Ο Κορωνοϊός είναι απλά το «Κάρμα» μας πάνω σε τούτο τον πλανήτη

Πολλοί λένε ότι αυτό ξεκίνησε από τις αηδίες που τρώνε οι Κινέζοι. Άλλοι πως είναι φτιαχτό, εργαστηριακό και το άπλωσε στην γη η Κίνα ή η Αμερική για λόγους που μόνο αυτοί μπορούν να ξέρουν. Άλλοι λένε πως μας ήρθε από το διάστημα. Ακούω συνεχώς πολλά. Εγώ αποφασίζω πως τούτη η αναπάντεχη εξέλιξη στην καθημερινότητα μας είναι απλά το «Κάρμα» μας πάνω σε τούτο τον πλανήτη.

Εκεί που η κυρία διαπραγματευόταν την τιμή στην οποία θα κλείσει το νέο της διαμέρισμα και ο κύριος βασάνιζε το νου του για το τι δικαιολογία θα έδινε στη γυναίκα και τα παιδιά του για να πάει να δει την γκόμενα, εκεί ακριβώς μπήκε στη ζωή μας ο «μικρός γκάνγκστερ». Εκεί που είχαμε βάλει τα καλά μας για τα εγκαίνια της επόμενης έκθεσης γλυπτικής του τάδε, εκεί που ψάχναμε να παρκάρουμε μπρος στο Δημοτικό Θέατρο για την συναυλία της τάδε, εκεί που τα μετρούσαμε τα ξαναμετρούσαμε και πλέον ήμασταν σίγουροι πως ο μήνας δε βγαίνει, ακριβώς εκεί μας τα χάλασε. Ακριβώς εκεί! Την ώρα της εκσπερμάτωσης μας βρήκε το κακό. Εκείνη τη στιγμή που με τον κολλητό μας μουντζώναμε ο ένας τον άλλο γιατί τότε δεν αγοράσαμε μετοχές της “Apple” και θα ‘μασταν τώρα εκατομμυριούχοι. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή κατέφτασε η αλήθεια.

Πως τουλάχιστο για δύο αιώνες έχουμε – απλά και μόνο με την δύναμη του εγκεφάλου μας – που μας χαρίστηκε από το σύμπαν – καταηγεμονεύσει τον πλανήτη τούτο. Από το 1970 – πριν ένα κλάσμα του δευτερολέπτου σε χρόνο διαστήματος- έχουμε εξολοθρεύσει το 70% των ζώων που ζούσαν πάνω σε τούτο τον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια μοιράζοντας το βασίλειο με όλους τους άλλους ζώντες οργανισμούς. 70%!! Τα ζώα πραγματικά μετρούν απώλειες.

Η φύση μετρά απώλειες. Τα απανταχού δάση πάσχουν. Τα δάση του Αμαζονίου ακόμη περισσότερο. Οι άνθρωποι θέλουν να μετατρέψουν τα πάντα σε οκέλλες, πολυκατοικίες, σε χρήμα. Οι εικόνες από τους δορυφόρους συγκλονίζουν. Τίποτε άλλο δεν μπορεί πλέον ο νους τούτου του πανέξυπνου κατά τα άλλα ζώου να σκεφτεί παρά τα υλικά, τα πρόσκαιρα, τα αχρείαστα. Η ανάγκη αυτή του ανθρώπου όπου υπάρχει γη να την κτίσει και όπου δεν υπάρχει να τη δημιουργήσει για να την κτίσει καταστρέφοντας οικοσύστηματα, παραδόσεις και ιστορία είναι σχεδόν σχιζοφρενική.

Η εξέλιξη της ιατρικής και της φαρμακολογίας έχουν μετατρέψει τον άνθρωπο σε αιωνόβιο ον και πολλαπλασίασε τον αριθμό του πάνω στον πλανήτη. Το 1955 ο πληθυσμός μας στη Γη ήταν 2.7 δισεκατομμύρια. Τώρα είμαστε σχεδόν στα 8. Έχουμε τριπλασιαστεί και φυσικά όσο πιο πολλοί γινόμαστε τόσο πιο μεγάλη είναι η ανάγκη σίτισης μας και τόσο πιο μεγάλη η ανάγκη σε κτίσματα για να ‘χουμε κάπου να ζήσουμε. Για τη σίτιση μας χρειαζόμαστε σιτάρι. Η γη δεν είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες των 8 δισεκατομμυρίων σε σιτάρι. Έτσι μάθαμε να ενοχλούμε το DNA των σιτηρών εργαστηριακά ώστε όλα να γίνονται πιο γρήγορα και ώστε η καημένη η Γη να μπορέσει να ξεράσει μέσα στο χρόνο που το θέλουμε εμείς, σιτηρά για τις ανάγκες μας. Άρρωστα σιτηρά, πειραγμένα που φέραν στις ζωές μας τις δυσανεξίες, τις αλλεργίες και τα αυτοάνοσα νοσήματα τα οποία ήταν σχεδόν άγνωστα στον άνθρωπο πριν δύο αιώνες.

