Οι στιγμές που στρίμωξα στο συρτάρι…

Της Τίνας Παπαβασιλείου.

Είναι αυτή η εμμονή που τρώει την ψυχή μου.
Η εμμονή της στιγμής που περνάει και χάνεται, παραμένοντας ασύλληπτη από τους περισσότερους.
Στριμώχνεται στην ανθρώπινη αποφορά του αστικού λεωφορείου και περιμένει υπομονετικά στην ουρά για μια φραντζόλα ψωμί στο φούρνο της γειτονιάς μου.
Παίζει με τα κλειδιά στην τσέπη μου, την ώρα που στέκομαι στο ταμείο του σούπερ μάρκετ.
Ύστερα ανεβαίνει υπομονετικά στον τρίτο όροφο με το ασανσέρ, απαξιώνοντας την καλημέρα στον ένοικο του πέμπτου ορόφου.
Αφουγκράζεται με θρησκευτική ευλάβεια τα γρανάζια του μηχανισμού που σηκώνει το βάρος μας στον κατακόρυφο προορισμό του κι ύστερα αποσιωπά τον ήχο των κλειδιών στην πόρτα και το διπλοκλείδωμά της καθώς ακουμπάω τις νάυλον σακούλες με τα ψώνια στο πάτωμα.

Κλείδωσα;
Η στιγμή μου τρέχει για έλεγχο πόρτας κι ύστερα ακολουθεί μια στιγμή που τακτοποιεί τα πράγματα στα ντουλάπια και το ψυγείο.

 Εμένα οι στιγμές μου είναι αυθύπαρκτες οντότητες. Αναπνέουν πιο ζωντανές ακόμα κι από μένα.
Υπάρχουν στιγμές και στιγμές.
Κάποιες είναι καθημερινές και αγόγγυστες. Koλλάνε πάνω στη ρουτίνα σου σφιχτά, αναγκαστικά και αβίαστα. Δεν οφείλουν ούτε συγγνώμες, ούτε ευχαριστώ, ούτε υποσχέσεις αγάπης.
Υπάρχουν και οι άλλες. Αυτές που σε αφήνουν με ένα βούισμα στα αυτιά για πάντα. Καταρρακώνουν κατά 24% την ακοή και 76% την ψυχή στο και σε αφήνουν καταραμένο, να αδυνατείς να συλλάβεις τα νοήματα που έπονται στη ζωή σου.

 Πόσες στιγμές παρελαύνουν καθημερινά από τις όμορφα ταξινομημένες ζωές μας;
Στιγμές που στάθηκαν λίγο παραπάνω στην πόρτα μέχρι να τους ανοίξουμε, ώσπου κουράστηκαν να περιμένουν και πήγαν στον αγύριστο. Και στιγμές, που έπρεπε να τις υποστούμε, γιατί δεν είχαμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε.

Εγώ δεν έχω αφήσει καμιά στιγμή μου παραπονεμένη και ανιστόρητη. Τις έχω συλλαβίσει ορθογραφημένα μία προς μία.
Κάποτε τις εξιστορούσα στο μαγεμένο κοινό μου. Με κοιτούσαν όλοι συνεπαρμένοι και αναρωτιούνταν σιωπηλά ή φωναχτά πώς έχω την τύχη να ελκύω τόσες απόκοσμες και μοναδικές στιγμές.
Μου άρεσε να δηλώνω συλλέκτης.
Ύστερα το κοινό και οι εξάρσεις του με κούρασαν. Δημιουργούσαν στο λογύδριό μου επιπρόσθετες στιγμές που ήταν, πώς να το θέσω, λιγάκι …παρείσακτες;

Έτσι, άρχισα να τις κλειδαμπαρώνω όλο μυστικοπάθεια σε εκείνα τα μίζερα προϊστορικά κασετόφωνα.
Έλεγα τις στιγμές μου και μετά άκουγα την αλλοιωμένη φωνή μου να τις προδίδει σαν κάποιος ξένος στο δωμάτιο. Ώσπου με κούρασε ακόμα και η φωνή μου.
Τότε άρχισα να τις αποτυπώνω στους τοίχους του δωματίου. Και της κουζίνας. Στον κοινόχρηστο της πολυκατοικίας. Μια φορά με συλλάβανε επειδή κατέγραψα αρκετές στιγμές μου στον τοίχο του κολυμβητηρίου της πόλης.
Τίποτα δεν με πτοούσε.
Απλά όφειλα να βρω ένα τρόπο να διαιωνίσω τις στιγμές χωρίς να με συλλαμβάνουν τα όργανα της τάξης.
Έπρεπε να περιοριστώ στον ιδιωτικό μου χώρο.

Τώρα έχω καταχωρήσει όλες τις στιγμές στη βιβλιοθήκη μου στο σαλόνι.
Δυσκολευόμουν πολύ μια περίοδο ώσπου αποφάσισα να αρχίσω να τις καταχωρώ. Τις έχω χωρίσει ανά κατηγορία, ανά περίοδο, ανά ένταση, ανά χρώμα. Κάθε μια έχει το δικό της συρτάρι και απ’ έξω ποζάρει για κάθε στιγμή μου το προσωπικό της «Πορτρέτο εκ των υστέρων» όπως μου αρέσει να το ονομάζω.
«Εδώ βλέπετε τη Στιγμή μόλις μια στιγμή μετά.», ανακοινώνω στο συρφετό των φίλων τα μεθυσμένα Σαββατόβραδα και όλοι με περνάνε για πολύ σπουδαίο άνθρωπο.
Για κάποιο πνευματώδη, «μελαγχολικό μαλάκα», που, «όμως, τα λέει τόσο ωραία ρε γαμώτο».

Και ξέρετε κάτι; Έχουν δίκιο.
Είμαι μαλάκας.
Είμαι ένα ανθρωπάκι που αντί να ζει τη Στιγμή ή τις Στιγμές κάθεται ώρες ατέρμονες να τις αναλύει, να τις αποτυπώνει, να τις ταξινομεί και να τις καταχωνιάζει στα πιο σκοτεινά συρτάρια, αντί να τις ζει ή να τις αποσιωπά. Να τις αφήνει ή να τον διεκδικήσουν ή να τους επιτρέπει επιτέλους να πάνε στα μαύρα τα ανάθεμα κι ακόμα παραπέρα.

διαφορετικό