Μη φοβάσαι άνθρωπο που γελά, μιλά και τραγουδά δυνατά

Της Πράξια Αρέστης

Από όλες εκείνες τις κατηγορίες ανθρώπων τις οποίες έχω συναντήσει στη ζωή μου –τρελούς και παλαβούς, εργασιομανείς, μουρμούρηδες, παραπονιάρηδες κλπ –, περισσότερο φοβάμαι τους σιωπηλούς. Αυτούς που στο αχανές βλέμμα τους, καταλαβαίνεις να ξεχειλίζουν αποτυπωμένες δεκάδες σκέψεις, που ποτέ δεν εξωτερικεύουν.

Εκείνους τους φοβάμαι και τους βαριέμαι κιόλας. Μου δημιουργούν καχυποψίες κι ανασφάλειες. Μου δίνουν την εντύπωση ότι συνεχώς κάτι κρύβουν ή ότι ετοιμάζουν κάποια εκδίκηση εις βάρος μου ή για κάποιον άλλον και μου γεννούν θεωρίες συνομωσίας.

Πώς μπορώ να συνυπάρξω με τέτοια άτομα όταν βρίσκομαι στην αντίπερα όχθη, να λέω δηλαδή όσα νιώθω και να εκφράζομαι έντονα; Και ποιος μπορεί, θα μου πείτε να νιώθει συνεχώς την πίεση του να προσπαθεί να καταλάβει τα αμίλητα, για να βγάλει μια άκρη. Είτε πρόκειται για μία σχέση, είτε για μία φιλία ή ακόμα και στο χώρο εργασίας.

Δείτε το αλλιώς. Ποιοι είναι συνήθως οι πιο αγαπητοί της παρέας και οι πιο καλοί συνάδελφοι; Οι αμίλητοι κατσούφηδες με το σκοτεινό τους βλέμμα ή αυτοί που γελούν δυνατά, μιλούν, και στις πιο καλές μέρες τους μπορεί ακόμη και να τραγουδούν ή κάνουν αστεία; Νομίζω αυτούς της πρώτης κατηγορίας δεν τους κρατάει καν το μυαλό σε κάποια μνήμη ενώ με τους δεύτερους οι αναμνήσεις είναι πολλές.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι απαραίτητοι στη ζωή του καθενός. Για να τον ανεβάζουν όταν τείνει να πέσει ψυχολογικά και για να γεμίζουν τη ζωή του με ωραίες στιγμές και γέλιο. Αυτοί δε φοβούνται να τσαλακωθούν για να κάνουν τον άλλο να γελάσει, δε φοβούνται τον αυτοσαρκασμό και τη σάτιρα και δε σε αφήνουν να βυθιστείς στις σκέψεις σου όταν έχεις τις μαύρες σου.

Είναι ακομπλεξάριστοι κι ανοιχτά βιβλία. Αυτό που βλέπεις κι ακούς, είναι αυτό που βλέπεις κι ακούς. Δεν κρύβει τίποτα από πίσω. Αυτό που έχεις απέναντί σου είναι αληθινό. Όταν κάνεις μαλακία, θα την ακούσεις κι όταν κάνεις κάτι καλό, θα επιβραβευτείς.

Όταν τους θυμώσεις θα σου φωνάξουν μες στα μούτρα κι όταν τους μαλακώσεις την καρδιά, θα σε πάρουν μια ζεστή αγκαλιά. Όταν τους πληγώσεις, θα κλάψουν και θα σε πρήξουν αντί να σιωπήσουν για να σου κεράσουν μετά το δηλητήριό τους διαλυμένο στον καφέ σου.

Τελικά, οι άνετοι, οι ακομπλεξάριστοι κι οι θορυβώδεις είναι τα πιο καλά παιδιά και τα πιο αγαπητά. Δεν είναι κομπάρσοι στη ζωή των γύρω τους αλλά πρωταγωνιστούν. Δεν περνάνε απαρατήρητοι και κανείς δεν προσπαθεί να τους αποφύγει στο μεσημεριανό. Αντίθετα, όλοι σχεδόν παρακαλούν να μοιραστούν μαζί τους έστω και μία όμορφη στιγμή.

Κι είναι οι πιο εύκολοι στις σχέσεις. Μαζί τους δε χρειάζεται να λύσετε κανένα γρίφο. Η κοινή σας ζωή δεν κυλάει σε μία ευθεία γραμμή, αλλά έχει τα πάνω και τα κάτω της, τα έντονα συναισθήματα και τις δυνατές στιγμές της.

Τα τραγούδια στο μπάνιο και στο αυτοκίνητο, τους χορούς στα πάρτι αλλά και στο σαλόνι, τις ολονυχτίες συζητήσεις και χαζά γέλια. Τα αισθήματα πέφτουν άφθονα, όταν υπάρχουν. Δεν τα ψάχνετε με το σταγονόμετρο και δεν παρακαλάτε γι’ αυτά. Περισσότερο απ’ όλα δε νιώθετε ποτέ μόνοι και δεν πλήττετε.

Ίσως και κάποιοι να τους μισούν για τη θετική στάση ζωής που καταφέρνουν να κρατούν, ακόμη κι όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Ζηλεύουν το χαμόγελό τους γιατί βγαίνει μέσα απ’ την καλή τους καρδιά και δηλώνει ευτυχία, μία ευτυχία που οι ίδιοι ψάχνουν και δεν βρίσκουν πουθενά. Δεν ξέρουν ότι είναι μέσα τους, σκεπασμένη από την κακία και τα κόμπλεξ που βγάζουν στο έξω τους.

Αυτούς τους έξω καρδιά ανθρώπους άμα τους βρίσκετε να τους κρατάτε στη ζωή σας γιατί όσο πάει και σπανίζουν. Θα έχουν θετική επίδραση πάνω σας καθημερινά και θα σας «κολλήσουν» αυτά τα μικρόβια της αισιοδοξίας και της αγάπης, μέχρι που να γεμίσουν όλο σας το σώμα.

[pillowfights]