Παπά-Στρατής Δήμου (1958-2015): Πώς ένα σκίτσο του έλιωσε καρδιές σήμερα στο ελληνικό Facebook

Ο σκιτσογράφος Γιάννης Αντωνόπουλος ανέβασε σήμερα στο σάιτ του αυτό:

Παπα-Στρατής Δήμου (1958-2015): In Memoriam

Η εικόνα του Παπα-Στρατή Δήμου που πέθανε την ίδια μέρα με το μικρό αγοράκι, να το κουβαλάει με τρυφερότητα ζωντανό, γκρεμίζοντας τους φράχτες είναι απλά συγκλονιστική. Ενσωμάτωσε όλη την κρυμμένη ανθρωπιά μας, τις ελπίδες μας, την ομορφιά της προσφοράς στον πλησίον μας.

Την εικόνα συνόδευε ένα λινκ που έγραφε λίγα πράγματα για τον Παπα-Στρατή:

Ο Πατέρας Ευστράτιος Δήμου, ή «Παπα-Στρατής» για τους περισσότερους, κάθεται στην αυλή του σπιτιού του, περιτριγυρισμένος από λουλούδια σε πήλινες γλάστρες, μια μικρή βερικοκιά και τον τεράστιο σαν αρκούδα σκύλο του, τον Σίμπα. Από μια φωλιά στον τοίχο, χελιδόνια πετούν ψηλά στον ουρανό πάνω από τη Λέσβο.

Έχει μεγάλα γκριζογάλανα μάτια, γεμάτα σπιρτάδα, μακριά πλούσια γκρίζα γενειάδα και τα μαλλιά του δεμένα σε αλογοουρά. Φοράει ένα σκούρο μπλε ράσο και δερμάτινα σανδάλια. Πάσχει από μια χρόνια αναπνευστική ασθένεια και πρέπει να είναι μονίμως συνδεδεμένος με σωληνάκι σε μια φιάλη που του χορηγεί οξυγόνο κατευθείαν στους πνεύμονές του.

Ο Παπα-Στρατής, μαζί με άλλους ντόπιους εθελοντές στο χωριό Καλλονή, βοηθάει πρόσφυγες από το 2007 μέσω της ΜΚΟ «Αγκαλιά». Όλα αυτά τα χρόνια υπολογίζει ότι έχει βοηθήσει γύρω στους δέκα χιλιάδες ανθρώπους, καθώς και αρκετούς ντόπιους όταν βρέθηκαν σε δύσκολη κατάσταση. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε ξαναδεί τόσο πολλούς πρόσφυγες να ζητούν βοήθεια.
«Κάθε μέρα καταφτάνουν στην Καλλονή 100-200 άτομα», λέει ο 57χρονος ιερέας. «Οι ντόπιοι τούς λένε να έρχονται σε εμάς για βοήθεια. Τους δίνουμε φαγητό, νερό, γάλα για τα μωρά, παπούτσια, ρούχα. Μπορούν επίσης να μείνουν εδώ: έχουμε κουβέρτες και στρώματα».

Λίγες μέρες πριν πεθάνει, είχε γράψει: “Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν.
Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν.
Επίσης, θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι του πολέμου, τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι”.

Πηγή