Πατέρας διώχνει τη γυναίκα και τα παιδιά του, 30 χρόνια μετά ο γιος βλέπει μια σερβιτόρα και το πρόσωπο της του φαίνεται γνωστό.

O Sean Whalen ξέρει από πρώτο χέρι τον πόνο και τα τραύματα που προκαλούνται από ένα πικρό διαζύγιο. Θυμάται έντονα την ημέρα που γύρισε στο σπίτι, για να βρει ότι ο πατέρας του είχε αλλάξει τις κλειδαριές. Υπήρξε ένας άσχημος καυγάς νωρίτερα την ίδια μέρα, και έτσι ο Sean, ο μικρός αδερφός του και η μητέρα τους πετάχτηκαν με τις κλωτσιές από το σπίτι τους και ξαφνικά βρέθηκαν αβοήθητοι, ψάχνοντας τρόπους να φροντίσουν τους εαυτούς τους.

Τώρα που ο Sean είναι ένας πατέρας τριών παιδιών, μπορεί να καταλάβει τη δύναμη και την αποφασιστικότητα που έδειξε η μητέρα του για να μεγαλώσει με αξιοπρέπεια αυτόν και τον μικρό του αδερφό.

Πρόσφατα, ο Sean πήρε το γιο του για να του κάνει το δείπνο σε ένα κινέζικο εστιατόριο. Εκεί που απολάμβανε το φαγητό του, παρατηρήσετε ότι υπήρχε κάτι παράξενα οικείο στη σερβιτόρα του εστιατορίου. “Με μια πολύ μικρή συνομιλία, κατάλαβα ότι αυτή η ανύπαντρη μητέρα δεν ήθελε να είναι εκεί, αλλά έπρεπε να είναι εκεί και έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να δείχνει χαμογελαστή,” έγραψε ο Sean στο Facebook. “Ράγισε την καρδιά μου.”

Αυτή η ευγενική σερβιτόρα θύμισε στον Sean τη μητέρα του.

Αντί να πληρώσει το λογαριασμό του και να φύγει, ο Sean έκανε για τη σερβιτόρα στο κινέζικο εστιατόριο κάτι που συγκίνησε το διαδίκτυο…

“ΔΙΑΖΥΓΙΟ.

Η μέρα που χώρισαν οι γονείς μου είναι για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου.

Ο πατέρας μου κι εγώ τσακωθήκαμε άσχημα.

Η μητέρα μου, ο μικρός μου αδερφός μου κι εγώ πεταχτήκαμε έξω από το σπίτι επειδή ο πατέρας μου ήταν εκτός εαυτού.

Μείναμε σε ένα ξενοδοχείο εκείνο το βράδυ.

Όταν γυρίσαμε την επόμενη μέρα ο μπαμπάς μου είχε αλλάξει τις κλειδαριές.

Παρακολουθούσα τη μητέρα μου να τον εκλιπαρεί έξω από την πόρτα για να μας αφήσει έστω να πάρουμε τα ρούχα μας.

Δεν μας άφησε.

Έπρεπε ξαναπάμε την ίδια ημέρα με αστυνομική συνοδεία.”

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μαύρη σακούλα που μου έδωσαν οι αστυνομικοί λέγοντας μου ότι είχα 10 λεπτά για να πάρω τα απαραίτητα.

Τα ρούχα μου δεν χωρούσαν στη σακούλα. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που πάτησα το πόδι στο σπίτι που μεγάλωσα.

Κανένα τρόπαιο του μπέιζμπολ.

Καμία από τις 10.000 κάρτες μου του μπέιζμπολ.

Κανένα από τα πράγματά μου.

Άφησα μέχρι και το κατοικίδιό μου, τη μικρή μου χελώνα.

Μετακομίσαμε με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου σε ένα διαμέρισμα που δεν είχε τίποτα μέσα.

Οι άνθρωποι από την εκκλησία μας έφεραν κατσαρόλες, τηγάνια, καναπέδες, κρεβάτια, και τρόφιμα.

Ο πατέρας μου άδειασε τους λογαριασμούς του στην τράπεζα και άφησε τη μητέρα μου κυριολεκτικά άφραγκη.

Εκείνη δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Δεν είχε ούτε οικογένεια να στηριχθεί.

Δεν υπήρχε πραγματική στήριξη, εκτός από τους ξένους από την εκκλησία.”

“Ακόμα δεν ξέρω πώς τα κατάφερε.

Δεν έχω ιδέα για πώς δεν το έβαλε ποτέ κάτω.

Εγώ θα τα είχα παρατήσει.

Τη θυμάμαι έντονα πεσμένη στα γόνατα να προσεύχεται.

Μπορώ να καταλάβω μόνο το περιεχόμενο των συνομιλιών της με τον Θεό.

