«Η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει ποτέ ήταν να φορέσω στο παιδί μου λουράκι»

Εσείς, τι λέτε; Προτού απαντήσετε, διαβάστε το κείμενο που έγραψε ένας Αμερικανός μπαμπάς και συγγραφέας δύο χιουμοριστικών βιβλίων, ο Clint Edwards.

Κείμενο: Γεωργία Καρκάνη

Πηγή: http://www.childit.gr

Πριν από τέσσερις μήνες, έκανα μια σύντομη ανάρτηση στη σελίδα μου στο Facebook αναφέροντας ότι είχα φορέσει λουράκι στο 2χρονο παιδί μου. Την έγραψα βιαστικά, στο κινητό μου, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Αλλά στους παράξενους και άγριους καιρούς του Ίντερνετ, η ανάρτησή μου έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα, με αποτέλεσμα ξαφνικά όλοι, από τη Whoopi Goldgerg μέχρι τη Sharon Osbourne, να κάνουν τη δική τους παρέμβαση στο θέμα «λουράκι και νήπια». Η ανάρτησή μου βρέθηκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές, σε περιοδικά και ιστοσελίδες.

Η υπόθεση ξεκίνησε το 2016, όταν κάναμε ένα οικογενειακό ταξίδι στην Ντίσνεϊλαντ την περίοδο των Χριστουγέννων και το πρώτο πράγμα που βάλαμε με τη σύζυγό μου στη βαλίτσα ήταν ένα λουράκι για το 2χρονο παιδί μας. Από τότε που άρχισε να περπατάει η κόρη μας, κάθε έξοδό μας θύμιζε την απελευθέρωση ενός άγριου ζώου στο φυσικό περιβάλλον του, και έπρεπε να πάρουμε τις προφυλάξεις μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την αγαπάμε ή ότι δεν σεβόμαστε την ανεξαρτησία της. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχουμε τρία παιδιά και αυτή είναι η μικρότερη και πιο πεισματάρα που έχει περάσει από τα χέρια μου.

Πήραμε λοιπόν μαζί μας ένα λουράκι, παρόλο που ήξερα ότι θα εισπράτταμε πολλά επικριτικά βλέμματα και σχόλια – πράγμα που συνέβη. Καθώς η κόρη μας, Aspen, με τραβούσε μπροστά με ορμή, εξαντλώντας τον ώμο μου, προσπαθώντας να ανακατευτεί με το χριστουγεννιάτικο πλήθος της Ντίσνεϊλαντ, ο κόσμος με κοιτούσε λες και αντιμετώπιζα το παιδί μου σαν ένα σκυλί.

Ενώ περιμέναμε σε μια ουρά, μια γυναίκα τόλμησε να με ρωτήσει μήπως εγώ ήμουν που χρειαζόμουν στην πραγματικότητα λουρί. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, η Aspen προσπάθησε να βουτήξει στη λιμνούλα ενός παιχνιδιού και αν δεν ήταν το λουράκι, αναμφίβολα θα το είχε καταφέρει. Αλλά για κάποιο λόγο, αμφιβάλλω αν αυτό ήταν αρκετό για να κάνει εκείνη τη σαρκαστική κυρία να αλλάξει γνώμη.

Περάσαμε τρεις μέρες στην Ντίσνεϊλάντ. Και τις τρεις, η Aspen φορούσε λουράκι. Την εμπόδισε να πηδήξει από ένα τρενάκι, να συρθεί πάνω στις γραμμές ενός άλλου και να βουτήξει στον ποταμό των Πειρατών της Καραϊβικής. Την εμπόδισε να τρέξει μέσα στο πλήθος περίπου ένα εκατομμύρια φορές.

Αν λοιπόν με είδατε στην Ντίσνεϊλαντ με ένα ατίθασο, ξανθό νήπιο με λουράκι και κάνατε από μέσα σας ένα δηλητηριώδες σχόλιο γιατί δεν μπορείτε να καταλάβετε για ποιο λόγο κάποιος θα το έκανε αυτό στο παιδί του, να ξέρετε ότι προσπαθούσα να την κρατήσω ζωντανή. Απλά τα πράγματα.

Το ξέρω ότι κάποιοι έχουν διαφορετικές απόψεις. Αλλά δεν χρειάζεται να με αρπάζετε από τα μούτρα.

Γιατί το πρόβλημα είναι το εξής: με ένα ατίθασο παιδί, ό,τι κι αν κάνεις, ή ό,τι κι αν δεν κάνεις, είσαι καταδικασμένος. Αν δεν φορούσα λουράκι στην Aspen στα θεματικά πάρκα, το ζωολογικό κήπο ή ακόμα και σε ένα εμπορικό κέντρο γεμάτο κόσμο, θα ήταν το αγνοούμενο παιδί που θα ανακοίνωναν από το μεγάφωνο. Θα ήταν το παιδί που γίνεται διάσημο στο Facebook γιατί ξέφυγε από τους γονείς του και βρέθηκε να περιπλανιέται μόνο του στο πάρκινγκ ενός εμπορικού κέντρου.

