Στα μεγάλα μου ζόρια, δώσε μου χρόνο να συνέλθω. Θα το κάνω, υπόσχομαι…

Της Στεύης Τσούτση.

Κάθομαι και κοιτώ με τις ώρες έξω από το παράθυρο.
Γραφική θα με πει κανείς. Λοξή. Σαλεμένη. Με μισοτραβηγμένη την κουρτίνα, αγναντεύω απέναντι το βουνό. Φωτεινό στην αρχή, σκοτεινό όσο περνά η ώρα κι ύστερα μαύρο… Σαν την ψυχή μου.
Μεγάλη κουβέντα, θα πεις. Αλλά αυτό το χρώμα μου ταιριάζει. Όχι από πάντα, δεν υπερβάλλω.
Μήτε ντύνομαι το ρόλο κάποιας τραγικής ηρωίδας σαιξπηρικού δράματος.
Έχω περάσει και καλές στιγμές, δε λέω. Δεν παραπονιέμαι για το παρελθόν. Μονάχα που ετούτο το παρόν με δυσκολεύει λιγάκι.
Ίσως γιατί σε τούτη τη ζήση αποφάσισα πως θα ταχθώ στο κίνημα των ρομαντικών και θα μείνω υπέρμαχος, πάσει θυσία.
Βούτηξα ένα σπαθί στο χέρι κι ένα σταυρό στο άλλο και κίνησα για τη δική μου σταυροφορία. Μήτε που ξέρω τι παλεύω τόσα χρόνια να κατακτήσω.
Τη ζωή, μάλλον, που μου είπαν πως πρέπει ολοένα να τη διεκδικώ. Και αληθινά το πιστεύω ότι πρέπει, αν κι είναι άτιμος αντίπαλος. Όλο την πιάνεις κι όλο σου ξεφεύγει.
Άλλοτε κυνηγώ να κερδίσω τον έρωτα. Άλλοτε μάχομαι για την καταξίωση. Άλλοτε απλά και μόνο για όσα με δίδαξαν να πιστεύω.
Πολέμαω για ιδανικά. Για όνειρα, για ελπίδες. Για ανθρώπους.
Αλήθεια, πόσες και πόσες μάχες για τους ανθρώπους της ζωής μου. Άξιζαν ή όχι, μη ρωτάς. Εγώ πολέμησα για χάρη τους… Και πολεμώ ακόμη…
Κουρέλι μαζεύομαι μετά τη μάχη να δέσω τις πληγές μου. Κι απομένω να μετρώ συμμάχους κι εχθρούς. Μα κυρίως ανθρώπους με στρατηγικές και προσωπεία.
Αυτά τα προσωπεία είναι που μου φόρτωσαν τις πιο βαριές πληγές στις μάχες της ζωής μου.
Γιατί γέρασα μα δεν έμαθα να τα αναγνωρίζω.
Γέρασα και ακόμη δεν κατάφερα να μπορώ με βεβαιότητα να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Καλοί, κακοί, υστερόβουλοι, συμφεροντολόγοι.
Όσο να πεις για τον έρωτα;
Μήτε που μπορώ, μήτε και θέλω να μετρήσω τα Βατερλώ μου. Ο έρημος ο Ναπολέοντας έζησε ένα και του έφτασε για μια ζωή. Εγώ, πάλι, τα δέχομαι απανωτά και δεν ξέρω μήτε να τα διαχειριστώ, μήτε και να τα ξεπεράσω.
Εύπιστη; Ενθουσιώδης; Αψίκορη; Με λάθος ένστικτο και κριτήριο;
Αν ξέρει, κάποιος, ας μου πει να μάθω κι εγώ. Αληθινά, όσο κι αν δε θα μ’αρέσει αυτό που θα ακούσω, θα το εκτιμήσω το θράσος να μου πετάξει μες τα μούτρα τα κουσούρια μου.
Κι έτσι φτάνουμε στη μαυρίλα.
Τη μαυρίλα ενός ανθρώπου που τίποτα δεν του πάει καλά. Άδειες τσέπες, άδειο σπίτι, μα το χειρότερο άδεια καρδιά. Όσο για το μυαλό; Γεμάτο σκέψεις, άσχημες αναμνήσεις και άλυτα προβλήματα.
Τελικά δε με λες επιτυχημένη. Με λες μάλλον ότι φυτοζωώ.
Ξυπνώ το πρωί, κοιτιέμαι καθώς πλένω τα μούτρα μου στον καθρέφτη και σκέφτομαι τι με περιμένει πάλι και σήμερα.
Κι όταν το βράδυ ξανακοιτιέμαι πλένοντας τα δόντια μου, λέω “Πάλι καλά, φτηνά τη γλιτώσαμε και σήμερα”.
Μαυρίλα αδερφέ, μα δεν την παλεύω για πολύ ακόμη. Θα γίνει έκρηξη μεγατόνων και θα βγουν στη φόρα απωθημένα χρόνων. Κι εκεί μην είσαι από μια μεριά να με δεις, γιατί δεν είμαι και σίγουρη πως θα τη βγάλεις καθαρή.

Βλέπεις σαν μας πιάνει η κρίση, εμάς τους από φύση καταπιεσμένους, την πληρώνουν κι αθώοι. Το μετανιώνουμε βέβαια μετά, αλλά άντε να το μαζέψεις. Είναι αυτό που λέει ο λαός πως μαζί με το ξερά καίγονται και τα χλωρά. Και βγάζουν μια κάπνα τα άτιμα…
Γι’αυτό σου λέω. Εμάς που τραβάμε τα ζόρια μας λίγο πιο έντονα από τους άλλους, να μας καταλαβαίνετε. Μη μας χαρίζεστε, δε θέλουμε προνομιακή μεταχείριση. Θέλουμε μόνο κατανόηση στα ζόρια και τη μαυρίλα μας.
Μήτε στήριγμα θέλουμε τις περισσότερες φορές. Έχουμε μάθει στην αυτο-ίαση, απλά μας παίρνει λίγο χρόνο.

Αυτο ακριβώς είναι που ζητάμε από σας. Χρόνο.
Χρόνο να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας φταίει.
Χρόνο να ανασυγκροτήσουμε την κατακερματισμένη από τα διάφορα ζόρια, σκέψη μας.
Χρόνο για τη λογική που άπαξ και τα δούμε όλα μαύρα, πάει περίπατο.
Ίσως να ζητάμε πολλά. Ίσως πάλι τα αυτονόητα.
Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Δεν μπορώ να καταλάβω. Βλέπεις έτσι γεννήθηκα.
Με τα άσπρα και τα μαύρα μου. Και την παλεύω τη μαυρίλα. Δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ την παλεύω.
Μόνο που δεν τα καταφέρνω πάντα.
Αλλά τις φορές που με νικά, εσύ δώσε μου χρόνο. Και συγχώρεσε με αν δεν τα λέω ή τα κάνω όπως πρέπει…
Θα συνέλθω. Πάντα το κάνω…

διαφορετικό