Μπορώ να καταλάβω μόνο πόσα δάκρυα έτρεξαν στο πρόσωπό αυτής της γλυκιάς γυναίκας και πως η ίδια παρακαλούσε το Θεό για ένα διάλειμμα.

Έχω νιώσει πολύ πόνο..

Έχω αμφισβητήσει πολλά πράγματα, αλλά αυτή η ανύπαντρη μητέρα με τα δύο παιδιά ποτέ δεν το έβαλε κάτω.

Δεν τα παράτησε ούτε μια στιγμή.”

“Το μόνο που άρχισα να συνειδητοποιώ είναι γιατί η μητέρα μου δούλευε τόσες πολλές ώρες.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα όταν ήμουν μικρός ότι το έκανε για εμένα και τον αδερφό μου.

Πιεζόταν.

Εργαζόταν πολύ σκληρά για να τα βγάλει πέρα.

Έκανε ό,τι μπορούσε για να μη λείψει τίποτα σε μένα και τον αδερφό μου.”

“Απόψε, ο γιος μου κι εγώ καθίσαμε σε ένα κινέζικο εστιατόριο, όπου δούλευε μια νέα σερβιτόρα.

Ήταν σαν τη μύγα μες το γάλα.

Οι ιδιοκτήτες ήταν Κινέζοι.

Οι εργαζόμενοι ήταν Κινέζοι.

Και η σερβιτόρα ήταν λευκή.

Ήταν πολύ ευγενική και με συνεχάρη για τους καλούς τρόπους του γιου μου.

Φάγαμε το δείπνο μας.

Μετά από μια σύντομη συζήτηση, κατάλαβα ότι αυτή η ανύπαντρη μητέρα δεν ήθελε να είναι εκεί, αλλά έπρεπε να είναι εκεί και έκανε ό,τι μπορούσε για να δείχνει χαμογελαστή.

Μου ράγισε την καρδιά.

Σκέφτηκα τη μητέρα μου, και είδα την ίδια στα μάτια αυτής της γυναίκας την ίδια πίεση που έβλεπα στη μητέρα μου.

Μια ανύπαντρη μητέρα.

Ίσως από επιλογή.

Μάλλον όχι.”

“Αλλά εργαζόταν σκληρά για να εξασφαλίσει το φαγητό και τα ρούχα των παιδιών της.

Όχι για χλιδή.

Όχι για ανέσεις.

Αλλά για να ζήσουν.

Για να μπορέσει να παρέχει τα απαραίτητα στα παιδιά της που θα βάλουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους.

Την καταλαβαίνω.

Ένιωσα τον πόνο της.

Ήξερα από τη μητέρα μου το πόσο δύσκολο είναι για μία γυναίκα να φύγει από το σπίτι της και να βγει στη βιοπάλη.

Δεν μπορώ καν να καταλάβω πώς είναι αυτό για κάποιες μητέρες.

Ξέρω ότι το φιλοδώρημα μου δεν θα πληρώσει το ενοίκιο της.

Ξέρω ότι το φιλοδώρημα μου δεν θα πληρώσει τα σιδεράκια των παιδιών της.

Ξέρω ότι το φιλοδώρημα μου δεν θα κρατήσει το ψυγείο της γεμάτο.

Αλλά ήλπιζα απόψε με κάποιο τρόπο ότι θα μπορούσα να βάλω ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, και ότι μπορεί να πάει στο σπίτι με τα παιδιά της, πιο ευτυχισμένη από ό,τι όταν τα άφησε.

Δεν ξέρω όλη την ιστορία της.

Δεν χρειάζεται να τη μάθω.

Ένιωσα απόψε ότι ίσως κάποιος να το έκανε αυτό στη μαμά μου, και αυτό να ήταν που την κράτησε κάποιες νύχτες μακριά από το κάπνισμα.

Δεν ξέρω.

Και μάλλον ποτέ δεν θα μάθω.”

“Αλλά ξέρω αυτό.

Η μητέρα μου μου άνοιξε το δρόμο για την επιμονή μου.

Μου έδειξε πώς να μην το βάζω κάτω.

Μου έδειξε τι σημαίνει δουλειά και προσπάθεια.

Ελπίζω ότι αυτή η μικρή χειρονομία με το γιο μου απόψε να φωτίσει τη ζωή αυτής της γυναίκας και να μπορέσει αύριο να καταπολεμήσει μια καινούργια μάχη.

Οι μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους αξίζουν …. ΣΕΒΑΣΜΟ.

Είστε όμορφες και τα παιδιά σας θα μάθουν από τις προσπάθειές σας. Θα το δείτε.

Ακριβώς όπως το είδα εγώ με τη μητέρα μου.

Μαμά, σ ‘αγαπώ.

Είσαι η ηρωίδα μου.”

διαφορετικό