Πέγγυ Καραμπάτου: «H ζωή μπορεί να έχει 3 γράμματα, μα εσείς ανακατέψτε τα και φτιάχτε παράπανω λέξεις»

ΤΊΤΛΟΣ: ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

ΘΕΜΑΤΙΚΗ: ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ

ΚΕΝΡΙΚΗ ΙΔΕΑ: ΝΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ

Κυριακάτικες ευχές σε όλους σας, με την πιο αγαπημένη μου συνήθεια, την μουσική……ίσως μεγαλύτερη η αγάπη αυτή, από την συγγραφή τελικά. Σας υποσχέθηκα εμένα σουλουπωμένη και να’μαι…..και ναι αυτό είμαι μέρες μετά, επειδή και πρέπει και έτσι μου αρέσει και πάνω από όλα, η ζωή συνεχίζεται και μας θέλει συγκροτημένους στην ψυχή μας, μα και μπροστά στον καθρέφτη μας…….να χαμογελάμε σε εμάς και στους άλλους και να δίνουμε χαρά και ελπίδα, να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, στις πιο δύσκολες του στιγμές.

Αν κάτι μου έμαθε όλα αυτά τα 13 χρόνια ο χορός με την λευχαιμία, είναι πως σε ό,τι ρυθμό μου χτυπήσει, εγώ πρέπει να χορέψω, αλλιώς σκούρα τα πράγματα, παζάρια δεν έχει.

Χόρεψα ανήμπορη, κουρασμένη, μπουχτισμένη, χόρεψα ξυπόλητη, με δωδεκάποντο, στις μύτες των ποδιών και κάποιες φορές, απλά κουνούσα το κορμί, δίχως να έχω αίσθηση του ρυθμού. Σαν να μου είχες βάλει ντούρασελ μπαταρία και έπρεπε να λικνίζομαι μηχανικά, ακόμα και αδέξια. Χόρεψα πάνω από όλα μόνη μου, δίχως παρτενέρ, αλλά με πολλούς θεατές, που δεν μου χτυπούσαν πάντα παλαμάκια, αλλά περίμεναν στο παραπάτημα μου να με ρίξουν ακόμα και πιο κάτω……πόσο πάτωμα και χώμα έχω φάει;….πολύ…. και θα τρώω ως το τέλος.

Κανείς δεν σε σέβεται, όπως σου λέει, επειδή πονάς, κανείς δεν σε υπολογίζει, επειδή δεν μπορείς, κανείς δεν σε αφήνει στην ησυχία σου, επειδή έχεις κλατάρει, κανείς δεν είναι εκεί από αυτούς που υπολόγιζες ή ευχόσουν…..δεν είναι ρομαντικός ο καρκίνος…..τα έχουμε ξαναπεί και αυτή η χημεία μέσα σου, που τρέχει και σε τρέχει επί χρόνια, ναι, θα σε κάνει κάποιες φορές και ένα τέρας, θα σε κάνει σκληρό και παγωμένο από κάθε συναίσθημα που μπορεί να σου γυρίσει σε αδυναμία…..θα σε αναγκάσει να μην νιώθεις, να μην επιτρέπεις, να μην πιστεύεις σε ό,τι σου λένε, να μην καταθέτεις όμως και τα όπλα.

Οι πιο πολλοί ασθενείς μου, οι πιο πολλοί άνθρωποι τους, με ρωτάνε τι να κάνουν για να κρατηθούν στην ζωή, τι να κάνουν για να κρατήσουν τον άνθρωπο τους στην ζωή. Δεν είμαι της προσευχής το έχω πει…..και όμως, όσοι μου ζήτησαν να πάω να το κάνω για αυτούς, ναι το έκανα……εδώ σταυρώνω μονίμως άνθρωπο που του κλείνω τα μάτια……και όσοι είναι παρόντες, με κοιτούν αμήχανα και εγώ λέω απόλυτα……ουδέν σχόλιο, έτσι ήθελε να γίνει, αυτή ήταν η επιθυμία του, αυτό έκανα.

Εγώ ρίχνω μπενιλίκια μονίμως και λέω τα πράγματα όπως είναι……αυτοί που θα με διαβάσουν τώρα και που με ξέρουν, θα χαμογελάσουν και θα θυμηθούν.

