Μοίραζα φυλλάδια για να μεγαλώσω το παιδί μου. Σήμερα είμαι στέλεχος και το χρωστώ στην κόρη μου!

Μοίραζα φυλλάδια για να μεγαλώσω το παιδί μου. Σήμερα είμαι στέλεχος και το χρωστώ στην κόρη μου!

Είμαι η Κατερίνα 48 ετών με ένα κοριτσάκι σήμερα 12 ετών. Με τον πατέρα της χωρίσαμε όταν η κόρη μου ήταν 2 ετών. Πολύ σύντομα ξαναπαντρεύτηκε (την ερωμένη του) και ξέχασε ότι έχει παιδί. Ακόμα και όταν έκανε παιδιά με την καινούρια σύζυγο, σπάνια έπαιρνε την κόρη μας, καλά για διατροφή ούτε λόγος.

Εκτός από αδιαφορία και πόνο, άφησε πίσω του και πολλά χρέη. Έβαλα το παιδί σε παιδικό σρταθμο, σήκωσα μανίκια και είδα τί μπορούσα να κάνω. Είχα τελειώσει όλο κι όλο ένα Γυμνάσιο διότι με τον άντρα μου γνωριζόμασταν από παιδιά και επαναπαύτηκα ότι εφόσον εκείνος σπούδαζε τότε και δούλευε, θα συντηρούσε το σπίτι μας και εγώ θα μεγαλώνα τα παιδιά μας. Τεράστιο λάθος.

Τεράστιο διότι αυτός πήρε τις σπουδές και τα χρήματά του και εγώ μην πω τί πήρα….βλέπεις η προσφορά της μητέρας στο σπίτι δεν αμοίβεται κι έτσι ακόμα και αν αυτό συμφωνείται και από τους δύο, δηλαδή η μάνα να μην εργάζεται για να φροντίζει τα παιδιά, το φορτίο το σηκώνει μόνο εκείνη στον χωρισμό.

Σήκωσα μανίκια, δεν ξέρω πως μη με ρωτήσεις που βρήκα τη δύναμη, ούτε εγώ δεν με αναγνωρίζω, και έτσι όσο το παιδί ήταν παιδικό σταθμό εγώ μοίραζα φυλλάδια. Με χιόνι, με βροχή, με αέρα, με καύσωνα. Πάσχα έβλεπα τον κόσμο να φεύγει για τα εξοχικά του. Μέσα στη βροχή να στέκομαι μέχρι να δώσω όλα τα φυλλάδια μη χάσω το μεροκάματο. Καλοκαίρια μέσα στη ντάλα έβλεπα τον κόσμο φορτωμένο βαλίτσες να φεύγει διακοπές κι εγώ με τη μικρή μου στο χέρι γιατί τον Αύγουστο ο σταθμός ήταν κλειστός, να λιώνουμε απ’ τη ζέστη και να παρακαλάω να πάρουν ένα φυλλάδιο για να πάρω το μεροκάματο και να γυρίσω σπίτι να κάτσουμε στον ανεμιστήρα, στην άδεια γειτονιά.

Μετά από ένα χρόνο που δούλευα στα φυλλάδια, ανέλαβα και δύο πολυκατοικίες να καθαρίζω και τα απογεύματα, όταν η μικρή ξεπετάχτηκε κάπως γράφτηκα σε νυχτερινό να πάρω το απολυτήριο λυκείου και είχα και το παιδί απ’ έξω σε μια καρέκλα να ζωγραφίζει μέχρι να τελειώσω. Πολλές φορές ενώναμε τις καρέκλες με τους άλλους συμμαθητές μου και το παιδί κοιμόταν γιατί κάποια μαθήματα τα τελειώναμε αργά. Κι ύστερα δημόσιο ΙΕΚ κκι εγώ ακόμα στα φυλλάδια και στις πολυκατοικίες και η μικρή μου έξω από την τάξη του ΙΕΚ να περιμένει να τελειώσω αλλά αυτή τη φορά, έκανε τα μαθήματά της αφού είχε μπει πια στο δημοτικό.

Τελείωσα και το ΙΕΚ πήρα το πτυχίο και ξεκίνησα 4ωρη σαν γραμματέας σε μια μικρή επιχείρηση και το απόγευμα φυλλάδια. Σιγά σιγά έκανα γνωριμίες μες από τη μικρή αυτή επιχείρηση και μπήκα στην αρχή με σύμβαση σε μια τράπεζα. Με τα χρόνια έμαθα τη δουλειά, εξελίχθηκα, μπήκα στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και σήμερα, με πολύ κόπο και ιδρώτα είμαι στέλεχος και παίρνω έναν πολύ καλό μισθό.

Τίποτα δεν μου χαρίστηκε, νιωθω περήφανη που τα κατάφερα και θέλω να ευχαριστήσω την κόρη μου γιατί χάρις σ’ εκείνη έφτασα σήμερα ως εδώ.

Κι όποτε βλέπω παιδί σε φανάρι να μοιράζει φυλλάδια δεν παίρνω ένα, παίρνω δέκα.

Γιατί ήμουν κι εγώ κάποτε εκεί και ο κόσμος πολλές φορές όχι μόνο δεν έπαιρνε ούτε ένα αλλά μου έριχνε και τα υπόλοιπα κάτω ή με έβριζε κι όταν είχα το παιδί στο χέρι μου φώναζε γιατί το είχα στο δρόμο ενώ εγώ δεν είχα που να το αφήσω και ένιωθα ήδη αρκετές τύψεις γι’ αυτό.

Τα παιδιά είναι κίνητρο, είναι η δύναμη του μονογονέα.

Πολλοί γονείς δεν χωρίζουν για χάρη του παιδιού και δεν ξέρουν ότι το ίδιο το παιδί είναι αυτό που θα τους δώσει τη δύναμη να το κάνουν ακριβώς για χάρη του.

Έμαθα με σκληρό τρόπο πως ακόμα κι αν δεν έχεις να φας, αν έχεις μάθει να παλεύεις δεν πας ΠΟΤΕ χαμένος.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Κατερίνα

Πηγή: singleparent.gr