Οι φίλοι της καρδιάς θα έρθουν όταν δε θα τους περιμένεις.

Της Στεύης Τσούτση.

Αληθινές φίλες, εκείνες που λένε της καρδιάς, δεν είχε ποτέ της. Κι όμως τις λαχταρούσε.
Μικρή μοιραζόταν πάντα τα καλύτερα παιχνίδια της. Λες κι εξαγόραζε τη φιλία που τόσο επιθυμούσε. Μα καλό δεν έβλεπε.
Κοριτσάκια πήγαιναν κι έρχονταν. Έπαιζαν, την έπαιζαν κι ύστερα έφευγαν από το κάδρο της.
Και μεγαλώνοντας, η κατάσταση δε βελτιώθηκε. Ίσως να τη θεωρούσαν και λίγο σπασικλάκι. Κι ας μην ήταν. Κι ας μην πλησίαζε κανείς για να το καταλάβει. Καλοί βαθμοί ίσον σπασίκλας. Κι εκείνη απόμενε μονάχη. Έλυνε που και που καμία άσκηση και λάμβανε τα ψίχουλα φιλίας που της έδιναν.
Και δάκρυα και μοναξιά. Και προδοσίες από τις λίγες “φίλες” που πίστεψε πως ήρθαν στο δρόμο της για καλό.
Αλλά τίποτα. Και κανείς.
Και παρηγορούσε η μάνα και στήριζε όσο μπορούσε. Αναπλήρωνε τα κενά αλλά για πόσο;
Και το κορίτσι μεγάλωσε. Κι έμαθε να μην περιμένει. Έμαθε πως εκείνη ποτέ δε θα είχε τις παρέες που έβλεπε και ζήλευε. Θα είχε καλούς φίλους μα όχι καρδιακούς.
Θα είχε υγιείς σχέσεις αλλά όχι σχέσεις ζωής.
Και συμβιβάστηκε. Βλέπεις η αναμονή την τσάκιζε για χρόνια και δεν ήθελε πια να πονάει.
Όταν εκείνο το άλλο κορίτσι μπήκε στη ζωή της, είχε πια τριανταρήσει. Είχε την ηλικία που δεν ψάχνεις νέους φίλους, απλά αρκείσαι στους παλιούς, αν υπάρχουν.
Δεν κατάλαβε πως έγιναν όλα. Εκείνη μπήκε στη ζωή της και την άλλαξε. Κι έπιασε ξαφνικά τον εαυτό της να εμπιστεύεται, να νοιάζεται, να χρειάζεται έναν άλλον άνθρωπο.
Είχε επιτέλους μια φίλη. Μια φίλη που τρύπωσε στη ζωή της από το πουθενά και την έκανε πιο φωτεινή.
Πότε της είπε όλα της τα μυστικά; Πως τόλμησε να πει όσα σκεφτόταν αλλά ποτέ δεν ομολογούσε;
Κι εκείνη άκουγε. Και δε ζητούσε. Μόνο έδινε.
Και κάπως έτσι άρχισαν να νοιάζονται η μία την άλλη. Και να δίνουν και να δίνονται.
Κι από τότε πορεύονται μαζί. Με τα καλά και τα άσχημα, με τα γέλια και τα δάκρυα. Και με ατέλειωτα ευχαριστώ.
Γιατί η μία κάλυψε το κενό της άλλης. Γιατί η μία έγινε η ζωή της άλλης…
Ποτέ δεν είναι ο άνθρωπος τελικά αρκετά μεγάλος για να κάνει φίλους. Ποιος είναι άλλωστε αυτός που θα ορίσει πότε ο άνθρωπος “σφραγίζει” τις διαπροσωπικές του σχέσεις;
Μπορεί η ζωή να σου παίξει παιχνίδια.
Μπορεί να σε κάνει να χάσεις κάθε ελπίδα.
Μπορεί να σου δώσει ατέλειωτο πόνο κι απογοητεύσεις.
Αλλά στη στροφή μπορεί να τα ανατρέψει όλα. Αυτή είναι και η μαγεία της.
Μπορεί να σου στερήσει παρέες αλλά και να σου χαρίσει ένα φίλο ζωής εκεί που δεν το περιμένεις.
Μια οικογένεια…

Σε σένα που γενεθλιάζεις σήμερα κι έγινες κι αδερφή και φίλη και κουμπάρα και οικογένεια…

διαφορετικό