«Ιστορίες ντροπής». Ακρωτηριάζουν τις γυναίκες από την βρεφική ηλικία στο αιδοίο για την αποτροπή της μοιχείας

Η εκτομή των γυναικείων γεννητικών οργάνων είναι μια παμπάλαια πρακτική που έχει αφετηρία τους προϊστορικούς χρόνους. Εφαρμόστηκε αρχικά στην κεντρική Αφρική και σταδιακά εξαπλώθηκε στην αρχαία Αίγυπτο. Με αυτό τον τρόπο οι άνδρες διασφάλιζαν την ηθική συμπεριφορά των συζύγων τους.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας υπολογίζει ότι το 20% περίπου των μουσουλμάνων γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο ή περίπου 130 εκατομμύρια γυναίκες, εν ζωή, έχουν υποστεί τη φρικτή αυτή δοκιμασία.
Σε ορισμένες χώρες όπως η Αίγυπτος, η Ερυθραία, το Σουδάν και το Μαλί, το ποσοστό αγγίζει το 90%. Οι περισσότερες επεμβάσεις γίνονται σε κορίτσια ηλικίας μεταξύ 5 και 15 ετών, ενώ σε πολλές περιοχές προτιμώνται οι επεμβάσεις σε βρέφη, πολλά από τα οποία πεθαίνουν από αιμορραγία.

Οι επεμβάσεις ακόμα και σήμερα γίνονται από ειδικά εξασκημένες γυναίκες, οι οποίες έχουν μάθει την «τέχνη» από τις μανάδες και τις γιαγιάδες τους και ζουν από αυτή τη δουλειά

Πραγματοποιούνται με κοφτερά εργαλεία. Μαχαίρια, ξυράφια και ψαλίδια, τα οποία δεν είναι καν αποστειρωμένα. Σκουπίζονται απλά με ένα πανί πριν χρησιμοποιηθούν για την επόμενη επέμβαση. Πάρα πολλές φορές έχουν φοβερές συνέπειες για τα κορίτσια. Εκτός από τις ακατάσχετες αιμορραγίες επιφέρουν ακόμη και θανάσιμες λοιμώξεις όπως γάγγραινα ή τέτανος.
Ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών, αν γλυτώσει από την άμεση «μετεγχειρητική» περίοδο, για την υπόλοιπη ζωή τους έχουν φρικτούς πόνους κατά την ούρηση, την εμμηνόρροια, τον τοκετό, αλλά και στην σεξουαλική επαφή. Και το ψυχικό κόστος είναι μεγάλο αφού τους δημιουργεί ανεπανόρθωτα ψυχολογικά προβλήματα.

Έως το 1980, το έθιμο ήταν γνωστό μόνο στους Ευρωπαίους που είχαν ζήσει σε αποικίες της Αφρικής, ενώ οι Αρχές απέφευγαν να ανακατεύονται. Όταν όμως σε χώρες όπως η Γαλλία, όπου το μουσουλμανικό στοιχείο ήταν πολυάριθμο, μετά τον θάνατο αρκετών βρεφών ή τις μολύνσεις νεαρών κοριτσιών, η πολιτεία αποφάσισε να επέμβει με αποτέλεσμα η εκτομή να θεωρείται παράνομη, ενώ όποιος βοηθά στην επέμβαση έχει ποινικές ευθύνες.

Επάνω το διεθνές μοντέλο Ουόρις Ντίρι κάτω αριστερά η Αγιάν Χιρσί Αλί μέλος του ολλανδικού κοινοβουλίου και δεξιά ο Γάλλος γιατρός Πιέρ Φολντές

Η ιατρική πλευρά

Υπάρχουν 4 είδη ή μάλλον 4 βαθμοί εκτομής. Στο πρώτο αφαιρείται μόνο ένα κομμάτι, συνήθως η κορυφή. Στον δεύτερο αφαιρείται εντελώς μαζί και με άλλο κομμάτι της γύρω περιοχής. Στον τρίτο γίνεται ολικός ακρωτηριασμός όλης της περιοχής. Ο τέταρτος που είναι και ο πιο απεχθής περιλαμβάνει ένα πρωτόγονο ράψιμο του αιδοίου αφού έχει αφαιρεθεί το σημείο της απόληξης των νεύρων της περιοχής, με αγκάθια ακακίας αντί για βελόνα και σπάγκο, αφήνοντας μια μικρή οπή για την εκροή των καθημερινών υγρών.

Οι δυο ηρωίδες και ο «φύλακας άγγελος»

Δυο μουσουλμάνες έχουν ξεχωρίσει για τον αγώνα τους κατά της εκτομής. Η μια είναι το μοντέλο Ουόρις Ντίρι η οποία όχι μόνο ίδρυσε μια δραστήρια οργάνωση για την καταπολέμηση της εκτομής, αλλά διορίστηκε και πρέσβειρα του ΟΗΕ για τις υποθέσεις αυτές. Στο βιβλίο της «Λουλούδι της Ερήμου», περιγράφει με παραστατικό τρόπο τη διαδικασία, την οποία και η ίδια υπέστη προκαλώντας συγκίνηση για το αποτρόπαιο έθιμο.

Η δεύτερη είναι η Αγιάν Χιρσί Αλί. Γεννήθηκε στη Σομαλία, υπέστη εκτομή, βιάστηκε, ξυλοκοπήθηκε άγρια και στο τέλος κατάφερε να διαφύγει και να φτάσει στην Ολλανδία.
Σήμερα είναι μέλος του ολλανδικού κοινοβουλίου και πρωταγωνιστεί σε διεθνή φόρουμ για την άρση της βίας σε βάρος των μουσουλμάνων γυναικών και ιδιαίτερα σε ότι αφορά την εκτομή. Προστατεύεται ημέρα και νύχτα από σωματοφύλακες!

Ο Γάλλος χειρουργός Πιέρ Φολντές, πρώην μέλος των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα», ο οποίος ειδικεύτηκε στην χειρουργική επαναφορά των «εκτομημένων γυναικών», ανακάλυψε ότι το σημείο όπου καταλήγουν όλα τα νεύρα στο αιδοίο, που είναι και το κομμάτι το οποίο ακρωτηριάζουν, έχει συνολικό μήκος 10 περίπου εκατοστά, από τα οποίο μόνο τα δύο ή τρία εκατοστά εξέχουν φυσιολογικά. Στις φοβισμένες γυναίκες που τον επισκέπτονται, αποκαθιστά με ένα εσωτερικό κομμάτι την περιοχή.

Επίσης, επαναφέρει σε μεγάλο βαθμό όποια ζημιά έχει προκληθεί στα γεννητικά όργανα. Ο γιατρός δέχεται συνεχώς απειλές για τη ζωή του και ο ίδιος σε συνέντευξή του έχει παραδεχτεί ότι γνωρίζει το τέλος του. Αυτό που τον ανησυχεί είναι ότι δεν θα έχει χρόνο να βρει τους αντικαταστάτες του για να συνεχίσουν το έργο του.

Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει μεγάλη προσφορά για τη συγκεκριμένη θέση.

Πηγή