Ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια…

Εδώ και λίγο καιρό, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις δημοσιεύσεις σας και μπορώ να πω ότι μου κάνουν καλό, νιώθω έστω κι έτσι συντροφιά σ’ αυτό που περνάω κι εγώ. Έτσι και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία, τον δικό μου πόνο και αγωνία…

Ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια, εγώ ο άντρας μου και ο γιός μας. Μέχρι πρίν από 7,5 χρόνια. Ξαφνικά ένα πρωινό Κυριακής κι ενώ ετοιμαζόμασταν για τη βόλτα μας, ήταν και καλοκαίρι Αύγουστος μήνας, ο σύζυγος ένιωσε τρομερό πόνο στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, ήδη σε κώμα. Σε όλο αυτό, ήταν μπροστά και το παιδί μας, 4,5 ετών τότε. Η διάγνωση ήταν αιμορραγικό εγκεφαλικό. Ήταν μόλις 35 ετών. Διασωληνώθηκε αμέσως και μπήκε σε Μ.Ε.Θ. Τα προγνωστικά ήταν από την αρχή δυσοίωνα. Έμεινε στη Μ.Ε.Θ. δύο μήνες όπου πέρασε όλα ταα μικρόβια που θα μπορούσε να πάρει, μέχρι και συψαιμία. Ηταν σε κατάσταση τετραπληγίας. Σε αυτή τη κατάσταση βγήκε από τη ΜΕΘ και νοσηλεύτηκε σε θάλαμο για δύο εβδομάδες, μέχρι που πέθανε…

Ο γολγοθάς μου, απίστευτος. Έτρεχα σε όποιον γιατρό μου συνιστούσαν αλλά καμία ελπίδα. Ο γιός μου δεν είχε κλείσει ούτε τα 5 του χρόνια κι εγώ ένα ράκος ψυχολογικά. Ολομόναχη, να μην έχω ούτε μάνα, ούτε πατέρα, ούτε πεθερά ή πεθερό, να μην έχω κανέναν να με βοηθάει έστω και στο ελάχιστο και να τρέχω για τα πάντα παντού όπως άλλωστε κάνω ακόμα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ένα χρόνο μετά έχασα τη δουλειά μου, στην οποία ήμουν με σύμβαση ορισμένου χρόνου που όμως δεν ανανεώθηκε. Και βρέθηκα μόνη με ένα ανήλικο παιδί και χωρίς δουλειά. Το μόνο θετικό στην όλη ιστορία είναι πως με τον θάνατο του συζύγου, αποπληρώθηκε το δάνειο του σπιτιού μας από την ασφαλιστική εταιρία.

Έκτοτε έχω βιώσει το ρατσισμό απέναντι σε μια γυναίκα που χήρεψε και μεγαλώνει μόνη ένα παιδί, το οποίο και βρήκα πάμπολλες φορές μπροστά μου σαν εμπόδιο στην εύρεση εργασίας. Κανεί δεν ήθελε και δεν θέλει για εργαζόμενο, μια μάνα μόνη με τόσες υποχρεώσεις. Το έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές αυτό. Και έχω και πτυχίο ΑΕΙ αλλά δεν μέτρησε ποτέ και πουθενά. Ύστερα έμαθα μια τέχνη και άνοιξα ένα μαγαζάκι το οποίο στην αρχή πήγαινε πάρα πολύ καλά αλλά με τη κρίση, η δουλειά μειώθηκε κατακόρυφα, έμπαινα κάθε μήνα μέσα, έχασα πολλά λεφτά και αναγκάστηκα να το κλείσω. Κι έτσι κατέληξα πάλι να ψάχνω και να βρίσκω μόνο πόρτες κλειστές…

Είμαι ήδη 43 ετών και πολύ κουρασμένη με αυτή τη κατάσταση και την απόρριψη που βιώνω γύρω μου τα τελευταία 7 χρόνια και φυσικά, πλήρως αγχωμένη για το βιοποριστικό μας θέμα και την ανατροφή του παιδιού μου. Επιπλέον είδα φίλους να απομακρύνονται, να θεωρούν ότι δεν ανήκω στο κύκλο τους πλέον. Άκουσα από τέως καλό φίλο του άντρα μου και κουμπάρο μας, ότι εγώ μετά τον θάνατο του συζύγου, θεωρούμαι απειλή για τις υπόλοιπες γυναίκες της παρέας. Αν είναι δυνατόν!!!

Ο γιός μου είναι τώρα 12 ετών, με πολλά ψυχικά τραύματα από όσα έχει ζήσει, παρακολουθεί συνεδρίες με παιδοψυχολόγο, μπαίνει και στην εφηβεία και έχει πολλά ερωτήματα, φόβους και παράπονα. Φοβάται μήπως πάθω κι εγώ κάτι και πονάει πολύ μέσα του, για τον θάνατο του πατέρα του. Κυρίως επειδή δεν τον θυμάται καθόλου και μια μέρα ήρθε και μου είπε ότι εκείνος δεν είχε καν την ευκαιρία να πεί ένα τελευταίο αντίο στον μπαμπά του. Και βλέπω πόσο πολύ χρειάζεται ένα αντρικό πρότυπο στη ζωή του αλλά είναι μαχητής και παλικάρι και το παλεύει, όπως κι εγώ μαζί του. Η ζωή για μας συνεχίζεται και θέλω να πιστεύω πως μας επιφυλάσσει αρκετά καλά. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε!

Δώρα

[singleparent.gr]