Ο γιος μου έχει «φύγει», αλλά αυτός ο μπλε λεκές είναι ακόμα εκεί

Ο γιος μου έχει «φύγει», αλλά αυτός ο μπλε λεκές είναι ακόμα εκεί

Τις προάλλες έτριβα από το πάτωμα λίγη γλίτσα που η κόρη μου άφησε να γλιστρήσει από τα χέρια της. Το σπίτι μας τρελαίνεται για γλίτσες και έτσι πάντα ξεμένει ένα κολλώδες χάος ολόγυρα…

Η κόρη μου είχε καθαρίσει το περισσότερο, αλλά εγώ έτριβα με μανία ένα σημείο που η γλίτσα είχε κολλήσει και ήμουν έτοιμη να ουρλιάξω… Ένιωθα λες και υπήρχε γλίτσα παντού… Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα μια άλλη περίοδο της ζωής μου, όταν καθάριζα ένα μεγάλο χάλι πριν πολλά χρόνια… Και οι αναμνήσεις έπεσαν βροχή…

14 χρόνια πριν…

Ήταν σχεδόν ώρα για ύπνο. Ήμουν εντελώς εξουθενωμένη και τα νεύρα μου ήταν κρόσια… Η ζωή μου δεν είχε σταματημό με τα δίχρονά μας τρίδυμα και τον τετράχρονο αδερφό τους. Δεν είχα χρόνο για μένα και πρέπει να ήμουν 4 μέρες χωρίς να έχω κάνει μπάνιο… Κάθε δευτερόλεπτο της μέρας μου το αφιέρωνα για να ικανοποιώ τις ανάγκες τους και ακόμα και αν ήμουν εντελώς πτώμα, δεν θα το άλλαζα για τίποτα… Τα χέρια μου ήταν γεμάτα, αλλά το ίδιο ήταν και η καρδιά μου.

Μόλις είχαμε τελειώσει το δείπνο και το μπάνιο τους και είχαμε μαζέψει το… λόχο μας μέσα στο δωμάτιο για να μαζέψουν τα παιχνίδια τους λίγα λεπτά πριν πάμε για ύπνο. Το ραδιόφωνο έπαιζε μουσική και όλοι τραγουδούσαν, χόρευαν και μάζευαν παιχνίδια.

Μάζευα γρήγορα τα παιχνίδια, αγωνιώντας να βάλω τα αγόρια στο κρεβάτι μπας και προλάβω να κάνω ντους. Και τότε ξαφνικά, ακούω ένα από τα αγόρια να λέει «Ωχ όχι»

Γυρνάω και βλέπω μπλε μελάνι να εκτοξεύεται πάνω στο χαλί καθώς ένα στιλό εξερράγη στα χέρια του ενός από τα τρίδυμα. Τσίριζε ενθουσιασμένος καθώς το μπλε μελάνι έπεφτε από το χέρι του πάνω στην πεντακάθαρη πιτζάμα του.

Μου κόπηκε η αναπνοή όταν είδα μπλε κηλίδες στο πάτωμα και μια παχιά μπλε πισίνα μελανιού βυθισμένη στο χαλί μας… Στο ολοκαινουργιο χαλί μας! Ούρλιαξα να έρθει ο άντρας μου που έπλενε τα πιάτα εκείνη τη στιγμή. Ένιωθα τόσο χάλια καθώς άρπαξα τον γιο μου να τον πάω στο μπάνιο για να τον καθαρίσω, ενώ ο άντρας μου άρχισε να τρίβει τους μπλε λεκέδες από το χαλί μας.

Δάκρυα απογοήτευσης τσιμπούσαν τα μάτια μου. Ήμουν τόσο κουρασμένη. Και θυμωμένη. Πολύ, πολύ πολύ θυμωμένη. Δεν είχα θυμώσει με τον γιο μου -που ήταν μπλε σαν στρουμφάκι- αλλά με τον εαυτό μου που είχα αφήσει στο στιλό σε μέρος που μπορούσε να το βρει το νήπιό μου. Μέναμε σ’ αυτό το σπίτι μόλις 6 μήνες και ορίστε… το χαλί μας είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά.

Τρίψαμε για μια ώρα τον λεκέ εκείνο το βράδυ, αλλά αυτός παρέμεινε.

Την άλλη μέρα ήρθαν οι ειδικοί να το καθαρίσουν. Το περιποιήθηκαν ξανά και ξανά, αλλά ο λεκές ούτε καν ξεθώριασε. Με κοιτούσε… μπλε και έντονος!

