Mάρω Βαμβουνάκη: Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται..

Αποσπάσματα από τα έργα της αγαπημένης συγγραφέως,  η οποία έχει ένα μοναδικό τρόπο να αγγίζει ευαίσθητες χορδές με τα λόγια της.

Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Το πρώτο βιβλίο της Μάρω Βαμβουνάκη που διάβασα αρκετά χρόνια πριν ήταν :”Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο”… Ένα μυθιστόρημα που περιστρέφεται γύρω από τη νοσταλγία. Ο τρόπος γραφής της μου άρεσε ιδιαίτερα με αποτέλεσμα να αναζητήσω κι άλλα βιβλία της. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να αγγίζει ευαίσθητες χορδές με τα λόγια της…

Η Αγαπημένη συγγραφέας γεννήθηκε στα Χανιά όπου κι έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από τα εννέα της χρόνια ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος.

Έχουν κυκλοφορήσει αρκετά βιβλία της, ανάμεσά τους: Ο αρχάγγελος του καφενείου, Το χρονικό μιας μοιχείας, Αυτή η σκάλα δεν κατεβαίνει, Ντούλια, Χρόνια πολλά γλυκιά μου, Ο αντίπαλος Εραστής, Η μοναξιά είναι από χώμα, Ιστορίες με καλό τέλος, Τα κλειστά μάτια, Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, Ο ερωτευμένος Πολωνός, Η μοναξιά είναι από χώμα, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη, Η κραταιά αγάπη, Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης, Σιωπάς για να ακούγεσαι.

Επέλεξα κάποια αγαπημένα αποσπάσματα από τα έργα της και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας…

“Η νοσταλγία είναι διεγερτική γιατί ο άνθρωπος ποθεί την αιωνιότητα. Αν δεν μπορεί να τη συναντήσει τραβώντας μπροστά, στρέφεται πίσω αναζητώντας την αρχή του. Διαισθάνεται πως μονάχα σπάζοντας το φράγμα του χρόνου και του παρελθόντος, ίσως να φτάσει στο χώρο τον άχρονο και να ειρηνεύσει.”

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο

“Το κρεβάτι μας άπλωνε και γινόταν το πανάκριβο «τώρα» που επιτέλους ακινητούσε της ροές του άγχους μου και με μεταμόρφωνε σε μακαριότητα. Όμως μαζί σου κρατούσε ελάχιστα.
Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείκτες του ρολογιού μ’ έρριχνε σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό «τώρα» του έρωτα.
Εκείνο το εξαίσιο «τώρα» του έρωτα, το τόσο ανεκτίμητο κι ακριβοπληρωμένο μπορεί και να μη συμβαίνει μονάχα μαζί σου. Ελπίζω…
Αυτή η ελπίδα με σώζει απ’ την καταδίκη της άγριας εξάρτησης από σένα.”
H μοναξιά είναι από χώμα

 

“Λέγεται πως: «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…»”
Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης

“Θέλει κουράγιο η ευτυχία, δε βολεύει πάντα τις νοσηρές μας συνήθειες, τον παγιωμένο αρνητισμό των λογισμών μας.”
Ο ερωτευμένος Πολωνός

“Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυο υποχρεωτικές κουβέντες, για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς.Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν: “Εδώ θα μείνεις” ή “Σε περίμενα”. Συνήθως τέτοιες ακριβές διασταυρώσεις δεν περιέχουν διλήμματα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ούτε ενοχές περιέχουν. Προσπαθούν να αισθανθούν ενοχές, γιατί έτσι πρέπει, έτσι είναι το σωστό, το λογικό, όμως στην ουσία , όχι.”
Τα πράγματα που ζουν απ` το χαμό

“Όμως, ίσως μετά τα άκρα να βρίσκεται το μέτρο.”
H μοναξιά είναι από χώμα

“Είμαστε εξαιρετικά ανώτεροι και υποχωρητικοί στα προβλήματα όταν δε μας τσούζουν προσωπικά”
Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη    

“Η μνήμη είναι ελαστική, ανθεκτική σα λάστιχο. Κάνει πως υποχωρεί και σβήνει,προχωρείς εύπιστος και ύστερα σου εκσφενδονίζεται βίαια και σου τσακίζει τα μούτρα.”
H μοναξιά είναι από χώμα

