«Κερατά γιατρέ, δεν ξέρεις μπορεί να ξανασυναντηθούμε στα 105» – Η συγκλονιστική εμπειρία ενός χειρουργού με τον 95χρονο ασθενή του

Είναι κάποιες στιγμές που η ιατρική, όπως και οι περισσότερες επιστήμες, σηκώνουν τα χέρια ψηλά στην ανθρώπινη ψυχή και στην αρτιότητα του νου.

Ορισμένες τέτοιου είδους στιγμές, τις βίωσε και ο Μιλτιάδης Καστανάκης, ο διευθυντής της Α΄Χειρουργικής στο Νοσοκομείο Χανίων και προσπάθησε να αποτυπώσει σε μια ιστορία που μας κάνει αφενός να χαμογελάσουμε ωστόσο ταυτόχρονα δημιουργεί μια αίσθηση σκεπτικότητας για την υγεία και τα γηρατειά.

Με τίτλο “Διλήμματα” ο χειρουργός διηγείται ορισμένα βιώματα τα οποία είχε ο ίδιος, όταν ο 95χρονος -και πλέον- ασθενής του ο Σταύρος, του εξέφρασε κάποια αντεπιχειρήματα για την νοσηλεία του.

Διαβάστε παρακάτω τη μοναδική ιστορία:

“Όταν ασκείς την ιατρική και ειδικά την χειρουργική έρχονται στιγμές που πρέπει να αποφασίσεις για την ζωή και τον θάνατο . Είναι στιγμές που πραγματικά βρίσκεσαι σε δίλημμα και δεν σας κρύβω ότι πολλές από αυτές τις αποφάσεις τις παίρνουμε δύσκολα και σίγουρα όχι ανώδυνα ούτε για μας τους ίδιους.

Ο παππούς ο Σταύρος νοσηλευόταν στην κλινική, μυαλό τετραπέρατο, να σου πει ιστορίες από την κατοχή με λεπτομέρειες που δύσκολα τις θυμάται άνθρωπος. Βλέπεις είχε περάσει τα 95 .

Τον τρυπούσαμε με βελόνες , με καθετήρες , σωλήνες ρινογαστρικούς κτλ κτλ προκειμένου να τον βοηθήσουμε. Κάποια στιγμή νευριάζει και μου φωνάζει “Μιλτιάδη παράτα με, εγώ παιδί μου είμαι 95, πρέπει να με αφήσετε να πεθάνω ήσυχος, τι με βασανίζετε.” Είχε βλέπεις την οικειότητα απέναντί μου, μιας και τον είχα χειρουργήσει πριν 7 χρόνια το 2012, σε ηλικία τότε 88 ετών.

Αυτομάτως μου ήρθε στο μυαλό μια φοβερή ομιλία του καθηγητή Μπούμπα σε ένα παγκρήτιο συνέδριο που είχαμε διοργανώσει και αναφερόταν στην ιατρική ηθική. Είχε μέσα σε όλα αναφέρει ο καθηγητής , ότι πολλές φορές ταλαιπωρούμε τους ανθρώπους στις τελευταίες μέρες της ζωής τους με σωληνάκια, καθετήρες, τρυπήματα κτλ., ή βάζοντάς τους στην εντατική, αντί να τους αφήσουμε ήσυχα σε ένα δωμάτιο με τους οικείους τους για συντροφιά, μέχρι να τους πάρει ο Μεγαλοδύναμος Κοντά του.

Αφού περάσαμε τον σκόπελο με τα τρυπήματα και τα σωληνάκια στον κύριο Σταύρο, έπρεπε τώρα να του πω ότι πρέπει να χειρουργηθεί. Εκεί σε θέλω μάστορα! Με το που το αναφέρω, γίνεται επανάσταση. “Άσε με γιατρέ φεύγω , μην με βασανίζεις άλλο , τι θες να μου βγάλεις την ψυχή”. Και “κόκκαλο” ο γιατρός έμεινε αποσβολωμένος. Ευτυχώς ο γιός του ο Κωστής είχε την ψυχραιμία να μου δώσει την συγκατάθεση να προχωρήσω στο χειρουργείο, μιας και δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Οπότε πάω και γω στον παππούλη και του λέω “Παππού δώσε μου την ευχή σου να προχωρήσω, μην πάρω το κρίμα μόνος μου” “Κάνε ότι θες γιατρέ, αλλά κάντο γρήγορα γιατί βαρέθηκα.

Και χειρουργήθηκε ο παππούλης ο Σταύρος και πήρε εξιτήριο, αλλά φεύγοντας μου λέει: “Κερατά γιατρέ, δεν ξέρεις μπορεί να ξανασυναντηθούμε στα 105”.