Ε, ναι, θα το δείτε.
-Τελικά, το θέμα είναι ότι το «Οποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του!» άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο. Σας γοήτευσε το θέατρο ή η επιτυχία του πρώτου θεατρικού σας έργου;
>Με γοήτευσε σίγουρα το θέατρο. Με γοήτευσε και η επιτυχία, με γοήτευσαν και όλα όσα ζήσαμε. Με γοήτευσε το γεγονός ότι παρέα με κάποιους ανθρώπους δημιουργήσαμε μία υπέροχη ομάδα. Βρεθήκαμε, αγαπηθήκαμε. Έχει μία ησυχία το θέατρο, κατά κάποιον τρόπο. Είσαι εσύ, το έργο σου, οι ηθοποιοί, δημιουργείτε μαζί μέσα σε μία άδεια αίθουσα για μήνες, όσο διαρκούν οι πρόβες, περίπου δύο μήνες -το γράψιμο είναι πολύ περισσότερο. Μου ταιριάζει πολύ ως ιδιοσυγκρασία. Μου ταιριάζει αυτή η ζεστασιά και η μοναχικότητα, εάν μπορεί να το πει κανείς έτσι, που έχει το θέατρο. Ότι δεν απευθύνεσαι σε ένα εκατομμύριο, δύο, τρία εκατομμύρια, όπως στην τηλεόραση, αλλά στήνεις κάτι με τους οκτώ ανθρώπους που έχεις διαλέξει και σε έχουν διαλέξει και φτιάχνεις ένα σπιτικό.
-Το θέατρο είναι χειροποίητο.
Ναι, και παρεΐστικο. Και επίσης, απευθύνεσαι -και έρχονται- αυτοί οι οποίοι σε εκτιμούν. Ναι, ήταν μία πολύ καλή στιγμή να φύγω από τη μαζικότητα και να βρω το σπιτικό μου στο θέατρο.
-Στο μεταξύ, το «Όποιος θέλει να χωρίσει…» θα έχει και συνέχεια.
Θα πάει στη Θεσσαλονίκη, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με Θεσσαλονικείς ηθοποιούς, γεγονός που με τιμά ιδιαίτερα. Χαίρομαι που το έργο έχει συνέχεια. Ούτως ή άλλως, αυτός θέλω να είναι ο στόχος μου, για να πω την αλήθεια. Δεν θέλω να γράφω κάτι που να κρατάει ένα χρόνο, να είναι η μόδα μιας χρονιάς, να κόβει εισιτήρια και μετά να πεθαίνει. Θέλω η περιουσία μου να είναι οι ιστορίες μου. Οι ιστορίες που γράφω. Το «Όποιος θέλει να χωρίσει…» θα παιχτεί στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο, αλλά και από πολλές ερασιτεχνικές ομάδες ανά την Ελλάδα, από τη Δράμα και την Κόρινθο -προσπαθώ να θυμηθώ και από πού αλλού- και επίσης, από μία ερασιτεχνική ομάδα Ελλήνων στη Ζυρίχη της Ελβετίας, τον Μάρτιο του 2023, και μάλιστα, σε κεντρικό θέατρο της πόλης.
“Κάτι άρχισε να με οδηγεί σε μία διαφορετική ζωή”
-Παρακολουθώντας την πορεία σας τον τελευταίο καιρό έχω την αίσθηση ότι η μία απόφαση φέρει στοιχεία της άλλης, ότι η στροφή στο θέατρο συνδέεται κατά έναν τρόπο με την απόφαση να εγκατασταθείτε μόνιμα στην Αίγινα.
Η ιστορία ξεκινάει στην ουσία το 2019. Μην ξεχνάτε ότι το καλοκαίρι του 2019 ανακοινώνω ότι φεύγω από την τηλεόραση. Φεύγω όντας ο παρουσιαστής του πιο επιτυχημένου τηλεοπτικού σόου, του The Voice. Ήταν όλα κανονισμένα πάρα πολύ ωραία, επρόκειτο να έχουμε συνέχεια, χωρίς καμία αλλαγή, και πολύ απλά, αποφάσισα να φύγω. Κάτι άρχισε να με οδηγεί σε μία διαφορετική ζωή. Κι ένας λόγος που έφυγα δεν ήταν ότι δεν περνούσα όμορφα σε αυτό που έκανα, ήταν γιατί ήθελα πραγματικά να αφιερωθώ σε αυτό το οποίο θα ξεκινούσα. Δεν ήθελα δηλαδή να μοιράζομαι και στο θέατρο και στην τηλεόραση, ήθελα το πρώτο μου βήμα στο θέατρο να είναι αποφασιστικό και σταθερό. Ανεβαίνει λοιπόν, το θεατρικό και μετά έρχεται η πανδημία. Βρίσκομαι στην Αίγινα.
