Όταν όλοι κοιμούνται, ένας γιατρός βγαίνει στους δρόμους κάθε βράδυ για να βοηθήσει τους άστεγους

Ο γιατρός Τζιμ Γουίδερς δεν είναι ο συνηθισμένος γιατρός που μπορεί να συναντήσει κανείς. Κάθε βράδυ από την στιγμή που επινόησε την έννοια «ιατρική στους δρόμους», εδώ και 22 χρόνια δηλαδή, βγαίνει στους δρόμους του Πίτσμπουργκ προσφέροντας ιατρική φροντίδα στους άστεγους… δωρεάν.

Ενώ οι πιο πολλοί γιατροί περιμένουν τους ασθενείς τους στο ιατρείο τους, ο Γουίδερς γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτοί που τον έχουν πραγματικά ανάγκη, είναι απίθανο να απευθυνθούν σε αυτόν. Έτσι πηγαίνει εκείνος σε αυτούς. Ένας πραγματικός ανθρωπιστής με όλη την σημασία της λέξης.

Ο Withers πραγματικά πιστεύει ότι ο καλύτερος τρόπος ώστε να βοηθήσεις έναν άστεγο είναι να τον φροντίσεις εκεί που ζει. Για αυτό κάθε νύχτα ετοιμάζει το σακίδιο του και επισκέπτεται τους άστεγους, πολλές φορές μαζί με φοιτητές ιατρικής ή και εθελοντές.

Ντυμένος και ο ίδιος ως άστεγος, εισβάλλει σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και δρόμους της γενέτειρας πόλης του και φροντίζει εκείνους που έχουν ανάγκη χωρίς καμία χρέωση.

Ο Γουίδερς εξηγεί πως ξεκίνησε την ιατρική αυτή προσέγγιση:

«Το πρώτο πράγμα που με ταρακούνησε ήταν ο αριθμός των ατόμων που έβρισκαν καταφύγιο κάτω από γέφυρες η σε κάποιο κάμπινγκ. Η δυσαρέσκεια που υπήρχε προς την ιατρική κοινότητα και γενικότερα προς την κοινωνία με προβλημάτισε πολύ. Όταν άρχισα να εξετάζω μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι με άσχημα τραύματα, έλκη που δεν είχαν θεραπευτεί, καρκίνο και ένα σωρό άλλες παθήσεις που δεν είχαν αντιμετωπιστεί.»

Η προσπάθεια του Γουίδερς να βοηθήσει τους άστεγους ξεκίνησε το 1992, όταν ήταν ακόμη ειδικευόμενος γιατρός. Δυστυχώς τότε δεν είχε την εμπειρία για να βρει τρόπους να προσεγγίσει τους ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη.

Ωστόσο, όλα βρήκαν τον δρόμο τους όταν συνάντησε και τελικά συνεργάστηκε με έναν πρώην άστεγο άνδρα, τον Μάικ Σάλοους, ο οποίος τον σύστησε στην κοινότητα των αστέγων και τον βοήθησε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Η καλύτερη συμβουλή που του έδωσε: Να μην ντύνεται σαν γιατρός και να μην συμπεριφέρεται σαν ηλίθιος.
Ο Γουίδερς δηλώνει: Άρχισα κυριολεκτικά να ντύνομαι σαν άστεγος και να περιφέρομαι κρυφά τις νύχτες στους δρόμους με έναν άνδρα που κάποτε ήταν άστεγος. Γιατί το έκανα αυτό; Αυτό έχει να κάνει με την ανησυχία μου για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανθρώπους.

Αρχικά ο Γουίδερς δέχτηκε την κριτική των συναδέλφων του οι οποίοι θεώρησαν πως αυτή η περίεργη ιατρική προσέγγιση, θα του στοίχιζε την αξιοπιστία του στην ιατρική κοινότητα. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισε να ακολουθεί το πάθος του, γεγονός που τελικά είχε τεράστιο αντίκτυπο.

Σήμερα ο Γουίδερς, πατέρας τεσσάρων παιδιών, δεν χρειάζεται πια να μεταμφιέζεται ως άστεγος. Έχει αναγνωριστεί ως ήρωας, είναι πάντα ευπρόσδεκτος και έχει κερδίσει τον σεβασμό της κοινότητας των αστέγων έχοντας αντιμετωπίσει 26.000 περιστατικά αστέγων τα τελευταία 22 χρόνια. Έχει πλέον και μόνιμους ασθενείς που πάντα ενθουσιάζονται όταν τον βλέπουν.

Από το 1992, όταν πρωτοξεκίνησε δηλαδή τις νυχτερινές του εξορμήσεις, ο Γουίδερς μετέτρεψε την νυχτερινή του ενασχόληση σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό το «Operation Safety Net» ένα από τα πρώτα προγράμματα ιατρικής περίθαλψης των δρόμων. το «Operation Safety Net» είναι επίσης μέλος του συστήματος υγείας του Πίτσμπουργκ έχοντας 16 μόνιμους υπάλληλους, κοινωνικούς λειτουργούς νοσηλευτές και γιατρούς. Ο οργανισμός αυτός είναι στην υπηρεσία των άστεγων 5 νύχτες την εβδομάδα.

Ο εν λόγω οργανισμός δεν έχει βοηθήσει μόνο τους άστεγους σε θέματα υγείας, αλλά βοήθησε επίσης το 75% από αυτούς να αποκτήσουν ασφάλεια υγείας και 500 από αυτούς να βρουν στέγη. Ο Γουίδερς απέδειξε πως ένας άνθρωπος μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο σε μια κοινωνία.

Ο γιατρός Γουίδερς αναφέρει ταπεινά:

«Είναι μια συνεχής περιπέτεια το να πρέπει όλη την ώρα να βρίσκεις τρόπους για να κάνεις κάτι τέτοιο να λειτουργεί. Η δύναμη της ιατρικής περίθαλψης απλώνεται πολύ πιο πέρα από την ιατρική. Αλλάζει όλους τους ανθρώπους που είναι αναμεμιγμένοι. Οι άστεγοι γίνονται πιο δυνατοί και βρίσκουν το σθένος να φύγουν από τους δρόμους. Πιστεύω πως η θεραπεία είναι ο πυρήνας του σχηματισμού μιας κοινωνίας που θεωρεί πως ο καθένας από εμάς είναι άνθρωπος με άξια» .

Και καταλήγει: «Για αυτό πρέπει να είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.»