Η καλύτερη εκδίκηση είναι η αναμονή.

Της Στεύης Τσούτση.

Μακάρι οι ανθρώπινες σχέσεις να ήταν αρμονικές. Δίχως ζήλια, φθόνο, μικρές και μεγάλες κακίες. Θα ήμασταν τότε, 6.92 δισεκατομμύρια ανθρώπων, ροδαλών και χαμογελαστών, δίχως πάθη, λάθη και πληγές. Κυρίως δίχως προδοσίες, αδικίες και πισώπλατα μαχαιρώματα.

Για μια τουλάχιστον φορά στη ζωή του, ο καθένας μας έχει νιώσει εκείνο το πνιγηρό συναίσθημα της αδικίας. Της κατάφορης καταπάτησης των δικαιωμάτων του στη ζωή, την εργασία, τη συναναστροφή, τον έρωτα. Τον έχουν αδικήσει, ποδοπατήσει, πληγώσει, προδώσει. Φίλος, συνεργάτης, σύντροφος ή συγγενής, δεν έχει καμία σημασία.
Η προδοσία είναι προδοσία και η επιθυμία μία και μοναδική: Να πάρει το αίμα του πίσω.

Είναι εκείνες οι ώρες που ενεργοποιείται κάθε μηχανισμός του ανθρώπινου νου, παράγοντας επιμελώς επιτελικά σχέδια, υπομνήματα κι υποσημειώσεις. Όλα τα πιθανά σενάρια υπόγειων ενεργειών και υποψήφιων σκηνικών είναι διαθέσιμα. Δαίμονες παλεύουν στο κεφάλι αναζητώντας την εκδίκηση.
Άντε κι εκδικήθηκες, λέω εγώ. Τι θα κερδίσεις πέρα από το στιγμιαίο αίσθημα ικανοποίησης, που την ίδια ακριβώς στιγμή θα σε ρίξει στο ίδιο επίπεδο μ’αυτόν που σε αδίκησε.
Αξίζει τον κόπο να κάνεις τον θύτη, θύμα; Αξίζει να θολώνεις την αύρα σου, να χαλάς το κάρμα σου και κυρίως να απαρνείσαι τον εαυτό σου για μια στιγμή εκδίκησης;
Θα μου πείτε ότι τον καλό, τον λένε και μ@λάκα. Το έχω ακούσει άπειρες φορές και δεν είναι λίγες μάλιστα εκείνες, που το χρησιμοποίησα και για τον εαυτό μου.
Δεν αξίζει ο κόπος, ο χρόνος και η φαιά ουσία που θα σπαταλήσεις για να εκδικηθείς. Και το λέω εγώ, που ακόμη και τώρα σκέφτομαι ορισμένους ανθρώπους που με συκοφάντησαν, αδίκησαν και πρόδωσαν και νιώθω την πίεσή μου να χτυπάει κόκκινα.
Ασυναίσθητα το βλέμμα θολώνει, οι σφυγμοί αυξάνονται και τα σχέδια εκδίκησης ανασύρονται από το συρτάρι που τα έχω καταχωνιάσει. Και μπορούν να είναι ιδιαίτερα ευφάνταστα. Το ξέρετε φαντάζομαι αυτό, τόσο καλά όσο κι εγώ. Μετά όμως ηρεμώ και μετανιώνω.
Το εν θερμώ δεν κέρδισε ποτέ. Αλλά και οι εν ψυχρώ κινήσεις, λύσεις δε φέρνουν.
Θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο η εκδίκηση; Θα πάρει πίσω το παράπονο του άδικου; Εκείνη τη μοναδικά άσχημη στιγμή, που μαθαίνεις τι συμβαίνει και σπάει κάτι μέσα σου; Για να μην ξανακολλήσει ενδεχομένως και ποτέ;
Όχι. Και δεν το λέω κινούμενη από θρησκευτικά ανθρωπιστικά αισθήματα. Το καλό και το κακό, δε μας το υπαγορεύει κανένα δόγμα, καμία θρησκεία. Κανείς Βούδας ή Αλλάχ, Χριστός ή κάποιος Θεός του Ολύμπου. Μόνο ο εαυτός μας.
Πιστεύω στη Θεία Δίκη κι αυτό δεν αλλάζει.
Πιστεύω πως το άδικο έχει κοντά πόδια και δεν πάει μακριά.
Πιστεύω πως όλα αυτά για τα κρύα και τα ζεστά πιάτα της εκδίκησης είναι βλακείες.
Μα πάνω απ’όλα, πιστεύω πως η καλύτερη εκδίκηση είναι η αναμονή.
Όλα εδώ πληρώνονται. Εδώ η Κόλαση κι ο Παράδεισος εδώ. Όλα , αργά ή γρήγορα φανερώνονται κι αποκαθίσταται η φυσική τάξη των πραγμάτων.
Ο πόνος που ένιωσες δε σβήνει. Ποιό το όφελος όμως ν’αναπαράγεται; Ότι ζούμε, είναι η δύναμή μας. Είναι η διαδικασία που ευχάριστα ή δυσάρεστα μας οδηγεί στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Όχι,δε λανσάρομαι Μητέρα Τερέζα. Απέχω μάλιστα έτη φωτός. Μια χαρά θα το χαρώ να την πάθει ο εχθρός μου. Γιατί θα την πάθει, να το ξέρετε. Μα δε θα σπαταλήσω δευτερόλεπτο από τη ζωή μου για ανθρωπάκια που δεν αξίζουν δεύτερη σκέψη. Δε θα αναλάβω εγώ το ρόλο του τιμωρού.
Η μόνη εκδίκηση άλλωστε δεν είναι ούτε τα αντίποινα, ούτε η λησμονιά, ούτε η αδιαφορία.
Η αναμονή είναι.
Θα συνεχίσω τη ζωή μου όπως της πρέπει. Γιατί για κανέναν δεν αξίζει να τη μαγαρίζουμε. Ως γνήσια φυσιολάτρης, θα ξαπλώσω στην άκρη στο ποτάμι, θα βολευτώ και θα περιμένω. Μέχρι να περάσει το “πτώμα” του εχθρού. Ξεπουπουλιασμένο, ξεκατινιασμένο και ηδονικά απελπισμένο. Κι εγώ δε θα έχω κουνήσει καν το δαχτυλάκι μου. Θα τα έχει κανονίσει κάποιος αόρατος θιασάρχης εκεί ψηλά.. Γιατί το άδικο δεν το μπορεί κανείς, ούτε καν το σύμπαν.
Κι εγώ θα είμαι εκεί να το απολαύσω. Γιατί πάνω από όλα είμαι ανώτερος άνθρωπος.

διαφορετικό