“«Θέλω» θα πει πίστη, θα πει επιλέγω σταθερό προσανατολισμό· όλα όσα θα ακολουθήσουν μετά είναι δευτερεύοντα, το αστέρι του Βορρά δε θα αλλάξει θέση στο ψυχικό ουρανό μας. Τίποτε άλλο δεν έχει πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Το διαισθανόμαστε κάθε τόσο, o Θεός συχνά αργεί να ανταποκριθεί στις προσευχές για να μας αφήσει να βεβαιωθούμε πως όντως θέλουμε εκείνο για το οποίο σπαρακτικά και με δάκρυα στα μάτια τώρα Τον ικετεύουμε.”
Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

“Ο εγωισμός και η νηπιότητα του εγωισμού παραλογίζουν τη νόηση του εγωιστή, όταν εισβάλλουν πιεστικές κάποιες ανάγκες. Το -δυστυχώς συνηθέστατο- συναίσθημα ότι η γη γυρίζει γύρω από μας, και γύρω από τον δικό μας Νόμο, μας κάνει άδικους και παρανοϊκά ανόητους.”
Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

“Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.”
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο

“…Είμαι σίγουρη πως η ευτυχία είναι εκεί, πάντα αναμένουσα και διακριτική, όπως διακριτικά συμπεριφέρονται όλα τα σημαντικά· τα σημαντικά και ουσιώδη που δεν θέλουν να φωνάζουν και απροκάλυπτα να σου αποκαλύπτονται. Αντιθέτως, όπως η ποίηση και ο θείος κόσμος, δεν κρύβεται, δεν φανερώνεται, αλλά μας στέλνει με τρόπο λεπταίσθητο τα σημάδια της…”
Ο ερωτευμένος Πολωνός

 

“…η στεναχώρια μας δεν είναι από ατυχία αλλά από δική μας νοσηρή επιλογή.”
Ο ερωτευμένος Πολωνός        

“Είναι μεγάλης αξίας να μπορείς να λες – και να το εννοείς : “Είμαι μαζί σου εφόσον συμπλέουμε όμορφα, αλλιώς φεύγω! Δεν είναι ότι παύω να σ`αγαπώ, να σε βοηθάω, αλλά μπορώ να σ`αγαπώ κι από μακριά! Μπορώ να σε νοιάζομαι και απο μακριά, αλλά δεν θέλω να σε συναναστρέφομαι! Το κοντά μού χαλάει χαρακτήρα μου, το κοντά μας λερώνει την αθωότητα μας.”
Σιωπάς για να ακούγεσαι

“Η πληρότητα μιας αληθινά καλής καρδιάς, μιας ταπεινής καρδιάς, δεν έχει να διατυμπανίσει τίποτα. Δεν έχει ανάγκη από ακροατές όταν εξομολογείται. Πολύ περισσότερο, απεχθάνεται τα χειροκροτήματα. Οι προσευχές, είτε για δέηση πρόκειται είτε για δοξολογία, είναι βουβές και μοναξιασμένες, δε μετρούν εισητήρια στα ταμεία.”
Ο ερωτευμένος Πολωνός

“Ακόμα και τις εποχές που του έδειχνε παραδομένη ολοκληρωτικά, εκείνος την αγαπούσε το ίδιο. Γιατί αγάπη είναι να θέλεις τον άλλο ακόμα κι όταν απόλυτα τον έχεις κατακτήσει. Όσο διαρκεί μια πολιορκία, μια διεκδίκηση, κανείς δεν μπορεί να ορκιστεί με βεβαιότητα ότι αγαπάει. Σπάνια το γνωρίζει.”
Η κραταιά αγάπη

“Η ευθύνη της αγάπης ήταν το ακριβό, μεγάλο του χάρισμα.”
Ο ερωτευμένος Πολωνός

“Είμαστε τραγικά ανεπαρκείς στις δυνατότητες που νομίζουμε πως κατέχουμε και είναι μοναδική σοφία να το παραδεχτούμε. Η ζωή τραβάει μπρος χάρη στη δική της δύναμη κι επειδή δε μας δίνει σημασία. Κι η δικιά μου ζωή.”
H μοναξιά είναι από χώμα

