Μητρότητα… Ένα ταξίδι χωρίς χάρτη!

«Οτι κάνει την κοινωνία να νιώθει ενοχές , ευθύς αμέσως το κάνουμε παγκόσμια ημέρα ή γιορτή»…

Δεν θυμάμαι που το είχα διαβάσει, θυμάμαι όμως να μου κάνει εντύπωση και να του αποδίδω μεγάλο μερίδιο αλήθειας…  Και να που έφτασε και για φέτος η γιορτή της μητέρας.. Και όλα μας τα παιδάκια, ακόμη ακόμη από τους παιδικούς σταθμούς, έσπευσαν να μας γεμίσουν με δώρα, με αγκαλιές , με καρτούλες και ευχές… Και εμείς , γνήσιες μαμάδες τα κλείσαμε στις τεράστιες αγκαλιές μας και πήραμε μαζί τους τα καλύτερα δώρα που θα μπορούσε να μας κάνει ποτέ κανείς μια τέτοια μέρα… Την ημέρα που όλες μας μαζί γιορτάζουμε γι αυτόν τον θείο ρόλο που μας προσέφερε η ζωή…

Στ’ αλήθεια το να είσαι μαμά είναι μια «δουλειά» που δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρωθεί ούτε με όλα τα χρήματα του κόσμου… Πόσο άραγε να μπορούσες να χρεώσεις το ότι η ψυχή σου έχει χωρίσει σε ένα, δύο, τρία, τέσσερα κομμάτια και τριγυρίζει  πια έξω από το σώμα σου;

Πόσο να χρεώσεις την έγνοια, τους φόβους, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, την απόγνωση , την ανασφάλεια που σου προσφέρει όλο αυτό;  Πόσο να χρεώσεις μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ;

Πόσο να χρεώσεις έναν τσακωμό, ένα χτύπημα του χεριού σου στο τραπέζι και την φωνή σου που έκλεισε ενώ φώναζες;  Πόσο να χρεώσεις για τα νεύρα σου που έσπασαν άπειρες φορές, για τα δάκρυά σου που κατάπιε το μαξιλάρι  ή εκείνα που δεν βγήκαν ποτέ μέχρι που ένιωσες πως αρρώστησε η ψυχή σου;

Πόσο να χρεώσεις εκείνο το χεράκι που ήρθε σαν το χαμένο κομμάτι του παζλ και κούμπωσε μέσα στο δικό σου; Πόσο για εκείνο το γέλιο το ασταμάτητο που κύλησε σαν βάλσαμο μέσα στην ψυχή σου και γιάτρεψε ότι την πονούσε;  Πόσο να χρεώσεις αυτό το χάδι στα μαλλιά ή στο μάγουλό σου που πήγε παρέα με το πιο όμορφο «σ’αγαπάω» του κόσμου και σε έκανε να δακρύσεις από δέος;

Πόσο να χρεώσεις για εκείνη την τεράστια προσπάθεια που έφερε την πρωτιά και σε έκανε να ξεχάσεις κάθε δρομολόγιο που ξεκίνησε φυσικά και κλασσικά με φωνές, αφού κανένα παιδί δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει ΠΟΤΕ την αίσθηση του χρόνου και της καθυστέρησης…

Πόσο να χρεώσεις για εκείνα τα δάκρυα που σκούπισες σε εκείνη την απογοήτευση που καλωσόρισε το μωρό σου στον κόσμο «των μεγάλων»; Πόσο να χρεώσεις για την ψυχή σου που μάτωσε όταν είδες το πλάσμα σου να πληγώνεται και να πονάει από τον πρώτο του έρωτα, ή από την πρώτη του προδοσία;

Δε νομίζω πως καμία μας θα μπορούσε να κοστολογήσει ούτε ένα από τα παραπάνω…

Όλες μας όμως νομίζω πως θα συμφωνήσουμε πως η μητρότητα είναι ίσως το πιο δύσκολο ταξίδι που κληθήκαμε ποτέ να κάνουμε…

 Ένα ταξίδι χωρίς χάρτη, χωρίς μπούσουλα, χωρίς βήματα…

 Ένα ταξίδι με οδηγό το ένστικτο και ορίζοντα την αγάπη …

Ένα ταξίδι με έναν προορισμό που μόνιμα αλλάζει τα σχέδια που κάναμε…

Πόση μαγεία όμως κρύβει σε κάθε του βήμα; Πόσα «χαλάλι» κι αν θα είναι αρκετά;

Και να που ήρθε και φέτος λοιπόν η γιορτή μας!!! Και μας βρίσκει άλλες όμορφες, άλλες παχουλές, άλλες αγχωμένες, άλλες εκνευρισμένες, άλλες ανανεωμένες και άλλες θλιμμένες… Και μας βρίσκει και φέτος όλες,  να αναρωτιόμαστε κοιτάζοντας τα μικρά μας θαύματα, αν είμαστε αρκετά καλές για εκείνα και αν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω ώστε να μπορέσουμε να τους προσφέρουμε ακόμη περισσότερα… Γιατί ΤΑ ΠΑΝΤΑ, είναι αυτά που τους αξίζουν… Όχι μόνο στα δικά μας τα παιδιά, αλλά σε ολόκληρου του κόσμου!!

Θέλεις όμως να σου πω ένα μυστικό;

Αν έχεις βρει χαρακτηριστικά σου παραπάνω… Αν έχεις σχηματίσει έστω ένα μικρό χαμόγελο ακόμη κι αν ήτανε πικρό… Αν είδες κάποια κομμάτια του δικού σου ταξιδιού, και τέλος, αν γυρίζοντας τον χρόνο πίσω αναγνωρίζεις λάθη που θα διόρθωνες…

Τότε αγαπημένη μου μανούλα μπορώ να σου ΟΡΚΙΣΤΩ ακόμη, πως κάνεις ΗΔΗ υπέροχα την πιο δύσκολη δουλειά σε αυτόν τον κόσμο…

Χρόνια σου πολλά ΥΠΕΡΟΧΗ μαμά!

Όχι μόνο για σήμερα… Όχι μόνο για κάθε μέρα… Όχι μόνο για κάθε λεπτό…

Χρόνια πολλά για κάθε σου ανάσα… Που μέσα της κρύβει όλη την αγωνία και όλο το άγνωστο του κόσμου…

Για το babyradio: Αύρα Φούκου

Πηγή