Είμαι ΑΜΕΑ. Και τι σας πειράζει;

Της Στεύης Τσούτση.

Είμαι ΑΜΕΑ.
Δε γεννήθηκα έτσι, αλλά αναγκάστηκα να συμβιβαστώ. Δεν θα πω ότι μου ήταν εύκολο. Πόσο απλό είναι, άλλωστε, να δεχτείς ότι δε θα κουνήσεις ποτέ ξανά τα πόδια σου;
Ότι δε θα ξανατρέξεις;
Ή σε άλλες περιπτώσεις ότι δε θα δεις; Ή δε θα μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου;
Δεν είναι εύκολο. Κι απαιτεί μεγάλη δύναμη.
 Δύναμη που κανείς δεν πιστεύει πως διαθέτει αλλά αναγκάζεται να τη βρει. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Με κόπο αλλά και πείσμα.
Για να αντιμετωπίσω πρώτα από όλα τον εαυτό μου. Το μαύρο που ξεχυνόταν από μέσα μου κι απειλούσε να με βυθίσει στην πιο βαθιά κατάθλιψη.
Στο καταπιεστικό αίσθημα του ανήμπορου.
Πώς να εγκλωβιστείς σε ένα σώμα που δε συμβαδίζει με την ψυχή σου; Που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις επιθυμίες και τις ανάγκες σου;
Δύσκολο. Αλλά όχι ακατόρθωτο.
Όταν περάσει η πρώτη μπόρα, το μαύρο αρχίζει να ξεθωριάζει. Πως αλλιώς, αφού πλάστηκαν να επιβιώνουν οι άνθρωποι. Να γαντζώνονται με πείσμα στη ζωή και να ανθίζουν όπως τα αγριολούλουδα στις πέτρες.
Οι νέες συνθήκες ζωής συνηθίζονται κι έρχεται το πιο δύσκολο όλων.
Εσείς.
Όλοι εσείς που βασίζεστε στα δύο γερά σας πόδια και βλέπετε με τα υπέροχα ολοκάθαρα μάτια σας και κρατάτε τη δική μου τύχη στα δυνατά σας χέρια.
Εσείς που με κατατάσσετε σε πολίτη 2^ης κατηγορίας και γυρνάτε με συμπόνια το κεφάλι από την άλλη μεριά, κάθε φορά που παλεύω να διασχίσω το δρόμο.
Θα βοηθούσε, ξέρετε, αν αντί για τη λύπηση σας είχατε την καλοσύνη να μην παρκάρετε πάνω στο πεζοδρόμιο, να μη φράζετε τη διάβαση ΑΜΕΑ.
Οι κυλιόμενες σκάλες και οι ανελκυστήρες των Μ.Μ.Μ δουλεύουν κατά βούληση. Ράμπες ΑΜΕΑ υπάρχουν μεν, γιατί ποιος θέλει να πληρώνει πρόστιμα, αλλά βρίσκονται εξαφανισμένες. Υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ καν να βγω από το σπίτι μου. Δεν μπορώ να πάω στη δουλειά μου, το γιατρό μου, στους φίλους μου.
Θέλω να μετακινηθώ στην πόλη μου κι εσείς την κάνατε να φωνάζει προσβλητικά πως δε φτιάχτηκε για μένα!
Που είναι τα δικαιώματα μου; Έπαψα να είμαι αρτιμελής, μα παραμένω άνθρωπος.
Θα βοηθούσε αν κάνατε τον κόσμο μας προσιτό σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Αν τους δίνατε πίσω το δικαίωμα στη ανεμπόδιστη μετακίνηση, την εργασία, τη διασκέδαση.
Μα πάνω από όλα το δικαίωμα στη ζωή.
Ο ωχαδερφισμός και η αδιαφορία κάνουν τους ανθρώπους απολίτιστους και ρατσιστές.
Τι έγινε; Σας πειράζει ο όρος; Θίγει το αίσθημα ανθρωπιάς σας;
Μήπως θυμάστε που την θάψατε;
Ρατσιστής δεν είσαι μόνο όταν διαχωρίζεις τους ανθρώπους βάσει χρώματος και καταγωγής. Είσαι κι όταν αναγνωρίζεις  πως υπερτερείς απέναντί τους λόγω της υγιούς σωματικής σου διάπλασης.
Είμαι ο σύζυγος, ο πατέρας, ο αδερφός, ο γιος, ο εγγονός, όλων σας.
Γιατί με αντιμετωπίζετε σαν ξένο; Γιατί  παλεύετε να με κάνετε αόρατο;
Δεν είμαι μηδενικό. Μα δεν είμαι και μονάδα. Είμαστε πολλοί.
Άνθρωποι λιγότερο προνομιούχοι που αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα μας με αξιοπρέπεια.
Βοηθήστε μας να τη διατηρήσουμε.
Ζώντας σε μια πόλη που μας επιτρέπει να κυκλοφορούμε.
Μη με λυπάστε. Απλά σεβαστείτε με.
ΑΜΕΑ είμαι, όχι ανάπηρος. Αυτός ο χαρακτηρισμός ίσως να ανήκει σε άλλους, που πατούν γερά στα πόδια τους, έχουν 10/10 όραση μα εθελοτυφλούν.
Καταδικάζοντας την κοινωνία που τους ζει στον πιο βαθύ Μεσαίωνα. Μα αυτό δεν αξίζει σε κανέναν μας. Ούτε σε μένα μα ούτε και σε σας.
Μήπως, λοιπόν, πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτό όσο είναι καιρός;
Τι λέτε να ξεκινούσαμε από τώρα;
Σεβασμός: Γράμματα οκτώ, αξία ανυπολόγιστη.
Ανθρωπιά: Γράμματα οκτώ, αξία χαμένη, την ψάχνουμε…

διαφορετικό