Πότε κανονικά πρέπει να λέμε «Δόξα σοι ο Θεός»;

Πότε κανονικά πρέπει να λέμε «Δόξα σοι ο Θεός»;

Η φράση αυτή είναι κόσμημα, διαμάντι όταν την αποδίδουμε στον Θεό δοξολογικά, είναι μια κραυγή ευχαριστίας.

To κακό είναι ότι αυτή την δοξολογία την λέμε πάντα όταν μας συμβαίνει κάτι καλό και ιδιαίτερα κοσμικού χαρακτήρα. Για πνευματικά θέματα ούτε λόγος.

Για παράδειγμα μια γυναίκα μπορεί αν πεί δόξα τω Θεω όταν μάθει ότι είναι έγκυος αλλά αν μάθει στην πορεία ότι το παιδί έχει πρόβλημα ή θα είναι ΑΜΕΑ θα βρίζει τον Θεό για αυτό που την βρήκε γιατί φυσικά δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτά τα παιδιά είναι άγγελοι και ευλογία.

Στα άσχημα πράγματα , στα εμπόδια και στις δυσκολίες ενώ θα έπρεπε να δοξολογούμε τον Θεό διότι αυτά είναι μαθήματα και μας πάνε παρακάτω εμείς αντιθέτως βρίζουμε τον Θεό για το κακό που μας βρήκε διότι τα θέλουμε όλα στρωμένα με ροδοπέταλα. Αντί να δούμε το άσχημο ως ευλογία και για την ακρίβεια ως ευκαιρία μετανοίας το βλέπουμε ως κατάρα που μας χάλασε το ροζ συννεφάκι της ζωής.

Δεν θέλουμε τη δυσκολία, είμαστε φυγόπονοι, δεν θέλουμε να δούμε την χάρι του Κυρίου και την ευλογία σε όλα τα πράγματα παρά μόνο στα καλά . Θέλουμε τη σχέση με τον Χριστό όπως εμείς θέλουμε και όχι όπως Εκείνος γνωρίζει.

Λέμε «Δόξα τω Θεω» που πάντρεψα το παιδί μου και ίσως μου φέρει εγγονάκι, αλλά δεν με νοιάζει τί άνθρωπο παντρεύτηκε το παιδί μου και αν ο γάμος που έκανε είναι στον δρόμο της σωτηρίας. Και φυσικά αν μου φέρει εγγόνι το παιδί μου και δεν βγάλει το όνομα μου θα κατεβάσω μούτρα.

Λέμε «Δόξα τω Θεω» για επίγειες επιτυχίες αλλά η σωτηρία δεν μας νοιάζει. Μας ενδιαφέρει τί θα καταθέτουμε πριν τον τάφο στον κόσμο και όχι μετά τον τάφο στον Χριστό. Δεν θα πούμε «Δόξα τω Θεω» αν το παιδί μας η ο σύντροφος μας μετανόησε και μπήκε στον δρόμο του Κυρίου, αλλά αντίθετα θα το θεωρήσουμε κατάρα ότι τώρα θα ασχολείται με τις Εκκλησίες…

Αν μας πει το παιδί μας ότι θέλει να γίνει παπάς ή να πάει σε μοναστήρι τότε θα φορέσουμε μαύρα και θα κλαίμε μέρα νύχτα διότι το παιδί μας δεν ικανοποίησε το ροζ συννεφάκι με τα κουτάκια που είχαμε μέσα στην φυλακή του εγωϊσμού μας.

Ποιο είναι το πραγματικό «Δόξα σοι ο Θεός» που ανοίγεται στην χάρι του Κυρίου;

Είναι αυτό που λέμε ότι μας συμβαίνει κάτι άσχημο και τελικά πήραμε το πνευματικό μας μάθημα.

Είναι αυτή η δοξολογία που ευχαριστούμε τον Κύριο κυρίως για τα άσχημα στην ζωή μας που μας οδήγησαν να γίνουμε καλύτεροι και να τον καταλάβουμε καλύτερα.

Θέλει καρδιά αυτό το άνοιγμα. Δεν αγαπάμε τον Χριστό όπως εκείνος θέλει αλλά όπως εμείς θεωρούμε, με κάποια ψευτο-κοινωνιολογικά δεδομένα.

Αυτό το Δόξα δεν πάει στο Χριστό γυρνάει πίσω, διότι δεν το λέμε στο Χριστό αλλά στον καθρέφτη του εγωϊσμού μας.

Πηγή : ieramonopatia.gr