Θα ήταν το παιδί που πήδηξε μέσα στο κλουβί με τις τίγρεις.

Καθώς η ανάρτησή μου γινόταν viral, παρατήρησα ότι ήταν κυρίως οι σχολιαστές που δεν είχαν παιδιά εκείνοι που στρέφονταν κυρίως εναντίον μου. Εξάλλου, όλοι είμαστε τέλειοι γονείς μέχρι να αποκτήσουμε τα δικά μας παιδιά, έτσι δεν είναι;

Δεν καταλάβαιναν γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταφέρουμε να κρατήσουμε ακίνητο ένα 2χρονο παιδί (σοβαρά τώρα; Δοκιμάστε το και πείτε μου). Βλέπουν το λουρί ως κάτι υποτιμητικό για ένα παιδί, ενώ οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε ατίθασα παιδιά είμαστε της άποψης: «Χαλάρωσε. Απλά προσπαθούμε να κρατήσουμε το παιδί μας ζωντανό».

Φυσικά, δεν προέρχονταν όλα τα επικριτικά σχόλια από ανθρώπους που δεν έχουν παιδιά. Ανάμεσα στους επικριτές υπήρξαν και γονείς με ντροπαλά, καλόβολα παιδιά, που δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι παραπάνω από το να τους κρατούν το χέρι.

Ειλικρινά, θέλω να τους δώσω συγχαρητήρια που στάθηκαν τόσο τυχεροί. Η δεύτερη κόρη μου ήταν κάπως έτσι. Ήταν περίπου 75% ευκολότερο να την κρατήσω ζωντανή στη νηπιακή ηλικία της. Αλλά η Aspen, με την ακόρεστη περιέργειά της, παρά τις μικροσκοπικές δρασκελιές της κινείται γρηγορότερα και από Ολυμπιονίκη. Επιπλέον, λόγω μιας ορθοπεδικής ευαισθησίας της, δεν μπορώ να της τραβήξω τον αγκώνα δυνατά, γιατί υπάρχει κίνδυνος εξάρθρωσης.

Επομένως, για την Aspen το λουράκι ήταν η καλύτερη επιλογή.

Ας αφήσουμε όμως όλα τα σαρκαστικά σχόλια πίσω στο παρελθόν. Τώρα η Aspen είναι 3,5 ετών. Παραμένει ιδιαίτερα φιλοπερίεργη και πολύ αστεία, αλλά έχει ηρεμήσει. Έχει μάθει να ακούει, κρατάει το χέρι μου και μπορεί να παίξει μόνη. Κάνει τις πιο αξιολάτρευτες ερωτήσεις και κάποιες φορές φτάνει ακόμα και σε σημείο να ζητήσει την άδεια των γονιών της.

Όταν έγραψα εκείνη την ανάρτηση στο Facebook, εξακολουθούσα να φοράω το λουράκι στην Aspen. Τώρα έχει ηρεμήσει, δεν χρειάζεται πλέον να της τη φορέσω, είναι ζωντανή και είναι μια χαρά. Αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αν δεν είχαμε χρησιμοποιήσει το λουράκι, δεν θα προλάβαινε να μεγαλώσει αρκετά για να φτάσει σε αυτό το σημείο. Ειλικρινά το πιστεύω ότι θα είχαμε χάσει το παιδί μας.

Αυτό δεν είχε να κάνει με την προσέγγισή μου στην ανατροφή των παιδιών. Απλά δεν ήταν ακόμα αρκετά μεγάλη για να ακούει εντολές, να τις καταλαβαίνει και να υπακούει. Μόλις μεγάλωσε αρκετά, κατάφερε να το κάνει. Μέχρι τότε, της φορούσαμε λουράκι.

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι γονείς θα προτιμούσαν το ατίθασο παιδί τους να κρατάει το χέρι τους και να ακούει τις εντολές τους. Θα προτιμούσαν να μπορούσαν να το πάρουν αγκαλιά χωρίς να κλωτσάει και να στριφογυρνάει, χωρίς να παλεύει διαρκώς να απελευθερωθεί από τα χέρια τους για να κάνει ποιος ξέρει τι, αλλά δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι.

Ξέρετε όμως και κάτι άλλο; Δεν θα αλλάζαμε τίποτα στο ατίθασο παιδί μας. Τα ατίθασα παιδιά έχουν μια απαράμιλλη φλόγα στο βλέμμα τους και μια απαράμιλλη περιέργεια. Είναι άφοβα και αποφασιστικά, και οι γονείς τους προσεύχονται καθημερινά να μην αλλάξουν. Γιατί μπορεί αυτά τα χαρακτηριστικά να τους προκαλούν απελπισία όταν το παιδί τους είναι 2 ή 3 ετών, αλλά σε μερικά χρόνια θα προκαλούν το θαυμασμό.