου τελειώνει.

Ο άντρας μου αμέσως με πήγε στο Νοσοκομείο, μου έβγαλαν καρδιογράφημα και οι γιατροί μου είπαν ότι δεν είναι η καρδιά μου, αλλά τα νεύρα μου. Από τότε δεν μπορούσα να βγω, γιατί φοβόμουν ότι κάτι θα μου συμβεί. Σε κλειστό χώρο φοβόμουν, σε λεωφορείο δεν ανέβαινα, γιατί κάτι με έπνιγε. Η ζωή μου ήταν πολύ δύσκολη. Ένα να καταλάβετε, ότι ζούσα με ένα εφιάλτη ότι κάτι θα μου συμβεί.

Πήγα στον γιατρό ξανά και μου είπαν πως έχω θυρεοειδή, ψυχρό όζο, και πως  όλα αυτά μου τα προκαλεί ο θυρεοειδής. Στις 23-9-1983 κάνω εγχείρηση θυρεοειδούς, όλα πήγαν καλά, εγώ όμως ήμουν όλο νεύρα και αυτό να με πνίγει στο λαιμό και το βάρος στο στήθος επί 24ώρου βάσεως το ένιωθα πολύ έντονα. Πάω πάλι στον παθολόγο, του το λέω. Μου λέει: «Θα σου δώσω ένα αγχολυτικό και θα σου περάσει».

Μου δίνει LEXOTANIL 3mg, έπινα μισό το πρωί, μισό το βράδυ, με αποτέλεσμα να νιώθω μεν μαζεμένη, πεσμένη η ενεργητικότητά μου, αλλά σιγά-σιγά μου έγινε απαραίτητο και, εάν δεν το έπινα, ένιωθα ότι χανόμουν και ότι αυτό το χάπι με στήριζε. Αλλά οι φοβίες ούτε που περνούσαν. Και πάλι σκεφτόμουν να κυκλοφορήσω μόνη μου και πάλι φοβόμουν τον κλειστό χώρο. Έτσι περνούσαν τα χρόνια με αυτόν το βραχνά.

Κάποια μέρα ένοιωθα τέτοιες ζαλάδες, που έλεγα χάνομαι. Πάω, κάνω εξετάσεις, μου βρίσκει ο μικροβιολόγος αναιμία πολλή, ο αιματοκρίτης μου κατεβασμένος στο 36. αμέσως πάω στον γιατρό, του δίνω τις εξετάσεις, μου δίνει σίδηρο(MICROFER), για να ανέβει ο αιματοκρίτης. Έπινα σίδηρο χρόνια, έκανα εξετάσεις, ίσα-ίσα που κρατούσε τον αιματοκρίτη εκεί, ώστε να μην πέσει στα χαμηλά όρια.

Επί δεκατρία χρόνια γινόταν αυτό το πράγμα, να ζω με φάρμακα και κάθε μέρα να είμαι άρρωστη. Να ξυπνώ το πρωί και η πρώτη μου δουλειά ήταν να πάρω τα φάρμακά μου, ένα για το θυρεοειδή, ένα LEXOTANIL, ένα MICROFER. Ένα φαρμακείο είχε γίνει το στομάχι μου και, όταν ήθελα να πάω κάπου, πρώτα σκεπτόμουν να βάλω τα φάρμακά μου στην τσάντα μου και μετά όλα τα άλλα. Περνούσαν τα χρόνια και εγώ στεναχωριόμουν για όλη την κατάσταση, τα παιδιά μου μου έλεγαν «πέταξε τα, μαμά, τα φάρμακα», εγώ όμως και με την ιδέα ότι δεν θα πιω τα φάρμακά μου, αρρώσταινα.

Το Φεβρουάριο του 1996 παρακαλούσα το γιατρό μας, τον Άγιο Εφραίμ, να με βοηθήσει να σταματήσω πια το LEXOTANIL που μου είχε γίνει συνήθεια, αλλά και με κατέστρεφε. Παρακαλούσα και έλεγα στον Άγιό μας να με βοηθήσει και να έλθω να Τον προσκυνήσω και, την ώρα που θα φεύγω, να πετάξω και ένα χάπι και να μην ξαναπάρω. Έκλαιγα και παρακαλούσα.

Μία ημέρα του ίδιου μήνα είπαμε με τους γονείς μου και την αδελφή μου, να έρθουμε να προσκυνήσουμε. Όπως είχα τάξει, έβαλα ένα χάπι LEXOTANIL σε αλουμινόχαρτο στην τσάντα μου. Ήλθαμε, προσκυνήσαμε με ευλάβεια, μας δεχτήκατε με αγάπη, Αγία Μητέρα, μας σταυρώσατε με το Άγιο λείψανο του πολυαγαπημένου μας Αγίου και την ώρα που με σταυρώνατε, ώ! τι θεία ευωδία! Σας κοιτώ και ξαναπροσκυνώ. Η ευωδία έντονη και γλυκειά. Σας λέω: «Αγία μητέρα, τι ευωδία είναι αυτή;» «Ο Άγιος» μου λέτε. Με κλάματα, με χαρά προσκυνούσα και παρακαλούσα να έχουμε την υγεία μας και να βοηθήσει τη μικρή μου κόρη στις Πανελλήνιες που δίνει φέτος. Η χαρά μου, η αγαλλίαση μου δεν περιγράφεται.

Με χαρά φύγαμε από τον Άγιο τόπο για το σπίτι μας. Εγώ ξέχασα να πετάξω το χάπι και την επιστροφή το θυμήθηκα και λέω μόνη μου: «Άσε, δεν πειράζει». Όποτε όμως έπαιρνα το χάπι(το LEXOTANIL), μου ερχόταν αναγούλα. Ωστόσο εξακολουθούσα να παίρνω τα χάπια μου, όπως πριν. Ένα βράδυ στον ύπνο μου βλέπω ένα παλληκάρι να μου λέει: «Σταμάτα πια τα χάπια! Δεν σου είπα ότι θα σε βοηθήσω εγώ; Σταμάτα!». Το πρωί ξυπνώ και λέω το όνειρό μου στα παιδιά μου. Από εκείνη την ημέρα έκοψα σαν με μαχαίρι τα χάπια, ούτε που ξαναπήρα LEXOTANIL, που εγώ, για να ξυπνήσω, έστω και στην αυλή που έβγαινα, έπρεπε το χάπι να πιω πρώτα.

Δοξασμένο το όνομά Του, Τον δοξάζω και Τον ευχαριστώ. Πέταξα και LEXOTANIL και MICROFER, έκανα εξετάσεις αίματος και ο αιματοκρίτης μου 45. δοξασμένο να είναι το όνομά Του, δεν θέλω να τα βλέπω τα φάρμακα, νιώθω, όπως πριν με πιάσουν τα νεύρα μου, όλο ζωή, λες και δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου φάρμακο.

Τον δοξάζω και Τον ευχαριστώ, γιατί το LEXOTANIL μου κατέβαζε τον αιματοκρίτη και τώρα ζω μια καινούργια ζωή, γεμάτη ενέργεια, χωρίς φόβους ούτε ζαλάδες, χάρη στη βοήθεια του Αγίου μας.

Δοξασμένο να είναι το όνομά Του, χίλιες δόξες να έχει. Σε ευχαριστώ, Αγιέ μου, Σε ευχαριστώ και Σε δοξάζω.

Αγία Ηγουμένη, την ευχή σας.
Ειρήνη Οικονόμου