«Έπιασα τον άντρα μου να φοράει τα σουτιέν μου. Μου είπε ότι το κάνει μία στις τόσες»

Ο άντρας μου έχει διπλή ζωή και δεν το ήξερα. Έξω φοράει αντρικά, παντελόνια, κουστούμια, πουκάμισα και τέτοια και μέσα στο σπίτι κυκλοφορεί με το σλιπάκι του, όλα μου τα κοσμήματα, τα αρώματά μου, τις γόβες μου, κραγιόν και σουτιέν παραγεμισμένα με ψεύτικα στήθη.

Μη με ακούτε ψύχραιμη. Την πρώτη φορά που βρέθηκα αντιμέτωπη με την αλήθεια, μου ήρθε ο ουρανός σφονδύλι. Δεν υπάρχει καλύτερος σύζυγος από αυτόν. Με αγαπάει, με προσέχει και μου κάνει όλα τα χατίρια. Όταν ντύνεται γυναίκα γίνεται ο καλύτερος εραστης που υπάρχει. Με κάνει και βλέπω αστεράκια.

Είναι διχασμένη προσωπικότητα, δεν εξηγείται αλλιώς. Όταν είναι ντυμένος γυναίκα, είναι άλλος άνθρωπος. Με το που σηκωθεί το πρωί, φοράει τα…γυναικεία του και άγιος ο Θεός. Όσο τα φοράει είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Δεν τα βγάζει από πάνω του μέχρι να έρθει η ώρα να φύγει για τη δουλειά. Μόλις γυρίσει πρώτα πετάει την αντρική του φορεσιά για να βάλει τη γυναικεία και μετά αφήνει κάτω την τσάντα της δουλειάς.

Είμαστε και οι κοντά στα 40 χωρίς παιδιά. Είμαστε μαζί 15 χρόνια εκ των οποίων τα 7 παντρεμένοι. Όλο αυτό το βιολί άρχισε λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Στην αρχή είπε ότι το έκανε για να τονώσει τη σεξουαλική μας ζωή. Μου φάνηκε εν μέρει λογικό, οπότε συμφώνησα. Δεν είναι κακό να κάνουμε μερικές αλλαγές. Που να ‘ξερα ότι θα του γινόταν συνήθειο.

Τον αγαπώ, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι. Είμαι μπερδεμένη και δεν ξέρω πού να απευθυνθώ. Θέλω να το συζητήσω μαζί του, αλλά αρνείται οποιαδήποτε κουβέντα. Το μόνο που είπε είναι ότι το έχει ανάγκη και ότι κάποια στιγμή θα το συζητήσουμε, αλλά όχι ακόμα. Μου είπε επίσης ότι δεν είναι gay και ότι δεν έχει πάει ποτέ με άντρα και ούτε θέλει.

Πάνω στην απόγνωσή μου έψαξα το κινητό και τον υπολογιστή του, μα δεν βρήκα τίποτα το περίεργο εκτός από κάτι σελίδες για online αγορά γυναικείων εσωτούχων. Καλύτερα γιατί δεν μου έχει αφήσει βρακί για βρακί και σουτιέν για σουτιέν. Δεν μου άρεσε που το έκανα, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να δω μέχρι που έχει φτάσει. Δεν θέλω να κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου.

Διάβασα στο διαδίκτυο και άλλες μαρτυρίες, αλλά κανένα άλλο περιστατικό δεν έχει την ένταση και τη συχνότητα της δικής του περίπτωσης. Τί να κάνω; Να πάω σε ψυχολόγο ή θα του περάσει;

Αθηνά

[singlewoman.gr]