Γεροντοκόρη γεννιέσαι, δε γίνεσαι!

Της Στεύης Τσούτση.

Στον κόσμο μας έχει γίνει μια μεγάλη αδικία η οποία μέχρι και σήμερα δεν έχει αποκατασταθεί.
Οι ανύπαντρες γυναίκες θεωρούνται γεροντοκόρες. Οι άνευ υμεναίου κορασίδες κουβαλούν το στίγμα μαζί με το σταυρό τους: Χωρίς ταίρι…
Ο κόσμος τις λέει γεροντοκόρες, vintage ανύπαντρες ή δεσποινίδες ετών 39 εκτός τα καλοκαίρια…
Ευφάνταστοι, σαρκαστικοί κι ενίοτε προσβλητικοί χαρακτηρισμοί για γυναίκες που στάθηκαν απλά άτυχες.
Ή  μπορεί και τυχερές.
Βλέπεις σε μια κοινωνία που τα διαζύγια τείνουν να γίνουν περισσότερα από τους γάμους, τύχη μπορεί να θεωρηθεί το να μη χορέψεις το χορό του Ησαΐα ώστε να ξοδέψεις μετά χρόνων οικονομίες στους δικηγόρους και τα ξεκατινιάσματα.
Αλλά ας μη ξεφεύγουμε από το θέμα.
Η αδικία δεν είναι στο ότι υπάρχουν γυναίκες που δε βρήκαν τον έρωτα εκείνο που θα τους φορούσε νυφικό με δόξα και τιμή.
Η τεράστια αδικία είναι ο χαρακτηρισμός.
Η έννοια της γεροντοκόρης μπορεί να ταιριάξει σε πολλές περιπτώσεις ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση.
Γιατί μάτια μου,  γεροντοκόρη γεννιέσαι δε γίνεσαι!
Φιγούρα αναγνωρίσιμη. Αυστηρά ντυμένη, δίχως χρώματα. Τι να τα κάνει άλλωστε όταν δεν ξέρει τη χαρά της ζωής.
Την ξεχωρίζεις από το πρόσωπο. Μόνιμα συνοφρυωμένη έκφραση λες και κάτω από τη μύτη της υπάρχει κάτι δύσοσμο. Μάτια άχρωμα και κακιασμένα. Με φθόνο, ζήλια κι ένα μόνιμο υποτιμητικό βλέμμα.
Κι αν μπορούσε να δει κάποιος χαρισματικός την αύρα της, θα ήταν μαύρη. Όπως ακριβώς και η ψυχή της.
Δε χρωστά καλή κουβέντα σε κανέναν. Όλοι έχουν άδικο και δεν υπάρχει περίπτωση να αποδειχθεί το αντίθετο καθώς εκείνη έχει το αλάθητο. Τα πάντα πρέπει να γίνονται με το δικό της τρόπο, ο οποίος φυσικά δεν αλλάζει.
Πώς να αλλάξει άλλωστε;
Τόσα χρόνια πέρασε η γυναίκα χτίζοντας ψυχώσεις και φτάνοντας τους υπόλοιπους που αναγκαστικά τη συναναστρέφονται στα όρια της ψυχασθένειας.
Κάπως πρέπει να ζήσουν και οι ψυχίατροι…
Αν της έχει δοθεί εξουσία και χρήμα, γιατί είπαμε δεν έχει ώρες ώρες έλεος το σύμπαν, τότε σίγουρα υπάρχει πρόβλημα. Κι αν εσένα δε σου έχει δοθεί περισσότερη εξουσία και χρήμα, τότε λυπάμαι που το λέω αλλά το πρόβλημα το έχεις εσύ.
Αν νιώθεις την πίεση σου να ανεβαίνει διαβάζοντας τα χαρακτηριστικά του «Έξω από δω», τότε σίγουρα είσαι μια βασανισμένη ψυχή. Κι ας ελπίσουμε ότι την έχεις περάσει ξώφαλτσα και δε σε πήραν για καλά τα σκάγια.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι γεννημένοι ξινοί. Δεν έχουν φίλους, κάνουν μεγαλόσταυρους μπροστά από τις εκκλησίες και πιάνουν πρώτο στασίδι στις Λειτουργίες για να αποδείξουν σε όλους πόσο καλοί Χριστιανοί είναι.
Αλλά μάλλον διδάχθηκαν άλλη θρησκεία από τη δική μας. Γιατί εμείς μάθαμε το σεβασμό και την έννοια προς το συνάνθρωπο. Διδαχθήκαμε να αναγνωρίζουμε με ταπεινότητα τα λάθη μας. Μα πάνω από όλα μάθαμε την αγάπη. Μια αγάπη που η δική τους ανεξάρτητη παντιέρα δε θα δει ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα.
 Πως άλλωστε να αγαπήσεις τους άλλους όταν δεν αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό;
Όταν τον καταδικάζεις στη πιο φριχτή μοναξιά;
Γι’ αυτό γεροντοκόρες δεν είναι όσες δεν κατάφεραν να βρουν έναν άνθρωπο να σταθεί δίπλα τους. Δεν είναι  αυτό το απόλυτο κριτήριο.
Γεροντοκόρες είναι όσες άφησαν να αραχνιάσει η ψυχή τους, χωρίς να μπορεί άλλη ψυχή ζώσα να τις αντέξει.
Χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους, χωρίς κανέναν.
Γι’ αυτές τις γυναίκες δεν αξίζει να θυμώνουμε. Μόνο τη λύπηση και την ελπίδα μας αξίζουν.
Λύπη για την κατάντια τους και ελπίδα πως σύντομα θα βρεθεί κανένας ήρωας να τις ξαραχνιάσει. Βλέπετε σε αντίθεση με τις άλλες, τις κατ’ όνομα γεροντοκόρες, αυτές στ’ αλήθεια είναι στερημένες…

διαφορετικό