Να τους αγαπάς τους ανθρώπους…

Της Στεύης Τσούτση.

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.
Ακόμη κι αν δεν είναι όπως τους θέλησες. Ακόμη κι αν σε πληγώνουν, σε θυμώνουν, σε απογοητεύουν.
Να τους αγαπάς και να τους δέχεσαι.
Γιατί κανείς δε γεννήθηκε ίδιος με τον άλλο. Και γιατί οι συνθήκες, οι περιστάσεις, οι γραφές και τα βιώματα, τους αλλάζουν.
Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.
Και μην προσπαθείς να τους καταλάβεις. Γιατί θα μπλέξεις σε φαύλους κύκλους ερμηνειών και παρερμηνειών. Θα μπλέξεις στα γρανάζια ενός μυαλού που ψάχνει αιτίες και δεν αναγνωρίζει προθέσεις κι αποτελέσματα. Μονάχα να τους δέχεσαι.
Άλλοτε θα είναι δύσκολο. Άλλοτε πάλι απλό.
Για την ακρίβεια όλα είναι απλά. Δύσκολα τα κάνει μόνο ο τρόπος που τα σκέφτεσαι.
Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.
Κι ας μην είναι σαν εσένα. Κι ας κάνουν πράγματα που δε σου αρέσουν. Κι ας μη συμφωνείς με τις επιλογές και με τους τρόπους τους.
Μπορεί το ίδιο να συμβαίνει και σε εκείνους για σένα.
Απλά δέξου το.
Είστε αλλιώτικοι.
Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.
Ακόμη κι όταν σε κάνουν να κλαις. Ακόμη κι όταν σε έχουν ρίξει χάμω και σε πατάνε. Όταν σε πληγώνουν, σε προδίδουν, σε κοροϊδεύουν. Αγάπα τους και κάνε τους πέρα.
Γιατί δε σου κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.
Να είστε καλά μα μακριά μου, να λες.
Είναι αυτοπροστασία.
Αλλά να τους αγαπάς. Να μη θέλεις το κακό τους. Μόνο το καλό να ζητάς. Πρώτα από όλους για σένα.
Γιατί ζητώντας το κακό, τη φθορά, τον πόνο, πρώτος από όλους φθείρεσαι, πονάς, πληγώνεσαι εσύ.
Και δεν αξίζει. Για κανέναν…
Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.
Μα πάνω από όλους να αγαπάς εσένα.
Δεν είναι εγωιστικό, μην το βλέπεις έτσι.
Είναι αυτοπροστασία. Είναι άμυνα.
Γιατί μάζεψες ένα σωρό πληγές καημένε. Σημάδια στην ψυχή από ανθρωπους που στάθηκαν λίγοι.
Που ήρθαν, στάθηκαν για λίγο, έκαναν τη ζημιά τους και συνέχισαν το δρόμο τους.
Κι εσύ απόμεινες με πίκρα.
Μην έχεις. Φτύσε την, μην την κρατάς ανάμεσα στα δόντια, σε χαλάει.
Αγάπα τους.
Τιμώρησε τους με αγάπη. Με συγχώρεση. Με μεγαλοψυχία.
Και προχώρα παρακάτω.
Ζήσε.
Όπως σου πρέπει. Όπως ξέρεις. Όπως μπορείς.
Και πάλεψε για όσα θέλεις. Για όσα ονειρεύτηκες. Για όσα μπορεί κάποτε να σου στέρησαν.
Ζήσε.
Και να θυμάσαι.
Κανένα κακό στη ζωή δεν περνά με το κακό. Το αναπαράγει. Το πολλαπλασιάζει.
Εσύ να χαμογελάς. Και να αγαπάς τους ανθρώπους. Κι ας μην το αξίζουν.
Τους χαστουκίζει η ανυπόκριτη αγάπη σου. Και που ξέρεις.
Παραστρατημένα πλάσματα είναι. Που πίστεψαν πως βρήκαν το δρόμο τους μέσα από το κακό, την απάτη, το ψέμα, το μαχαίρι.
Ίσως το χαστούκι της αγάπης σου να είναι αυτό που χρειάζεται για να τους συνεφέρει. Να καταλάβουν τι κάνουν κι έστω κι αργά να το διορθώσουν.
Να αγαπάς, λοιπόν, τους ανθρώπους.
Μήπως και υπάρξει ένα αύριο με ελπίδα…

διαφορετικό