Στα ίδια περίπου και όλα τα ζώα τα οποία «καλλιεργήσαμε» για τις δικές μας ανάγκες. Οι αγελάδες ξερνούν γάλα 20 φορές πιο πολύ από τότε που τις βύζαινε το μοσχαράκι τους. Όλα στο βωμό του στομαχιού μας και της τσέπης μας. Κάποιες κατακαημένες κοτούλες δεν έχουν δει ποτέ το φως του ήλιου, απλά για να γεννηθούν, να μεγαλώσουν και να καταλήξουν στο στομάχι μας. Παλιά οι οικογένειες μάζευαν χρήμα για να φάνε κρέας δυο φορές το μήνα. Γιατί τότε το κρέας σήμαινε ζωή. Και η ζωή είχε την δικιά της αξία. Τώρα το κρέας φτήνισε. Με τον τρόπο που χειριζόμαστε τα ζώα που μας το δίνουν, ο καθένας μπορεί πλέον να τρώει κρέας κάθε μέρα. Γιατί η αξία της ζωής φτήνισε.

Και μαζί με αυτήν φτήνισε η ίδια η ζωή του ανθρώπου. Ο οποίος μέσα σε όλη αυτή την παράνοια έχει χάσει την αίσθηση της κοινωνικότητας του, της αλληλεγγύης και της συμπόνοιας. Η γνώση και η ιδιοφυΐα μας, μας οδηγεί όλο και πιο πολύ στην απομόνωση μας από το κοινωνικό σύνολο. Μας κλείνει στα σπίτια μας μπροστά σε κουτιά που μας δείχνουν ψεύτικα σενάρια μιας ζωής που δεν υπάρχει παρά μόνο σε σκηνοθεσίες. Τα παιδιά μας δεν παίζουν πια κρεμασμένα στα δέντρα παρά τα μάθαμε να χάνονται μέσα σε κινητά τηλέφωνα ψάχνοντας για ανέφικτους ήρωες και μάχες, γιατί μας βόλευε, μια και σαν γονείς αποτύχαμε να τους δείξουμε την πραγματική ζωή: αυτή που παίζεις με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά, κι ας χτυπήσεις, κι ας λεκιάσεις το παντελόνι σου, κι ας τσαλακωθείς.

Σταματήσαμε να βλέπουμε τα αστέρια, το δώρο της δύσης του ήλιου με τα πύρινα χρώματα της, την Πανσέληνο που κάποτε φώτιζε τα βήματα μας. Σταματήσαμε να ακούμε τ’αηδόνια να ερωτοτροπούν στις φυλλωσιές και το κύμα να χαϊδεύει τα βράχια. Κάποτε λέγαμε τα μυστικά μας στη θάλασσα μα το ξεχάσαμε κι αυτό.

Δεν υπάρχει χρόνος πια. Είμαστε χαμένοι στις σκέψεις μας. Θολωμένοι και σκοτεινιασμένοι από την καθημερινότητα μας. Είμαστε άρρωστοι. Και ζούμε σ’ ένα πλανήτη που καταφέραμε να αρρωστήσουμε πολύ πριν αρρωστήσουμε εμείς. Σ’ ένα πλανήτη που οι θερμοκρασίες άρχισαν να ανεβαίνουν σε βαθμό που δεν μπορούμε πλέον να ζήσουμε δίχως την βοήθεια κλιματιστικών η αεριστήρων. Σ’ ένα πλανήτη που τα νησιά και οι πόλεις μας βουλιάζουν, που οι πάγοι λιώνουν και οι ωκεανοί θα ρουφήξουν ότι βρουν από τον άρρωστο πολιτισμό μας.

Όχι! Δεν είναι ούτε της Κίνας ούτε της Αμερικής κατασκεύασμα ο «μικρός γκάνγκστερ». Και δεν είναι εδώ για κακό. Ήρθε να μας ταρακουνήσει. Σαν ένας συμπαντικός φίλος που θέλει να μας ανοίξει τα μάτια. Ένας φίλος που θέλει να μας θυμίσει πως γέρνει πίσω το κεφάλι για να δούμε τ’αστέρια. Για να μας θυμίσει πως μυρίζει το λιβάδι την Άνοιξη. Πόσο όμορφα μπορούν να είναι όλα όταν τα προσέχεις και όταν τα εκτιμάς που τα έχεις. Να μας θυμίσει την χαρά της δροσιάς του Απριλιάτικου πρωινού. Να μας θυμίσει γιατί η αγάπη θέλει θυσίες, να μας δείξει ποιοι πραγματικά είμαστε να μαλακώσει τη ψυχή μας, να την λιώσει, να στάξει το δάκρυ μες την απομόνωση μας, για όσα μπορούσαμε μα δεν κάναμε, για όσα είπαμε που μετανιώσαμε, για ότι φτιάχνεται και δεν τολμήσαμε. Όχι δεν είναι για κακό εδώ ο «μικρός γκάνγκστερ». Είναι το κουμπί της επανεκκίνησης μας γιατί κάπου χάσαμε τα πετραδάκια που ρίχναμε για να βρούμε το δρόμο μας. Είναι φίλος που ήρθε να μας θυμίσει πόσο όμορφη είναι μια βόλτα στη Λευκωσία δίχως αυτοκίνητα. Ένας φίλος που επιτέλους μας δείχνει όλη την αλήθεια…

Αφιερωμένο σε όλους εσάς που καταλάβατε το γιατί…

Από το Facebook του Μάριου Ταραμίδη