-Να κάνει μία αναθεώρηση.
Ναι. Έκανα τηλεόραση μόνο για να ολοκληρωθεί το Team Hellas, που παρουσίαζα στην ΕΡΤ -είχαν ξεκινήσει τα γυρίσματα και θα ήταν κρίμα να μην γινόταν αυτή η προσπάθεια- αλλά ήταν και μία επιλογή την οποία χαίρομαι που έκανα γιατί αφοσιώθηκα σε κάτι που το αγαπάω από πάρα πολύ μικρός. Ο αθλητισμός είναι η πρώτη μεγάλη αγάπη μου. Μετά ήρθαν τα καλλιτεχνικά. Γνώρισα όλους αυτούς τους αθλητές, τους θαύμασα, τους καμάρωσα, είδα τον κόπο τους. Γνώρισα τον αθλητισμό εκ των έσω. Παρακολούθησα εκείνους του Ολυμπιακούς Αγώνες τελείως διαφορετικά. Δεν ήμουν πια ένας φίλαθλος, αλλά κάποιος που συνδέθηκε με την προσπάθεια των αθλητών. Έχω ρίξει πολύ κλάμα για αποκλεισμούς που έγιναν στο Τόκιο (γέλια) και έχω αντίστοιχα χαρεί για τις επιτυχίες πολύ περισσότερο από ό,τι χαιρόμουν στο παρελθόν.
Και μετά ήρθε η απόφαση ότι η Αίγινα δεν είναι μόνο καταφύγιο, είναι η βάση μου. Άφησα το σπίτι μου στην Αθήνα, μένω μόνιμα πια εκεί. Είναι όλα σημεία μίας διαδρομής που ξεκίνησε το 2019. Επίσης, δεν έχω λογαριασμούς στα social media, διατηρώ έναν λογαριασμό στο instagram που κι αυτός δεν είναι ανοιχτός σε σχόλια…
-Ναι, ήθελα να ρωτήσω για τη σχέση σας με τα social media.
Ήταν πάρα πολύ εύκολο. Το αποφάσισα την Πρωτοχρονιά του 2020. Είπα ότι δεν θα έχω σχόλια και επίσης, ότι δεν θα βγάζω τον εαυτό μου φωτογραφία -τέλος όλο αυτό με τις σέλφι. Από την Πρωτοχρονιά του 2020 και μετά, με την πανδημία, άρχισα να φωτογραφίζω και να ποστάρω κτίρια, σπίτια, γάτες, λουλούδια, τη θάλασσα.
Αν υπάρχει κάποια διαφορετική φωτογραφία είναι των τελευταίων εβδομάδων με αφορμή το θέατρο… Νομίζω ότι υπάρχει και μία χαρούμενη φωτογραφία όταν πήρε η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη το δεύτερο χρυσό μετάλλιο στο Μόναχο (γέλια). Μία φωτογραφία με τον κολλητό μου.
-Η αλλαγή πορείας των τελευταίων τριών ετών -σε σημαντικούς τομείς της ζωής σας- ενδεχομένως έχει σχέση και με το γεγονός ότι πενηνταρίσατε.
Ναι, έτσι είναι. Να σας πω και κάτι άλλο: Νιώθω ότι έχω μεγαλώσει ωραία. Και δεν μιλώ για την εμφάνιση. Εννοώ ότι χαίρομαι για αυτό που είμαι. Το ένιωσα πολύ έντονα στη δημοσιογραφική προβολή των «Σερρών», στην οποία είχα πάει…
-… Κατ′ αρχάς «σακατεμένος».
(γέλια) Ναι, χέρι και πόδι στον γύψο… Τελειώνει το επεισόδιο, το οποίο είχα δει στο μοντάζ, αλλά ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπα σε τόσο μεγάλη οθόνη και μετά από όλα όσα είχαμε ζήσει…
-… Αναφέρεστε στην απώλεια του Πάνου Νάτση.
Ακριβώς. Όλο αυτό λοιπόν, τα συναισθήματα όταν τελείωσε η προβολή -ακόμη και πριν καταλάβω από τις αντιδράσεις πόσο σας άρεσε, για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα τη γνώμη κάποιου- σκέφτηκα ότι είμαι εκεί που θα ήθελα να είμαι. Έγινα μάλλον αυτό που θα′ θελα να γίνω. Ή τουλάχιστον είμαι σε έναν καλό δρόμο. Θέλω να είμαι ένας άνθρωπος ελεύθερος να εκφράζεται, ένας άνθρωπος που δεν έχει εξαρτήσεις κι όταν λέω εξαρτήσεις εννοώ τα πάντα. Και την τηλεόραση εξάρτηση τη θεωρώ. Γι′ αυτό σας λέω ότι θέλω να ζω από τις ιστορίες μου. Δεν θέλω να εξαρτώμαι από κανέναν άλλον, παρά μόνο να μπορώ να γράφω τις ιστορίες μου και να ζω από αυτές. Δεν έχω εξάρτηση από τα χρήματα, δεν έχω εξάρτηση από την αναγνωρισιμότητα, δεν θέλω να έχω εξάρτηση από τη δημοφιλία. Θέλω αυτό: Να νιώθω ότι είμαι ελεύθερος.