 “Η ζωή σου δε δέχεται να τη βάζεις σε δεύτερη μοίρα να την αγνοείς, να τη χρησιμοποιείς για κάτι άλλο που δεν είναι ακριβώς ζωή, καταλήγει παρωδία και καρικατούρα μια τέτοια μετάθεση.”
Ο ερωτευμένος Πολωνός

“Δε μας συμφαίρει να είναι δίκαιος μαζί μας ο Θεός, μονάχα το έλεός Του μάς συμφέρει.”
Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

“Μην ακούς όλα όσα σου κατηγορώ. Ίσως υπερβάλλω, ίσως σε αδικώ περισσότερο από όσο σ` αξίζει. Είναι που το χρειάζομαι στην αδυναμία μου να παρηγορηθώ που σε έχασα. Έτσι, δειλά, κακορίζικα και μικρόψυχα να παρηγορηθώ υποβιβάζοντάς σε για να πείθομαι κι εγώ πως δεν είναι μόνο που σ` έχασα αλλά και που γλίτωσα κιόλας.”
H μοναξιά είναι από χώμα 

“Άγνωστα τα θέλω όλα, μόνο άγνωστα, που να μπορώ ίσως κάποτε να τα ανακαλύψω, άγνωστη γη με μάτι καθαρό. Μόνο αν τα γνωστά γίνουν άγνωστα έχω ελπίδα να ξαναγεννηθώ. Δεν υπάρχουν χαρακτηρισμοί, δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε κατηγορίες, ούτε ορισμοί. Το καθετί είναι μοναδικό, εξαίσια μοναδικό και μόνο.”
H μοναξιά είναι από χώμα

“Δίνεις για να πάρεις κι αν πεις “όχι, ευχαριστώ, εγώ δε θα πάρω” είναι ο πονηρός δρόμος για να πετύχεις τα περισσότερα.”
H μοναξιά είναι από χώμα     

“Το θέλω, λοιπόν, είναι αυθεντικό θέλω απ` τη στιγμή που εννοεί: θέλω να μου συμβεί πράγματι!”
Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

“Λες κι η συνάντηση με κάποια πλάσματα είναι μια απλή προσπέραση. Λίγο εύκολη, λίγο δύσκολη, λίγο τυχαία. Λες και τούτα τα πλάσματα δεν μας μεταμόρφωσαν στο εξής και για πάντοτε σε κάτι άλλο. Λες και αυτό το άλλο, τώρα που έμαθε, μπορεί ν` αντέξει στη στέρηση ή να επιστρέψει σε κείνο που πριν, ανίδεο, ήταν.”
Η κραταιά αγάπη

“Η ανυπομονησία είναι εγωισμός, οι φόβοι είναι έλλειψη πίστης”
Ο ερωτευμένος Πολωνός

“Το είναι και το πρέπει”, της έλεγε. “Το είναι, μόνο το είναι έχει σημασία. Κι ύστερα τι θα πει, πρέπει; Θεωρούμε πρέπει το συνήθως συμβαίνον”.”
Η κραταιά αγάπη

“Όσοι, ελάχιστοι, έτυχε να βρεθούν κοντά τους εκείνη τη φλογερή εποχή, έκπληκτοι παρατηρούσαν κάτι περίεργο ν` ανάβει ανάμεσα στους δυο τους. Ο τρόπος που κοιτούσε κι απευθυνόταν ο ένας στον άλλον τους, η λάμψη στα πρόσωπα, η απορρόφηση, τ` αστεία και οι λέξεις που αστραφτερά αντάλλασσαν και, πιο πολύ, ο μονωτικός κύκλος τους, το πώς αγνοούσαν όποιον άλλον κι ό,τι άλλο κοντά τους, συνεπαρμένοι απ` την προσωπική διπλή ζωή τους. Την πολλαπλή καταδική τους πάμπλουτη ζωή.
Δεν συζητούσαν με κανέναν άλλον για τη σχέση τους. Ήταν άλλωστε αδύνατο να μεταδώσουν πιο πέρα εκείνο που βίωναν. Χρειάζονται κοινές μνήμες, κοινές παραστάσεις, κοινές ευαισθησίες κι αρρώστιες για να εννοήσουν τι λες, κι ήταν εξαιρετικά δύσκολο, απίθανο, να βρουν κάποιον που να βίωσε κάτι παρόμοιο για να τους καταλάβει.”

Η κραταιά αγάπη

Πηγή