Η σιωπή της δείχνει ότι δεν της έχει μείνει άλλη δύναμη να παλέψει. Όσο φωνάζει, όσο διεκδικεί το δίκιο της, όσο προσπαθεί να δεις και τη δική της πλευρά, υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά πεθαίνει κάποτε. Και τότε όλα τελειώνουν. Τότε σταματάνε οι φωνές, στερεύουν οι λέξεις και ότι ήταν αυτό που υπήρχε πεθαίνει. Και δεν είναι μόνο η σιωπή που πρέπει να φοβάσαι.
Να φοβάσαι τη στιγμή που δεν θα σε κοιτάει πια. Που δεν θα θέλει να ξαπλώνει στο ίδιο κρεβάτι με σένα και θα προτιμά τον καναπέ ή ακόμα και το πάτωμα. Που θα καταλάβει πόσα επένδυσε σε αυτή τη σχέση και χάθηκαν. Που θα θυμάται μόνο τα άσχημα λόγια και όχι τα γλυκά, τις άσχημες στιγμές και όχι τις όμορφες. Και που η ζυγαριά θα βαραίνει προς τη μια μεριά. Που δεν θα βρίσκει καμιά δικαιολογία πια. Που η ανάσα θα της κόβεται από τον πόνο και όχι από τον πόθο. Που δεν θα την νοιάζει αν έφαγες, αν χόρτασες, αν κουράστηκες, αν ξεκουράστηκες, αν χτύπησες, αν πόνεσες. Που η αδικία θα την πνίγει και δεν θα την αφήνει πια να σου πει ούτε λέξη. Που το σπιτικό σας δεν θα το νιώθει πια σπίτι της, πουθενά δεν είναι το σπίτι της, γιατί αυτό που της υποσχέθηκες για σπιτικό της το διέλυσες σε μια στιγμή. Που θα την πονάει περισσότερο αν είσαι δίπλα της παρά αν δεν είσαι. Που θα καταλάβει πόσο μόνη ήταν πάντα, όταν ήταν κοντά σου.
Για κάποιες γυναίκες αυτή η στιγμή έρχεται σύντομα, για άλλες αργεί. Αλλά και γι’ αυτές που αργεί, έρχεται. Πότε; Όταν την έχεις δεδομένη, όταν δεν αναγνωρίζεις ότι σου έχει δώσει ότι είχε, μπορεί να μην είναι τα πάντα, είναι όμως ότι είχε. Όταν δεν αναγνωρίζεις τι πέρασε το δικό της σώμα, για να χαρίσει ένα παιδί στην οικογένειά σας και το κόστος που χρειάστηκε να πληρώσει και θεωρείς ότι όλα τα έκανε το σπέρμα σου και μόνο. Όταν σου είναι πιο εύκολο να της πετάξεις τη χολή σου από το να της πεις ένα γλυκόλογο, γιατί αυτά είναι για τους φλώρους και εσύ είσαι γνήσιος.
Τίποτα δε μπορεί να κάνει μια γυναίκα που έχει νιώσει την εγκατάλειψη μέσα στη σχέση να μείνει σ’ αυτήν. Τότε είναι που την έχασες. Και η σιωπή της είναι το μόνο που σου αξίζει. Και η μοναξιά που την έκανες να νιώσει.
Χριστίνα
