Εσύ δηλαδή δεν ήθελες τον Μπάμπη για γαμπρό;

Εσύ δηλαδή δεν ήθελες τον Μπάμπη για γαμπρό;

Ο Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος, ο πιλότος που δολοφόνησε την συζυγό του Καρολάϊν. έπνιξε τον σκύλο τους και έπαιζε θέατρο πάνω από ένα μήνα, μπροστά σε κάμερες και συγγενείς, είναι το όνειρο της πλειοψηφίας των ελληνικών οικογενειών, στην Ελλάδα, όταν ορίζουμε τον «ιδανικό γαμπρό». Νεαρός, με επάγγελμα που εγγυάται άνετη διαβίωση και «αποκατάσταση» της γυναίκας. Το «όμορφος» δεν το βάζω στην κουβέντα γιατί δεν ενδιαφέρει και πολύ την οικογένεια.

Ο Κεν της δολοφονίας των Γλυκών Νερών είναι αυτός που θα επέλεγε τουλάχιστον το 70% των γονέων αυτής της χώρας, αν είχε στα χέρια του την απόφαση για έναν γάμο. Και στις περισσότερες των περιπτώσεων την έχει. Εκεί οδηγεί ή καθοδηγεί το κορίτσι με τον τρόπο που το μεγαλώνει. Όπως αντίστοιχα μεγαλώνει και το αγόρι με τη λογική ότι τα πάντα του ανήκουν. Το «με κάθε κόστος» δεν λέγεται, αλλά υπονοείται σε όλη αυτή τη διαδικασία όπου αλλιώς διαπαιδαγωγείται το αγόρι και αλλιώς το κορίτσι.

Αυτά δεν αφορούν το σύνολο, αλλά δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Η οποία αποδέχεται τη σχέση της 15χρονης με τον 27χρονο, εφόσον αυτός είναι διατεθειμένος να την αποκαταστήσει. Και είναι αυτή η λογική η οποία τα 200 χρόνια από την ελληνική Επανάσταση (αφού έχουμε χρονιά με γιορτές και πανηγύρια) τα κάνει, στην πράξη, πολύ λιγότερα. Η λογική που μας επιστρέφει κάπου στη δεκαετία του 1950.

Όλα τα παραπάνω έχουν ειπωθεί από τη στιγμή της κατάρρευσης του σεναρίου που έχτισε ο δολοφόνος και της ομολογίας του. Όταν η ίδια ελληνική κοινωνία, ξέσπασε καθώς ένιωσε δικαιωμένη γιατί… «τα λέγαμε εμείς από την αρχή». Καταιγισμός ατομικής ικανοποιήσης στα social media. Σαν τα σαλιγκάρια ξεφύτρωσε κάθε λογής επώνυμος και ανώνυμος να επισημάνει όλα όσα… είχε δει από την αρχή και τα οποία, σύμφωνα με την αποψή του, θα έπρεπε να έχουν οδηγήσει την αστυνομία να συλλάβει τον Αναγνωστόπουλο από την πρώτη στιγμή.

Δεν έχω άποψη πάνω σε αυτό για να σας πω την αλήθεια. Αφού το πληρώνουμε οι περισσότεροι το Netflix μπορεί να νιώθουμε ότι είμαστε και ενεργό μέρος της παραγωγής τους, όσον αφορά τις αστυνομικές σειρές. Το αν λοιπόν «δικαιώνεται» κάποιος ή όχι στα social media δεν έχει (και σε αυτή την περίπτωση) καμία πρακτική αξία. Το ενδιαφέρον είναι άλλο.

Το «καλό παιδί», τον «τέλειο γαμπρό», τον «πρίγκιπα του παραμυθιού», τον «χαροκαμένο σύζυγο», πως τον υποπτεύθηκαν όλοι (όπως λένε τώρα αλλά δεν έχω λόγο να αμφιβάλω) από την πρώτη στιγμή; Να είναι άραγε μόνο οι παραστάσεις από τις τηλεοπτικές σειρές που λέγαμε παραπάνω; Ή μήπως αυτό το μοντέλο άντρα το οποίο η κοινωνία το «εμπορεύεται» σε κάθε έκφανση του δημοσίου βίου, ξέρουμε όλοι τελικά, πόσο σαθρό είναι;

Πίσω από κάθε οικονομική κομπίνα, πίσω από κάθε πολιτική απάτη, πίσω από κάθε διάψευση δεν κρύβεται τελικά ένα «καλό παιδί»; Ο χαρισματικός, ο λαμπερός, αυτός που αστράφτει στην βιτρίνα, που φαίνεται μέσα στην υγεία; Αυτός που κάθε οικογένεια θα ήθελε να του δώσει την κόρη του και, ρε αδερφέ, να δικαιολογήσει και τις όποιες αμαρτίες του στο όνομα της αποκατάστασης.

Αρκετοί σοκαρίστηκαν όχι από την αποκάλυψη, αλλά από την επιβεβαίωση ότι το «καλό παιδί» ήταν ο δολοφόνος. Πολλοί περισσότεροι το αντιμετώπισαν ως κάτι αυτονόητο. Είναι λογικό; Δεν ξέρω αλλά συμβαίνει και για να πω την αλήθεια αν το αναλύσεις είναι εφιαλτικό. Είναι η παραδοχή ότι στα περισσότερα πράγματα που λάμπουν η εικόνα έχει από πίσω τόνους σκοτάδι. Ότι ο πολιτικός λέει ψέματα αλλά ό όμορφος τα λέει πιο κομψά από τον άσχημο. Ότι το ομορφόπαιδο ο CEO μιας εταιρίας θα δώσει ή θα πάρει μίζα γιατί αυτό είναι η επιτυχία. Ότι το «καλό παιδί ο Μπάμπης» θα ρίξει και δύο σφαλιάρες στην Καρολάϊν, γιατί είναι ομορφόπαιδο και της κάνει και χάρη που είναι μαζί της.

Η ελληνική κοινωνία ξέρει καλά ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες οι οικογενειακές φωτογραφίες δεν είναι τόσο χαρούμενες όσο στο Instagram. Άρα το μυαλό της μπορεί να πάει πρώτα στο κακό όταν η βιτρίνα ραγίζει. Όταν σε αυτό το ραγισμένο γυαλί βλέπει τον παραμορφωμένο εαυτό της και αναγνωρίζει ότι αυτή είναι η πραγματική της εικόνα.

Το έγκλημα εντέλει είναι μια μοιραία, τραγική στιγμή. Η αποδοχή του πόσο εύκολα μπορεί να γίνει και στις «καλύτερες οικογένειες» είναι η πανδημία που μπορεί να μην έχει εμβόλιο.

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης