Η ζωή παλεύεται με όνειρα. Όχι με μιζέριες

Πάψε πια να μιζεριάζεις.

Πάψε να μετράς. Και κυρίως πάψε να με γειώνεις. Ξέρεις, έχω συναίσθηση του πόσο άσχημα είναι τα πράγματα εκεί έξω. Δε ζω σε κάποιο φανταστικό κόσμο. Εκεί έξω κυκλοφορώ κι εργάζομαι κάθε μέρα. Εκεί έξω πληρώνω λογαριασμούς και χαράτσια. Εκεί έξω υπολογίζω και δε μου φτάνουν τα χρήματα μέχρι το τέλος του μήνα.

Την ξέρω την πραγματικότητα, τη ζω. Μα δεν την αγαπώ. Πως θα μπορούσα, άλλωστε. Και δεν τη δέχομαι. Δεν τη γουστάρω για συγκάτοικο, πως το λένε.

Εσύ μπορεί να θέλεις να κοιμάσαι μαζί της. Να τη βλέπεις το πρωί που ξυπνάς και το βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια σου. Μπορεί να σου αρέσει αυτή τη μιζέρια να τη βλέπεις και στον ύπνο σου. Εγώ τα όνειρα μου τα θέλω φωτεινά. Ανέμελα… Πολύχρωμα…

Γι’αυτό εμένα μη μη με αγγίζεις. Και κυρίως μη με κατηγορείς ανώριμη.

Δεν είμαι. Είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένη. Ξέρω τι θέλω μα κυρίως τι δε θέλω.

Δε θέλω τούτη τη μαυρίλα που μας βάψανε τη ζωή. Δε θέλω να κουβαλώ πάνω μου την κρίση πέρα από όσο είναι απολύτως απαραίτητο.

Κι εσύ με πιέζεις. Και κυρίως με χαλάς.

Εγώ μετρώ όνειρα κι εσύ λεφτά.

Εγώ μετρώ στιγμές κι εσύ απλήρωτες υπερωρίες.

Παράτα τα όλα και πάμε μια βόλτα. Το άγχος μας δε σώζει τον κόσμο. Μήτε πληρώνει λογαριασμούς.

Μόνο συνθέτει δυστυχίες.

Ένα μωσαϊκό γίνηκε η δυστυχία του κόσμου. Και με πονά να το βλέπω. Με πονά να υπάρχει.

Έλα να κάνουμε μερικές θετικές σκέψεις. Αυτές σου λείπουν. Και μερικά χαμόγελα.

Χαμογέλα μου να σε δω όπως είσαι. Άνθρωπος νέος, ζωντανός.

Πάψε να είσαι το φάντασμα που σε καταντήσανε. Δες εμένα. Παραπαίω κι όμως φορώ το πιο καλό μου χαμόγελο. Εκείνο που φτάνει ως τα μάτια.

Γιατί έτσι παλεύεται αγάπη μου η ζωή. Δίχως μουρμούρα και μιζέρια. Με δύναμη και τρέλα.

Έλα να τους τρελάνουμε εμείς, πριν το κάνουν αυτοί.

Έλα να νοιαστούμε για την ψυχική μας ισορροπία. Έλα να ζήσουμε.

Φτωχικά. Δε με νοιάζει.

Μα όχι μίζερα.

Στενόχωρα. Δε με πειράζει.

Μα όχι κλειστοφοβικά.

Τη ζωή μου τη διαφεντεύω εγώ. Και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου την κάνει σκουπίδι.

Ζορίζομαι, το ξέρεις. Ζορίζεσαι, το ξέρω. Κι όλοι μαζί με μας το ίδιο.

Κι είναι άσχημα τα πράγματα. Κι είναι το πηγάδι άπατο ακόμη. Δεν έχουμε ξύσει το βυθό. Δεν τον έχουμε πλησιάσει καν. Έτσι λένε τουλάχιστον. Έτσι αποδεικνύεται μέρα τη μέρα.

Μα χαμογέλα μου. Και θα σου γελάσω κι εγώ. Κι ας κάνουμε όνειρα. Μικρά ή μεγάλα. Τρελά ή λογικά.

Όνειρα να είναι. Αυτά κανένα μισθολόγιο δεν μπορεί να τα πετσοκόψει. Και καμία τράπεζα να τα κατασχέσει. Είναι το παραθυράκι της ζωής ενάντια στην παράνοια των ανθρώπων.

Όνειρα…

Όλα γκρεμίζονται μα εμείς ας κάνουμε όνειρα.

Ας ελπίσουμε σε μια καλύτερη μέρα.

Ας πιστέψουμε σε αυτή κι ας την κυνηγήσουμε. Δίχως γκρίνιες και μιζέριες. Δίχως άγχη και καυγάδες. Δίχως θυμούς και παραλογισμούς.

Μόνο με χαμόγελα.

Με θετική ενέργεια και πίστη.

Στο Θεό, τον άνθρωπο και τη ζωή.

Κι όλα θα φτιάξουν…

Της Στεύης Τσούτση. – Διαφορετικό

[awakengr.com]