Γυναίκα, ρόλος για όσκαρ!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Είναι η μέρα της γυναίκας σήμερα, λέει το ημερολόγιο, κι η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι ποτέ να συμπάθησα αυτή την ημέρα. Δεν θυμάμαι να έχω βγει ποτέ.

Ή μάλλον θυμάμαι, πως έχω βγει ένα βράδυ και πρέπει να ήταν Κυριακή, με τον κολλητό μου από τη σχολή.

Ναι, ήταν Κυριακή βράδυ και πήγαμε στην Pizza Hut στο Παλαιό Φάληρο με το Γιώργο.

Είναι η μέρα της γυναίκας σήμερα και τα ταβερνάκια, τα bar και τα strip shows έχουν βαφτίσει την ημέρα “ladies night”.

Γιατί, πώς αλλιώς θα εκφραστεί η «ανεξάρτητη» καταπιεσμένη, βασανισμένη, κερατωμένη, απογοητευμένη γυναίκα, παρά βλέποντας σφιχτά σώματα και μπόλικο αλκοόλ, για να δηλώσει με περίσσια χαρά πως «δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν».

Γιατί, πώς αλλιώς θα τιμηθεί η μνήμη των εργατριών στην Νέα Υόρκη…

Γιατί. πώς αλλιώς θα μάθουμε για το 1.000.000 θηλυκών βρεφών που θανατώνονται μετά την γέννησή τους, επειδή γεννήθηκαν με «λάθος» φύλο.

Γιατί, πώς αλλιώς μπορεί να τιμήσουμε την ημέρα!

Παράξενη μέρα, κι εγώ τη σκέφτομαι σήμερα, που κρατώ την κόρη μου αγκαλιά και σκέφτομαι ότι είναι τυχερή.

Μια άλλη γυναίκα αυτές τις μέρες σε κάποιο νοσοκομείο, βραβεύτηκε για το θάρρος της να αντιμετωπίζει τον καρκίνο παράλληλα με το 16χρονο παιδί της και είχε τη δύναμη να χαμογελάσει και να πει «είμαστε ακόμα όρθιοι, έτσι δεν είναι;».

Μια ακόμα γυναίκα ακρωτηριάστηκε για να ακολουθήσει την «παράδοση» της φυλής της, όπως η μάνα της, η αδερφή της και η κόρη της, σε λίγα χρόνια.

Μια διαφορετική γυναίκα σήμερα, είναι εκεί έξω και πουλάει το σώμα της για να ζήσει εκείνη και το όποιο φορτίο της χάρισε η ζωή της.

Στα δεκάδες εκατοντάδες λουλούδια που θα δοθούν σήμερα, κάπου στην Κολομβία κοριτσάκια μαζεύουν, καθαρίζουν και φροντίζουν να φτάσουν αυτά τα λουλούδια στα χέρια μας…

Κι εμείς; Εμείς τι μάθαμε για τη γυναίκα;

Και τι θα μάθουμε στα παιδιά μας για τη γυναίκα;

Γιατί έχω καλή μνήμη και δεν θυμάμαι κανένα εκπαιδευτικό σύστημα να μου μίλησε για αυτές τις γυναίκες.

Ναι, είμαστε παράξενα πλάσματα. Σκληρά κι ανθεκτικά και τόσο μοναδικά, που λίγοι μπορούν να μας καταλάβουν!

Είμαστε εκείνες που ξέρουμε να μακιγιάρουμε μοναδικά τους φόβους μας, να κλειδαμπαρώνουμε τις σκέψεις μας και να χαμογελάμε.

Είμαστε και εκείνες που μπορούμε να διαθέσουμε το σώμα μας ακόμα και με ευκολία και να μη διαθέσουμε την ψυχή μας ούτε για μια στιγμή. Εκείνες, που η προτεραιότητά μας ξεκινά με τη σκέψη μας σε «εκείνον τον άλλο» -και εδώ βάλε ό,τι θες.

Τελικά, ίσως δεν είναι η κόρη μου που θα πρέπει να της μιλήσω μεγαλώνοντας για το τι είναι η γυναίκα. Θα το ανακαλύψει μόνη της μετά τα πρώτα στραπάτσα!

Ίσως είναι ο γιος μου, που θα πρέπει να μάθει τι είναι αυτό το άγνωστο, μαγικό και απρόσιτο πλάσμα που λέγεται γυναίκα.

Είναι εκείνος που θα πρέπει να μάθει να εκτιμά, να σέβεται, να προσέχει και να δίνει απλόχερα την αγάπη του, τη συγγνώμη του, την αγκαλιά του.

Που θα πρέπει να μάθει πως όσο πιο «ανεξάρτητη» είναι μια γυναίκα, τόσο πιο προστατευτικά θα πρέπει να την αγκαλιάζει! Που θα πρέπει να μάθει πως στην πραγματικότητα δεν θα έχει ποτέ απόλυτη γνώση του τι είναι γυναίκα…

Κι όταν δεν καταλαβαίνει, θα πρέπει να αρκείται σ’ ένα «εκείνη ξέρει καλύτερα»…κι αυτό είναι αλήθεια!

Εκείνη ξέρει καλύτερα, γιατί εκείνη ακόμα και στα λάθη της και στα εγκλήματά της, για κάποιον άλλο τα κάνει.

Στις άπειρες σημειώσεις τού τι να θυμηθώ να μην ξεχάσω, μπαίνει το βιβλίο και η ταινία “Το Λουλούδι της Ερήμου”.

Στη σωστή ηλικία, πρέπει να το βιώσω μαζί με τα παιδιά μου.

Γιατί η σημερινή μέρα, δεν είναι μια «γιορτή», είναι μια υπενθύμιση για εκείνες τις άλλες γυναίκες.

Και μια διευκρίνηση…άλλο γυναίκα, άλλο θηλυκό γένος. Μην τα μπερδεύουμε.

Υπάρχουν άπειρα πλάσματα θηλυκού γένους που ουδεμία σχέση έχουν με την ουσία της γυναίκας.

Την ουσία της γυναίκας δεν την συνάντησαν ποτέ στον πλασματικά και πλαστικά, φτιαγμένο κόσμο τους.

Στη μοναδικότητα, την ομορφιά και τη μαγεία της γυναίκας λοιπόν, της κάθε γυναίκας με τους χίλιους ρόλους, που τους ερμνηνεύει όλους οσκαρικά, της γυναίκας που είναι κοκέτα, επαγγελματίας, μάνα, αδερφή, σύζυγος, ερωμένη, φίλη, κόρη, πιστή, άπιστη, της κάθεμιάς  που αντέχει, αλλά δεν ξεχνά το πιο σημαντικό, να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό της και να κάνει τον κόσμο της ομορφότερο!

[loveletters.gr]