Όσα δεν αντέχεις να χάσεις
Της Τίνας Παπαβασιλείου
Ο λαός λέει “Μην κοιτάς πίσω”. Μπορεί και να έχει δίκιο.
Εδώ που έφτασες, θα έχεις πια ανακαλύψει πως κάθε φορά που διακινδύνευσες μια κλεφτή ματιά στη γαλαρία, δεν περιορίστηκες στο βλέμμα, αλλά και σε μερικά απεγνωσμένα βήματα με την όπισθεν.
Τα πισωγυρίσματα πονάνε, γιατί σου υπενθυμίζουν πόσο δίκιο είχες που προχώρησες ή πόσο τυχερός ήσουν που οι άλλοι προχώρησαν μετά από σένα. Γιατί υπάρχει πάντα κι αυτό το ενδεχόμενο να προχώρησαν οι άλλοι. Να σε άφησαν στη δική σου μοναχική γαλαρία, να τρεκλίζεις πονεμένος ώσπου να σταθείς στα πόδια σου, αδυναμώντας να καταλάβεις από πού ήρθε το πλήγμα. Ασθμαίνοντας αιμόφυρτος. Μα πιο δυνατός από πριν.
Μεγάλη υπόθεση να ξαναστέκεσαι στα πόδια σου. Να αντλείς δύναμη από τη γη και να αναρωτιέσαι πώς τα κατάφερες. Κάπως έτσι αυτές οι κλεφτές ματιές στο παρελθόν, αξίζουν τον κόπο. Απλά και μόνο για να σου υπενθυμίζουν πόσα πέρασες και τα κατάφερες.
Συνήθως αντέχεις όλα εκείνα που θα σου συμβούν. Κι όμως, όταν σωματοποιηθούν μπροστά σου δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις ότι δεν αντέχεις άλλο. Υπάρχει μεγάλο απόθεμα δύναμης σε αυτό το σκοτεινό πηγάδι της ψυχής. Μπορεί η καρδιά να τρέμει και η σάρκα να σφαδάζει, αλλά στο τέλος μένεις ζωντανός.
Χάνεις πράγματα, ανθρώπους, λεφτά, νιάτα, την ίδια σου την ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια και την ψυχή. Χάνεις τους κανόνες με τους οποίους πορευόσουν στη ζωή σου και την μεγάλη ιδέα που είχες για τον εαυτό σου. Χάνεις ιερά και όσια σε μια διαδρομή που δεν έχει έλεος και τελειωμό και με όλα αυτά που αφαιρούνται από πάνω κι από μέσα σου, σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει όσα υπήρξες πριν.
Κάποια από αυτά που έχασες δεν θα τα ξανανταμώσεις ποτέ. Κάποια άλλα θα καταφέρεις να τα ξανακερδίσεις ή θα τα ξαναβρείς σε ένα ανέλπιστο τμήμα απωλεσθέντων. Κάποιες φορές θα είναι όλα ακριβώς όπως παλιά, για να σου θυμίζουν τραυματικά ποιος ήσουν όταν τα έχασες. Μα σε άλλες περιπτώσεις, θα έχουν διαταραχθεί σε τέτοιο βαθμό οι ισορροπίες, που τίποτα δεν θα είναι ίδιο.
Κι όμως, όσο μια νέα μέρα σε βρίσκει ζωντανό στο ξημέρωμά της, όλα δείχνουν να επουλώνονται, σαν κάποιο πανίσχυρο ανοσοποιητικό σύστημα να παραμένει στον αυτόματο πιλότο, ακόμα κι όταν εσύ μαζεύεις καταρρακωμένος τα απομεινάρια σου.
Και όλοι οι εν ζωή αποχωρισμοί, αλλά κι εκείνοι οι οριστικοί που δεν μπορεί να τους ανακαλέσει μια συγγνώμη, μοιάζουν να ορθώθηκαν μπροστά σου, μόνο και μόνο για να νιώθεις με τον καιρό πιο στέρεος. Κι όλες οι απώλειές σου είναι παρούσες στον καθρέφτη. Κοιμάσαι αγκαλιά μαζί τους το βράδυ κι ίσως ο ύπνος να μην είναι πάντα ελαφρύς.
Μα όσο ξυπνάς το πρωί κι ακουμπάς τα πόδια σου στο πάτωμα, ξέρεις ότι αντέχεις κι άλλο. Αντέχεις να αφήσεις κάτι πίσω, ακόμα και ξεκλέβοντας μια δυο ματιές καμιά φορά. Αντέχεις να χάσεις κάτι ακόμα. Ακόμα κι αν είναι ένα κομμάτι σου πολύ, πολύ, πολύ αγαπημένο.
