Φύγαμε από την Αθήνα για μια καλύτερη ζωή και καταλήξαμε να είμαστε χειρότερα – Δεν ήταν όπως τα περιμέναμε

Φύγαμε από την Αθήνα για μια καλύτερη ζωή και καταλήξαμε να είμαστε χειρότερα – Δεν ήταν όπως τα περιμέναμε

Πριν από 3 χρόνια περίπου μετακομίσαμε από την Αθήνα στο νησί του άντρα μου καθώς αυτό κρίναμε ότι θα ήταν καλύτερο για την οικογένειά μας. Έχουμε δύο παιδιά και πιστεύαμε πως η επαρχία θα ήταν ένα καλύτερο περιβάλλον για εκείνα αλλά και πιο προσιτή οικονομικά.

Τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περιμέναμε. Αν στην Αθήνα η ζωή μας ήταν μία φορά άθλια, εδώ είναι 10. Μισώ το μέρος αυτό και δεν έχω γνωρίσει ακόμα και ας έχουν περάσει 3 χρόνια ένα άτομο να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες και να κάνουμε λίγη παρέα.

Οι μαμάδες στο σχολείο των παιδιών μου είναι κουτσομπόλες, καχύποπτες και εχθρικές και με το ζόρι μου λένε ένα γεια. Είναι πονηρές και κακεντρεχείς και με κοιτάνε με μισό μάτι λες και ήρθα από άλλο πλανήτη να τους κλέψω τους άντρες. Από τις 7 το απόγευμα και μετά ειδικά τώρα το χειμώνα δεν κυκλοφορεί τίποτα και κανένας. Ψυχή στους δρόμους. Είναι όλα κλειστά λες και είναι 3 τη νύχτα και από κοινωνική ζωή εγώ και ο άντρας μου μηδέν. Καμία σχέση με το καλοκαίρι που γίνεται Ο χαμός.

Στην Αθήνα περνούσαμε τόσο καλά. Είχαμε τους συγγενείς μας και τις παρέες μας, τους φίλους μας, οι οποίοι έρχονταν σπίτι μας ή πηγαίναμε εμείς στα δικά τους σπίτια και ήταν τόσο μα τόσο ωραία. Aλλιώς είναι να έχεις τους δικούς σου ανθρώπους κοντά σου και αλλιώς να σας χωρίζουν 5 ώρες με το καράβι.

  H μητέρα μoυ δεν φωνάζει την κόρη μου με το όνομά της, επειδή είναι εκτός γάμoυ – Σκέφτομαι να κόψω επαφή μαζί της

Έρχονται τα Χριστούγεννα και έχω αρχίσει ήδη από τώρα να μελαγχολώ. Συνήθως στις γιορτές πηγαίναμε στο σπίτι των γονιών μου, των γονιών του άντρα μου ή σε φίλους μας και ξενυχτάγαμε, τώρα όμως εδώ που ήρθαμε είμαστε μόνοι σαν τους κούκους. Λόγω κορονοϊού δεν μπορούμε να πάμε στην Αθήνα αλλά ούτε και οι δικοί μας να έρθουν σε μας, πράγμα που σημαίνει ότι είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε τις γιορτές μόνοι μας, οι τέσσερις μας όχι ότι είναι άσχημο να περνάς τις γιορτές με την οικογένειά σου αλλά δεν είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει.

Οι γονείς μου έχουν εκφράσει πολλές φορές την επιθυμία να έρθουν να μας δουν στη ζούλα έστω για ένα Σαββατοκύριακο αλλά και πάλι φοβάμαι όχι μόνο το πρόστιμο που μπορεί να πληρώσουν (στο λιμάνι έχει πολλά μπλόκα) αλλά μην έχουν ή έχουμε κορονοϊό και κολλήσουμε ο ένας τον άλλον. Μου λείπουν πάρα πολύ. Και στην Αθήνα να ήμασταν δύσκολο θα ήταν να τους δω αλλά είναι αλλιώς να τους νιώθεις κοντά σου κι αλλιώς να είναι μακριά σου. Καλό το νησί, ακόμα πιο ωραία η θάλασσα, οι βόλτες στην παραλία και το παιχνίδι των παιδιών χωρίς να φοβάσαι μην τους συμβεί κάτι ή τα κλέψει κάποιος, αλλά ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να εγκλιματιστώ.

  H μητέρα μoυ δεν φωνάζει την κόρη μου με το όνομά της, επειδή είναι εκτός γάμoυ – Σκέφτομαι να κόψω επαφή μαζί της

Κατανοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι με χειρότερα προβλήματα αυτή τη στιγμή αλλά νιώθω τόσο μόνη και αποκομμένη από όλους. Προσπαθώ να χαρώ με τα οφέλη που προσφέρει η επαρχία άλλα στην παρούσα φάση βλέπω μόνο τα κακά και όχι τα καλά.

Τι να κάνω;

Φανή

Από Singleparent.gr