Καλός άνθρωπος γεννιέσαι, δε γίνεσαι.

Καλός άνθρωπος γεννιέσαι, δε γίνεσαι.

Είναι αυτή η κατάσταση που εσύ δίνεις… και δεν παίρνεις!
Όλοι έχουμε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μας. Άτομα καλοπροαίρετα, φιλικά, συμπαθητικά.

Ανθρώπους που δίνουν και τους ευχαριστεί μόνο αυτό.

Δεν εθελοτυφλούν, δεν πιστεύουν ότι δίνουν όσα παίρνουν, γιατί στην τελική αυτό τους αφήνει αδιάφορους.

Δε δίνουν μόνο όταν έχουν συμφέρον, δεν σκέφτονται καν τις συνθήκες τόπου, χρόνου και κυρίως ατόμου, όταν είναι να προσφέρουν.

Για αυτούς ο καλός λόγος, η χαρά που θα μοιράσουν και η αγάπη που απλόχερα δωρίζουν έρχεται αυθόρμητα.

Δε θέλει σκέψη η καλοσύνη!

Είναι άτομα, που όπως λένε, και το τονίζω το όπως λένε, χαίρεσαι να συναντάς, να κάνεις παρέα μαζί τους, να τους έχεις στη ζωή σου στην τελική! Μιλάς για αυτούς και τα λόγια σου στάζουν μέλι, τους επιδοκιμάζεις και θεωρείς με το κουτό σου το μυαλό ότι έτσι ανταποδίδεις αυτό που… δεν σου ζητούν!

Αλλά τελικά όλα είναι μόνο… λόγια!

Είναι κοινότυπο, αλλά εδώ αρμόζει απόλυτα η φράση «να τα βράσω τα λόγια, η πράξη έχει σημασία»!

Αν χαιρόσουνα πραγματικά που στην ζωή σου είχες την τιμή να γνωρίσεις ένα τέτοιο άτομο, θα έδινες λίγη προσοχή στα σημάδια.

Οι άνθρωποι, γενικά προσφέρουν στους άλλους αυτά που επιθυμούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.

Αυτό είναι και το πολυπόθητο σημάδι! Ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου και τόσο καιρό ποδοπατάς, επειδή τον θεωρείς δεδομένο, θέλει απλά την προσοχή σου.

Δεν έχει ανάγκη από λεκτική αναγνώριση των όσων κάνει για σένα, αλλά από πρακτική.

Είναι άνθρωπος ευαίσθητος, που έχει καταλάβει το απόλυτο νόημα της ζωής, την ανιδιοτελή προσφορά!

Απλά και αυτοί… άνθρωποι είναι και όχι καλοφτιαγμένα ρομπότ.

Κάποιες στιγμές ξυπνάει μέσα τους η λογική, η κοινή λογική.

Βλέπουν πράγματα που βγάζουν μάτι, ότι πιάστηκαν κορόιδο. Είναι κάποιες στιγμές, – στο κάποιες δώστε σημασία, γιατί είναι αυτές οι εξαιρέσεις – που τους παίρνει από κάτω, που ξυπνάνε λες και βγήκαν από λήθαργο και αντικρίζουν την ωμή και σκληρή πραγματικότητα. Συνειδητοποιούν ότι αυτό για το οποίο τόσο καιρό πάσχιζαν δεν αξίζει, δεν αγγίζει καμία προσδοκία τους. Και νιώθουν το απόλυτο κενό, την απογοήτευση, που χειρότερο συναίσθημα δεν υπάρχει. Η λύπη, η στεναχώρια, ο θυμός είναι εφήμερα, ο χρόνος τα γιατρεύει. Η απογοήτευση όμως, σε πληγώνει βαθιά, σου δημιουργεί τραύμα, ανεπανόρθωτο. Σου διαλύει το μέσα σου σαν παλάτι στην άμμο. Αυτό κατεδαφίζεται και εσύ νιώθεις άδειος.

Κι όμως, ακόμη και τότε δεν κατηγορούν τους άλλους, θεωρούν ότι υπαίτιοι είναι αυτοί οι ίδιοι. Και ίσως να έχουν δίκιο! Γιατί δίνουν χωρίς να λογαριάζουν σε ποιον πάει, δεν κρίνουν τους ανθρώπους με τα συνήθη κριτήρια. Αν αγαπούν , αγαπούν αληθινά και δίνονται άνευ όρων. Αναγνωρίζουν τα λάθη τους, που τους οδήγησαν σε αδιέξοδα. Δεν κρατούν όμως κακία και αυτό είναι το ευαίσθητο σημείο τους, που τους καθιστά έρμαιο της τύχης τους!

Αυτά τα άτομα συνήθως, είναι και τα πιο πληγωμένα. Αγαπήστε τα, λίγο παραπάνω! Δίνουν στους άλλους με την ελπίδα ότι έτσι. θα γιατρευτεί η δική τους πληγή, θα καλυφθεί η δική τους ανάγκη για αγάπη. Και στην τελική, τι ζητάνε; Να τους σηκώσεις, όταν πέφτουν!

Ένα άγγιγμα από το πουθενά, εκεί που δεν το περιμένουν. Ένα τηλεφώνημα σε ανύποπτο χρόνο. Ένα φιλί για καληνύχτα ή ευχαριστώ. Μία βόλτα που θα τους ξεκουράσει και θα τους αλλάξει τη ρουτίνα. Απλά πράγματα ζητούν αυτοί οι άνθρωποι. Ενδείξεις μικρές, αλλά θαυματουργές. Ικανές να τους βυθίσουν πάλι… στον κόσμο τους, που δεν είναι ονειρικά πλασμένος, ούτε έχει ροζ συννεφάκια. Απλά όταν ο ουρανός γεμίζει με γκρι σύννεφα βρέχονται, γιατί βάζουν κάτω από την ομπρέλα τους αυτούς που αγαπούν… και λένε ότι λατρεύουν να περπατάνε στη βροχή!

Και είναι μάταιο να προσπαθήσει να αλλάξει ένας τέτοιος άνθρωπος. Θα πέφτει πάντα σε τοίχο. Θα του συμπεριφέρονται άσχημα και όμως, στην πρώτη ευκαιρία θα συμπεριφερθεί σωστά.

Έτσι γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.

Δεν θα πω ότι είναι κατάρα, το αντίθετο μάλιστα, είναι χάρισμα, που δυστυχώς δεν έχει αναγνωριστεί και δεν εκτιμάτε σχεδόν ποτέ.

Και επειδή σε αυτήν την ζωή, οι καλοί θα την πατάνε πάντα, και όσο αυτή θα τους πατάει αυτοί θα σέρνονται, μήπως πρέπει απλά να τους δωρίσουμε και άλλη μία ομπρέλα για τις βροχερές μέρες;

Της Κωνσταντίνας Ποζουκίδου.