Ήμουν τόσο απογοητευμένη όποτε κοιτούσα τον λεκέ -ήταν τόσο άσχημος και έκανε απίστευτη αντίθεση με το κρεμ χαλί μας. Ότι και αν κάναμε, αυτός ο ξεροκέφαλος λεκές παρέμενε. Με έκανε να νιώθω ντροπή και απογοήτευση. Με έκανε να νιώθω θυμό και με έκανε να νιώθω πως ήμουν αποτυχημένη που άφησα το στιλό εκεί που μπορούσε να τον πάρει ο γιος μου. Ο μπλε λεκές ήταν ένα τεράστιο αρνητικό σημείο στη ζωή μου. Τον μισούσα.

Τον επόμενο μήνα ο γλυκός μου γιος, αυτος που έριξε μπλε μελάνι πάνω στο χαλί μας διαγνώστηκε με καρκίνο. Δύο χρόνια αργότερα έφυγε από τη ζωή.

Ο γιος μου έφυγε, αλλά ο μπλε λεκές; Ήταν ακόμα εκεί… Και τώρα εδώ είναι… μια διαρκής υπενθύμιση του γιου μου… Μία διαρκής υπενθύμιση της απογοήτευσης μου για κάτι τόσο ασήμαντο… Κάτι τόσο μηδαμινό και αδιάφορο…

Ο μπλε λεκές ήταν μια διαρκής υπενθύμιση πως η ζωή είναι χαοτική, αλλά αυτό την κάνει να αξίζει.

Μια διαρκής υπενθύμιση να μην ιδρώνει το αυτί μου για πράγματα μικρά.

Μια διαρκής υπενθύμιση πως τα πράγματα δεν είναι σημαντικά, αλλά οι άνθρωποι είναι.

Μια διαρκής υπενθύμιση πως συμβαίνουν ατυχήματα.

Μια διαρκής υπενθύμιση να αφήνω τα ασήμαντα και να κολλάω δυνατά σε όσα είναι σημαντικά.

Με τα χρονια αυτός ο λεκές δεν ξεθώριασε ούτε λίγο. Έμεινε έντονος μπλε πάνω στο κρεμ χαλί μας. Μάθαμε να τον κρύβουμε κάτω από έπιπλα, αλλά κάθε φορά που έκανα βαθύ καθαρισμό και μετακινούσα τα έπιπλα, ο λεκές ήταν εκεί να με κοιτάει. Μου κοβόταν η ανάσα κάθε φορά που τον έβλεπα και μου θύμιζε τον πόνο της απώλειάς μου…

Και αυτός ο λεκές που μου πλήγωνε κάποτε τα μάτια και με έκανε να κλαίω απογοητευμένη, τώρα με κάνει να ευχαριστώ τον Θεό για αυτές τις αναμνήσεις…

Μου θυμίζει πως η ζωή είναι ένα χάος. Θα υπάρχουν πιτσιλιές στο πάτωμα της κουζίνας… Κρακεράκια χυμένα σε όλο το αυτοκίνητο. Τζάμια σπασμένα από μπάλα. Άπλυτα να γεμίζουν τα καλάθια και πιάτα να γεμίσουν τον νεροχύτη… Δαχτυλιές στις γυάλινες πόρτες και κηρομπογιές στο τραπέζι… Και θα υπάρχουν μπλε λεκέδες από μελάνι στο καινούργιο σου χαλί.

Αλλα όλες αυτές οι ζημιές… Έρχονται από το να ζεις, να αγαπάς, να μεγαλώνεις και να μαθαινεις… Και με κάνουν να νιώθω ευγνώμων. Είναι μια αληθινή ευλογία.

Και ξέρετε κάτι;

Θα προτιμούσα να έχω ένα εκατομμύριο μπλε λεκέδες στο χαλί μου, αν αυτο σήμαινε πως θα μπορούσα να έχω μία ακόμα μέρα με τον γιο μου.

Κοίταξα το γλιτσοχάλι στο πάτωμά μου και μου θύμισε τον μπλε λεκέ. Ένιωσα ταπεινότητα καθώς συνειδητοποίησα πως κάπου εκεί έξω μια μητέρα κάθεται πλάι στο άρρωστο παιδί της σε κάποιο νοσοκομείο… ευχόμενη να ήταν σπίτι να καθαρίζει το χάος που δημιούργησε το παιδί της όταν ήταν αρκετά υγιές… όπως έκανα εγώ πριν από τόσα χρόνια…

Φρέσκα δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλά μου, καθώς καθάριζα πια τη γλίτσα με νέα οπτική και ευχαρίστησα το Θεό για τον ψίθυρο που μου θύμισε να είμαι ευγνώμων και να επικεντρώνομαι στα σημαντικά της ζωής…

eimaimama.gr