“Η τηλεόραση δεν ηγείται των αλλαγών, απλώς ακολουθεί”
-Μια και αναφερθήκατε στην (εξαιρετική) σειρά σας, τις «Σέρρες», που προβάλλεται στην πλατφόρμα ΑΝΤ1+, τα δεδομένα στην τηλεόραση σε σχέση με την εκπροσώπηση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αλλάζουν, αλλά με πολύ αργούς ρυθμούς. Η μπάλα είναι πια στις ψηφιακές πλατφόρμες. Κι επίσης, πολλοί άνθρωποι κάτω των τριάντα ετών δεν βλέπουν πια τηλεόραση.
Η τηλεόραση δεν θα φέρει την αλλαγή. Η τηλεόραση στην ουσία δεν ηγείται των αλλαγών, απλώς ακολουθεί -σε άλλες περιπτώσεις με καλό ρυθμό, σε κάποιες πιο αργά- για να μη βρει τον μπελά της. Και ο λόγος της τηλεόρασης που έχει γίνει πιο προσεκτικός, έχει γίνει πιο προσεκτικός γιατί έχει φάει πολλές φορές τα μούτρα της.
-Εννοείτε ότι τα κανάλια έχουν γίνει πιο προσεκτικά για λόγους προφίλ, στρατηγικής.
Ακριβώς. Έστω κι έτσι, χρήσιμο είναι, βεβαίως. Καλό είναι. Αλλά δεν είναι η τηλεόραση αυτή που θα φέρει την αλλαγή. Η κοινωνία ή τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της, είναι πολύ πιο μπροστά από την τηλεόραση. Έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό, έχει ζήσει στο εξωτερικό, έχει δει άλλες εικόνες, έχει παρακολουθήσει πολλές πλατφόρμες. Όπως είπατε, πολλοί άνθρωποι κάτω των τριάντα ετών δεν βλέπουν τηλεόραση και κακά τα ψέματα, οι καινούργιες ιδέες, οι προοδευτικές ιδέες, θα έρθουν από τη νέα γενιά. Δεν θα έρθουν ούτε από μένα που έχω γίνει πενήντα χρονών. Απλώς, για πενηντάρης είμαι σε μία καλή επικοινωνία με τη νεότερη γενιά.
-Το feedback που έχετε από τις «Σέρρες», οι αντιδράσεις, τα σχόλια;
Ίσως τα πιο ουσιαστικά, τα πιο συναισθηματικά, τα πιο ψυχαναλυτικά μηνύματα που έχω λάβει ποτέ είναι για αυτή τη σειρά! Πολύ ωραία μηνύματα και όχι μόνο από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας -όπως καταλαβαίνετε, αυτά είναι τα πιο συγκινητικά, ειδικά από ανθρώπους οι οποίοι έχουν μεγαλώσει ως γκέι στην επαρχία (τα πράγματα που μου έχουν γράψει είναι πραγματικά υπέροχα). Έχω λάβει μηνύματα από γονείς -από γονείς και ΛΟΑΤΚΙ παιδιών, από γονείς και μη ΛΟΑΤΚΙ παιδιών- από άνδρες οι οποίοι έχουν χάσει τη σύζυγο τους και ταυτίστηκαν με τον πατέρα του Οδυσσέα, του κεντρικού ήρωα, έχω λάβει μηνύματα από τους πάντες. Η σειρά πέτυχε αυτό που ήθελα, να μιλήσει στην καρδιά του άλλου.
“Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα να ζήσει έτσι όπως θέλει”
-Με αφορμή την καμπάνια «Πες το ναι! για την ισότητα στον γάμο στην οποία υπογράψατε το σενάριο, θα ήθελα τη γνώμη σας για τον θεσμό του γάμου. Ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.
Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα να ζήσει έτσι όπως θέλει. Με τον σύντροφο του, με τη σύντροφο του, ή και χωρίς αυτούς. Με τα παιδιά του ή και χωρίς παιδιά. Κάποτε έναν στρέιτ άνδρας ή μία στρέιτ γυναίκα -ας μην αναφερθούμε στους γκέι- που δεν παντρευόταν ή δεν έκανε παιδιά, ήταν πάλι ένας άνθρωπος δακτυλοδεικτούμενος ως αποτυχημένος. Ο γάμος δεν πρέπει να είναι ο ένας και μοναδικός προορισμός του ανθρώπου. Να μπορεί καθένας να επιλέξει τον προορισμό του και όποιος θέλει να παντρευτεί και να είναι ευτυχισμένος μέσα στον γάμο του να το κάνει.