Έχω πει και ψέματα σε άνθρωπο που μετρούσε ώρες και μου κρατούσε το χέρι σφικτά και με ρωτούσε, πότε θα τελειώσει όλο αυτό και πότε θα σηκωθεί όρθιος. Έχω πει το συνηθισμένο, κάνε υπομονή, έχε πίστη στον εαυτό σου, από τα φάρμακα είναι ο πόνος, από τα φάρμακα είναι η αδυναμία, από τις αγωγές είναι η αιμοραγία, θα περάσει όταν τελειώσεις με αυτά, θα είναι μόνο ένα κακό όνειρο. Σε οικείο του ποτέ όμως…..εκεί έχω την απάνθρωπη δουλειά, να τα πω όπως είναι, να τους προετοιμάσω όσο μπορεί κάποιος να θεωρηθεί προετοιμασμένος και να τους στυλώσω στα πόδια τους από τα πατώματα που έχουν πέσει.

Δύσκολο, ειδικά όταν πρέπει να προετοιμάσεις παιδιά για τον θάνατο της μητέρας ή του πατέρα του, κάποιες φορές για το αδερφάκι τους…..και όμως, εμένα όλο αυτό, με βόηθησε να απομυθοποιήσω τον θάνατο, να τον φλερτάρω άπειρες φορές προσωπικά και πάνω από όλα να αποφασίσω, τι δεν θα ήθελα εγώ, τι δεν πρέπει να αφήσω στην μέση, που και σε ποιον πρέπει να βάλω την μεγάλη τελεία, πως να έχω το κεφάλι μου συνειδητοποιημένο, όσο και αν η ψυχή φωνάζει έχει και άλλο επεισόδιο Πέγκυ μην τα παρατάς…..τι σας λέω λέω τώρα και πουρνό πουρνό!

Υπήρξα ολομόναχη με αυτό, υπήρξα πουλημένη εντελώς, υπήρξα βάρος το έχω ακούσει ναι και αυτό, υπήρξα προδωμένη ως γυναίκα, ειδικά σε φάσεις αγωγών, που δεν είχα ούτε τα ανάκαρα, μα ούτε την γυναικεία μου φύση τουλάχιστον εμφανισιακά για να ανταγωνιστώ που λέει ο λόγος ή να επικρατήσω εγώ ως αντίπαλος και αντίζηλος μιας άλλης……εδώ γελάω και γελάω πολύ και αναφέρομαι σε εσάς τις γυναίκες μου, που ταλαιπωρείστε αυτή την περίοδο με θεραπείες που έχουν αλλοιώσει την εξωτερική σας εμφάνιση……κυρίες μου, όλα είναι μετρημένες στιγμές και σαν περάσει αυτή η άσχημη, εσείς θα είστε πιο όμορφες και πιο δυνατές από ποτέ……και αυτό σας το προσυπογράφω!

Υπήρξα και υπάρχω αυτή την περίοδο αηδιασμένη από συμπεριφορές δήθεν, που θέλουν να υποδηλώσουν τι; Χμ….έτσι έπρεπε να γίνει όμως, έτσι μπορούν, παραπάνω δεν θα μπορούν ποτέ…..χαμογελάμε και συνεχίζουμε.

Και υπάρχουν άνθρωποι όπως πχ η Πίστη Pisti Kristallidou, που μπούκαραν στην μικρή ανάρτηση μου προχτές, που δεν ξέρω τι στο καλό με έπιασε εκείνη την μέρα και με πόσταρα με τα μούτρα χάλια και ξαφνικά έγινε ένας χαμός και μάλιστα συνεχίζεται.

Έχεις σταθεί όρθια με την παρακαταθήκη που σου άφησε ο Δημήτρης Σιάχος με το Win Cancer…..άξια κορίτσι μου είσαι και θα είσαι και όσο και αν ο πόνος και τα γιατί, δεν βρουν όλες τις απαντήσεις τους, ξέρεις κατά βάθος, πως δεν γινόταν άλλιως……συνέχισε, σε καμαρώνω.

Κάποια αιτήματα φιλίας ήδη τα δέχτηκα, κάποια όχι…..σε κάποιους είδα πόνο και απόγνωση, σε κάποιους είδα όμως πολύ ψέμα και παιχίδι.

