Η Κλεοπάτρα νίκησε τον καρκίνο και έκανε τα πιο χαρούμενα Χριστούγεννα της ζωής της

Πέρασε σχεδόν 1 χρόνος από τότε που διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Ο δικός μου, για να σας θυμίσω κάποια πράγματα που αφορούν την περίπτωσή μου, ήταν καρκίνος κύησης γιατί ήμουν έγκυος και θήλαζα ταυτόχρονα.

Το μόνο που σκεφτόμουν τότε, ήταν αν θα προλάβω να δω τα κορίτσια μου να μεγαλώνουν! Τώρα η σκέψη αυτή είναι παρελθόν, γιατί είμαι υγιέστατη πλέον αλλά και γιατί ξέρω πως ακόμη και αν ξανασυμβει κάτι παρόμοιο, θα πολεμήσω το ίδιο δυνατά όπως και τότε!

Γιατί ας μη γελιομαστε! Όποιος νίκησε το θηρίο που λέγεται καρκίνος, το μόνο που σκέφτεται είναι να ξανακερδισει πίσω όλες εκείνες τις στιγμές που του έκλεψαν.

Πάει παρακάτω, πιο δυνατός και πιο ώριμος. Μαθαίνεις να αγαπάς από την αρχή, το πρώτο φως που μπαίνει απο τις γριλιες το πρωί, το αεράκι που σου ανακατεύει τα μαλλιά, τις μυρωδιές που μαρτυρουν οτι είσαι εδώ και θα είσαι για πολλά χρόνια ακόμη!

Μπορώ να φωνάξω πλέον πως: Είμαι η Κλεοπάτρα και είμαι ΚΑΛΑ πλέον!

Η ζωή είναι ωραία! Ξέρω ότι θα ακουστεί τετρημενο, αλλά για όλους εμάς και τις οικογένειές μας, που περάσαμε αυτό το Γολγοθά, είναι η τελική δικαίωση.Οι κόποι μας δεν πήγαν χαμένοι!

Ήδη φεύγουν και τα τελευταία σημάδια από το βασανισμένο μου κορμί, που μαρτυρούσαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά! Τα μαλλιά βγήκαν πιο δυνατά από ποτέ, οι ουλές στο στήθος μου ίσα που φαίνονται, η διάθεσή μου ανεβαίνει σιγά σιγά, ο ύπνος με ζορίζει λίγο αλλά που θα πάει θα περάσει και αυτό!

Το σημάδι εκείνο της ψυχής όμως, που χαράχθηκε βαθιά μέσα μου, ο χαμός του μωρού μου, θα με στοιχειώνει για πάντα.Δεν έχει περάσει μια μέρα που να μην το σκεφτώ. Δεν έχει περάσει μια μέρα που να μην κλάψω πίκρα γι’αυτη μου την άδικη απώλεια. Δεν έχει περάσει μια μέρα που να μην αναρωτηθώ αν έπραξα σωστά. Και μπορεί να ήταν το 3ο μου μωρό, αλλά σε αυτούς που θα πουν ή είπαν:»Έλα μωρέ, έχεις άλλα δύο «να πω πως ο πόνος για τον χαμό ενός παιδιού, είτε αυτό είναι πρώτο, τρίτο ή δέκατο είναι ο ίδιος και μόνο αν είσαι τελείως αναίσθητος το ξεπερνάς.

Ο άδικος θάνατος μιας αθώας ψυχής, πάντα θα στοιχειώνει! Το μόνο που με παρηγορεί λίγο, είναι ότι όταν συναντήσω και γω με τη σειρά μου το Δημιουργό μας, ίσως με λυπηθεί και αγκαλιάσω το μωράκι μου ένα δευτερόλεπτο.

Η ζωή λοιπόν συνεχίζεται, με ή χωρίς στήθος, με ή χωρίς μαλλιά,αλλά με Περηφάνια για τον εαυτό μου, που υπερπηδησε όλα τα εμπόδια και στάθηκε ξανά στα πόδια του. Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία, τον άντρα μου Άγγελο, που μου σταθηκε σαν φύλακας άγγελος με την αγάπη και τη στήριξή του, τους γονείς μου και τον αδερφούλη μου με το Μαρακι του, που δεν έφυγαν από δίπλα μου και ας μένουν μακριά!

Τέλος τους λίγους φίλους που απέμειναν από τους παλιούς και τις καινούργιες φίλες που έκανα στα κρεβάτια των χημειοθεραπειων κ μας συνδέει πραγματική αγάπη!

Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ!

[diaforetiko]