Όποιος δεν θέλει να παντρευτεί και θέλει να ζει με τον σύντροφο του ή τη σύντροφο του, με τη γυναίκα του ή με τον άντρα του επίσης να μπορεί να το κάνει και να μην αισθάνεται πάνω του τα βλοσυρά βλέμματα όσων δεν εγκρίνουν αυτή την επιλογή. Η γυναίκα η οποία δεν θέλει να κάνει παιδιά, να μπορεί να μην κάνει παιδιά. Η γυναίκα η οποία θέλει να κάνει ένα, δύο ή τρία παιδιά, επίσης να μπορεί να το κάνει. Είχαμε βάλει κάποτε έναν και μόνο στόχο κι όποιος δεν τον έπιανε ήταν αποτυχημένος, ήταν ανήθικος, τον φορτώναμε με χίλια δύο κοσμητικά επίθετα.
-Η νοοτροπία αυτή δυστυχώς παραμένει.
Είναι ένας ρατσισμός επί της ουσίας. Δεν μπορώ να καταλάβω τι λόγο μπορεί να έχει κάποιος στο σπίτι κάποιου άλλου. Δεν καταλαβαίνω από που νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να κρίνει το σπίτι κάποιου άλλου ή τον γάμο κάποιου άλλου. Αδυνατώ. Πώς δηλαδή, κάποιος στις Σέρρες θέλει να έχει άποψη για την οικογένεια που έχει κάποιος άλλος στη Δράμα; Αντί να κοιτάξεις το δικό σου το σπίτι, τον δικό σου τον γάμο, τον δικό σου προορισμό, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θέλεις να έχεις άποψη για το τι θα κάνει κάποιος άλλος. Ο λόγος λοιπόν, για τον οποίο μιλάω για τα δικαιώματα της τεκνοθεσίας και του πολιτικού γάμου στα γκέι ζευγάρια δεν είναι επειδή εγώ θέλω ντε και καλά να παντρευτώ, είναι γιατί πρέπει να δώσουμε σε όλους τους πολίτες τις ίδιες επιλογές. Αν θέλουν να είναι παντρεμένοι, να είναι παντρεμένοι. Αν θέλουν να έχουν παιδιά, να έχουν παιδιά. Αν θέλουν να μείνουν ελεύθεροι, να μείνουν ελεύθεροι. Αν θέλουν να έχουν ένα σύμφωνο, ναι. Κι επίσης, κακά τα ψέματα, το βασικότερο πρόβλημα δεν είναι το αν θα δοθεί αυτό το δικαίωμα ή όχι, το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας μεγαλώνει, τα παιδιά μεγαλώνουν, χωρίς να έχει φροντίσει πολλές φορές ούτε η πολιτεία, ούτε η εκπαίδευση, ούτε οι γονείς, να μεγαλώσουν σωστά, να μην φορτώνονται με στερεότυπα, ρατσιστικές ιδέες οι οποίες θα φέρουν μετά μέσα στην κοινωνία θυμό, οργή, βία. Αυτό είναι το πρόβλημα. Αν η πολιτεία πει ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι, τότε αυτές οι ρατσιστικές ιδέες σιγά σιγά θα αρχίσουν να σβήνουν. Όχι αμέσως. Αλλά τουλάχιστον θα γίνει.
“Την ταμπέλα που μου έχουν βάλει κάποιοι κατάφερα από μόνος μου και την ξεφορτώθηκα”
-Το νέο έργο σας είναι κωμωδία;
Αυτό το έργο δεν είναι κωμωδία. Δεν είναι καθόλου κωμωδία. Έγραψα τελικά όχι αυτό που μπορεί να περίμενε κάποιος, αλλά αυτό το οποίο ήθελα εγώ να γράψω, που ήθελε η καρδούλα μου. Με δυσκόλεψε φυσικά που δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τους κώδικες της κωμωδίας που ξέρω τόσο καλά, από την άλλη όμως, μου έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία. Δηλαδή, μετά και από αυτή την ιστορία, είμαι πραγματικά απόλυτα ελεύθερος να γράψω ό,τι θέλω. Την ταμπέλα που μου έχουν βάλει κάποιοι, από μόνος μου κατάφερα και την ξεφορτώθηκα. Όχι μόνο με αυτό το έργο, γενικότερα σε σχέση με την πορεία που είχα και με τις αποφάσεις που έλαβα στη ζωή μου.
-Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να χάσω την ελευθερία μου. Να περάσει η ζωή και να πω ότι δεν την έζησα έτσι όπως ήθελα. Αλλά νομίζω ότι καλά τα πάω.
-Και το μότο σας;
Να κρατάω τη μέρα για μένα. Να μην τη ξοδεύω από δω κι από κει.