Είναι και η ατιμούλικια η συνήθεια της δουλειάς μου να τα αναλύω όλα ακόμα και τα ολοφάνερα που είναι τα πιο παρεξηγημένα.

Στον έρωτα και στην αγάπη δεν τα έχω καταφέρει έτσι……για αυτό γράφω τις ιστορίες μου, για αυτό έγινα συγγραφέας, για να γελάω με τα χάλια μου…..λέμε τώρα  . Και επιτέλους, ειδικά εσείς που υποτίθεται χειρίζεστε την γλώσσα και την ενημέρωση, σταματήστε να μιλάτε για την επάρετη νόσο και την κακιά αρρώστια. Έχει όνομα και λέγεται καρκίνος και βγαίνει χειμώνα καλοκαίρι, σε όλες τις εκδόσεις!

Σταματήστε να λέτε και να γράφετε αυτές τις μαμακίες…. σταματήστε να τις αναπαράγετε!

Ο καρκίνος μπορεί και να νικηθεί και ναι υπάρχουν ακόμα πιο δύσκολες περιπτώσεις υγείας, από το να έχεις καρκίνο. Όλα τα άσχημα έχουν το κόστος τους, όλα έχουν απώλειες, μα όλα έχουν και την επόμενη μέρα.

Μέσα σε αυτή την ανάρτηση είναι και η Ζωή Zoe Grammatoglou, με την Αθανασία Athanasia Samara, που με δέχτηκαν κάποτε σε αυτή την μεγάλη οικογένεια του ΚΕΦΙ, για να προσφέρω και στην πατρίδα έστω από μακριά, στην μητρική μου γλώσσα και όσο μπορώ πάντα με τα χέρια γεμάτα.Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας και την εμπιστοσύνη σας και σας ευχαριστώ πάνω από όλα, που μου λέτε και τι δεν πρέπει να κάνω, ποια τα όρια μου και που πρέπει να μου βάλω χειρόφρενο…. εκεί μαθαίνω, στο όχι και στο μη.

Όσον αφορά εμένα τώρα, τι ακριβώς γίνεται, πόσο θα πάρει, που νοσηλεύομαι κατά καιρούς και αν θα την σκαπουλάρω κλπ κλπ, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Πρώτον, πριβέ κάποια πράγματα, μάλιστα πολύ πριβέ και δεύτερον, η δουλειά μου και η υποχρέωση μου, είναι εσείς…..είτε συγγραφικά, είτε αρθρογραφικά, είτε συμβουλευτικά, είτε εθελοντικά……εσείς και όχι εγώ και αυτό αφορά ρητά και την προσωπική μου ζωή.

Αυτό το μικρό προφίλ στο φατσοβιβλίο, λέει Πέγκυ Καραμπάτου, σκέτο και έτσι είναι. Υπάρχω και αλλού το γνωρίζετε πιο επίσημα και εκεί είναι αυστηρά όλα κανονισμένα και πιο επαγγελματικά. Εδώ όμως, είμαι μόνο εγώ, με την μικρή μας παρέα και τις δικές μας λέξεις.

Λοιπόν……από Αύγουστο είχα πει »ξαναπιάνω» σε όλα δουλειά και ειδικά με την συμβουλευτική αρθρογραφία, αν δεν μας τα χαλάσει κάτι απρόοπτο, έτσι θα γίνει. Για την ώρα μπορώ να είμαι μόνο η Πέγκυ σας, έστω σερνόμενη, εύχομαι αυτό να σας φτάνει και θα επιστρέψω »Δημήτριος», όπως έλεγε ο μέγας Φατσέας, στον Καφέ της Χαράς…….καλή συνέχεια στην Κυριακή σας και καλή νέα εβδομάδα……και ναι, το λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα που σας χαρίζω επίσης, είναι το τραγούδι που παίζω όντως στο πιάνο…….οπτικοακουστικά φιλιά σε όλους σας, από την κόρη μου, την προσωπική μου φωτογράφο και εμένα…..η ζωή μπορεί να έχει 3 γράμματα, μα εσείς ανακατέψτε τα και φτιάχτε παράπανω λέξεις , γίνετε οι δικοί σας γλωσσοπλάστες …..ακόμα και αν οι λέξεις, σας λένε πως δεν υπάρχουν……να πως γεννιέται μια γλώσσα!

Από το προσωπικό ιστότοπο της:

Peggy Karampatou