Η Ιρλανδία δίνει απασχόληση στους άστεγους και τους κάνει ξεναγούς, με αυτόν τον τρόπο αποκαθιστά την αξιοπρέπεια τους.

Η πρωτοβουλία του Δουβλίνου να σταματήσει την αύξηση  των αστέγων μετά την τρομερή στεγαστική κρίση.

Η ιδέα ήρθε σε 3 μαθητές, ακολουθώντας το παράδειγμα του τι συνέβη στη γειτονική Αγγλία. Δημιουργήστε ένα έργο για την απασχόληση των αστέγων, των αστέγων.

Εμπνευσμένη από την εμπειρία του Μάντσεστερ, ο Tom Austin, φοιτητής στο Trinity College Dublin, δημιούργησε ένα έργο για να μετατρέψει τους άστεγους σε ξεναγούς.

Η ιρλανδική πρωτεύουσα, όπως αναφέρεται από αρκετά μέσα ενημέρωσης, έχει γίνει μια από τις δέκα πιο ακριβές πόλεις στον κόσμο για ενοικίαση σπιτιού, μπροστά από το Τόκιο, το Σίδνεϊ και τη Σιγκαπούρη.

Μια μελέτη που ανέθεσε η κεντρική τράπεζα εκτιμά το μέσο κόστος ενοικίασης ενός μεσαίου διαμερίσματος δύο δωματίων σε περίπου 1800 ευρώ το μήνα.

Η αύξηση από το 2014, όταν η Ιρλανδία αντιμετώπισε μια πολύ σοβαρή οικονομική κρίση, ήταν πάνω από 30%. Εξ ου και η άνοδος των αστέγων.

Ο Derek McGuire είναι ένα από τα πολλά θύματα αυτού του κοινωνικού τσουνάμι που έπληξε το σμαραγδένιο νησί.

Μετά το τέλος ενός γάμου και την εργασιακή κρίση, ο Ντέρεκ έγινε άστεγος.

Ο Ντέρεκ είναι ένας ευγενής, σχεδόν ντροπαλός άνθρωπος που, με χαμηλή φωνή, θυμάται την ημέρα που, το 2014, βρέθηκε στα πεζοδρόμια της πόλης για να μαζέψει τη μοίρα της ζωής του.

Κάθε γωνιά της διαδρομής των 2,5 χιλιομέτρων από τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πατρικίου στην Παλιά Βιβλιοθήκη είναι ένα κομμάτι της ζωής που λέει ο Ντέρεκ στους ακροατές του.

Για το μικρό ποσό των 10 € ο άντρας λέει στιγμές, σκέψεις, συναισθήματα που ζούσαν στο δρόμο, σε επαφή με μια ανθρωπότητα πλούσια σε συναισθήματα.

Από τότε που έγινε ξεναγός, ο Ντέρεκ αισθάνεται ότι έχει ανακτήσει την αίσθηση της ταυτότητάς του, του σκοπού του. «Τα βλέπω όλα αυτά ως ευκαιρία να διηγηθώ την ιστορία μου», αποκαλύπτει.

Ελπίζουμε ότι το μονοπάτι του Ντέρεκ μπορεί να μοιραστεί και άλλοι άστεγοι.

Πιστεύετε ότι μόνο στην πόλη του Δουβλίνου υπάρχουν πάνω από 500 άτομα που αναγκάζονται να κοιμηθούν στο δρόμο λόγω της έλλειψης σπιτιού και ενός χώρου στις εγκαταστάσεις υποδοχής.