Πατέρας διέσχισε το φαράγγι της Σαμαριάς κουβαλώντας την ανάπηρη κόρη του στην πλάτη

Ο Μανώλης Παπαδάκης από τα Χανιά, ήρθε αντιμέτωπος με ένα μεγαλειώδες θέαμα ενώ διέσχιζε το φαράγγι της Σαμαριάς πριν από λίγες μέρες.

Κάποια στιγμή είδε έναν άνδρα ο οποίος διέσχιζε και εκείνος το φαράγγι, κουβαλώντας στην πλάτη ένα ασυνήθιστο φορτίο. Την έφηβη κόρη του, η οποία είναι παιδί με ειδικές ανάγκες.

Ενας πατέρας που ήθελε να κάνει πραγματικότητα το όνειρο ζωής της κόρης του και το έκανε χωρίς να την αφήσει να καταλάβει πόσο κουραστικό ήταν για εκείνον. Το αναπηρικό αμαξίδιο δεν μπορούσε να περάσει, οπότε ο πατέρας δεν δίστασε να γίνει αυτός το αμαξίδιό της.

Διέσχισε το φαράγγι χαμογελώντας και κουβεντιάζοντας μαζί της σε όλη τη διαδρομή. Και το μόνο για το οποίο ζήτησε βοήθεια ήταν για να τους βγάλουν φωτογραφίες. Την ιστορία κατέγραψε ο Μανώλης Παπαδάκης στην ανάρτησή του στο Facebook, όπου ανέβασε και μερικές φωτογραφίες.

Μανώλης και Σοφία …μια ιστορία αγάπης.
Τους συναντήσαμε στον Χριστό.
Ο Χριστός ειναι το τελευταίο πλάτωμα πριν τις σιδερόπορτες.Μια εκκλησία , πολλα δεντρα , ξύλινα τραπέζια, ξύλινα καθίσματα, και πεντακάθαρο νερό πηγής.
Αυτή, κάθονταν πάνω σε ενα τραπέζι και αυτός περιφερόταν στον χώρο σαν να ήθελε να μην “χάσει” το ζέσταμα του.
“Πόση ώρα είναι μέχρι την έξοδο;” με ρώτησε με ξενική προφορά.
¨Μιά ώρα περίπου” του απάντησα.
¨Χώμα η πέτρα:¨
¨Πέτρα…¨
Της έδωσε ενα κομμάτι φρούτο απ αυτό που έτρωγε και εκείνος, λέγοντας οτι καλά θα ήταν να ξεκινήσουν πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά.
Μετά της φόρεσε ενα σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε στην δική του πλάτη και ξεκίνησαν.
Στην διαδρομή μιλάγανε για συναισθήματα.Και για παλιές ιστορίες.
Πότε πότε αυτή του έδινε συμβουλές για το πως θα αποφύγει μια πέτρα. Εκείνος τις απέφευγε χαμογελαστός, σαν χορευτής των Μπολσόι, να μην φανεί η προσπάθεια.
Οταν κουράζοταν έβρισκε ενα πεζούλι, την ακουμπούσε μαλακά και της έβγαζε το σακίδιο απο την πλάτη.
Ήρθαν απο Αμερική.
Ο Μανωλης και η κόρη του ήρθαν απο Αμερική για να περάσουν το φαράγγι μαζί.
Κι ας μην εχει υποδομές για Α.Μ.Ε.Α.
Τον ρώτησα αν θέλει κάποια βοήθεια. ¨Φωτογραφίες …¨μου είπε
¨Δεν έχουμε φωτογραφίες μαζί…ετσι που βιάζοντε όλοι να φτάσουν στο τέρμα, δεν προλαβαίνω να το ζητήσω απο κανένα….¨
Φωτογραφίες κάτω από τους τεράστιους βράχους, φωτογραφίες στο ποτάμι, φωτογραφίες στις σιδερόπορτες…. πάντα αγκαλιά …και πάντα χαμογελαστοί.
Μετά, αυτός βρήκε ενα πεζούλι, της φόρεσε αργά το σακίδιο στην πλάτη, την σήκωσε και ….. συνέχισαν την κουβέντα τους .
Καθώς απομακρύνοταν, το φαράγγι πολλαπλασίαζε τις φωνές τους……Τους άκουγα ακόμα κι όταν δεν τους εβλεπα πιά…..

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1722591764437555&set=a.227199193976827&type=3

[e-radio.gr]