Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους γονείς που μας έμαθαν να στηριζόμαστε στον εαυτό μας

Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Υπάρχουν κάποια θέματα που δύσκολα μπορείς να τα προσεγγίσεις, να μιλήσεις και να γράψεις γι’ αυτά.

Νιώθεις ότι οι λέξεις δε σου είναι ποτέ αρκετές. Πως ό,τι κι αν πεις, με όποιον τρόπο και να το πεις, πάντα θα θέλεις να προσθέσεις κάτι παραπάνω. Η μόνη σου πυξίδα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η αγάπη. Η απεριόριστη κι ανιδιοτελής αγάπη. Κι αυτή δεν είναι άλλη, απ’ την αγάπη των γονιών σου.

Είναι οι άνθρωποι αυτοί που σε έφεραν σε τούτο τον κόσμο. Κι αυτό ήταν μεγάλη πρόκληση γι’ αυτούς, χωρίς ουσιαστικά να το γνωρίζουν. Γιατί η ζωή εκτός απ’ την ομορφιά και τη χάρη της, δείχνει πολλές φορές και το άσχημο πρόσωπό της. Αυτό που είναι γεμάτο από κακία, αδικία και φθόνο. Και ποιος θέλει το παιδί του να έρθει αντιμέτωπο με αυτά; Αδιαμφισβήτητα κανείς! Ωστόσο, επειδή όπως λένε πολλοί «όλα είναι μες στη ζωή», έπρεπε αυτοί οι δυο άνθρωποι που καλούμε γονείς μας, να μας καθοδηγήσουν, να μας συμβουλεύσουν και να μας προικίσουν με αξίες που θα ενεργοποιούσαν τις άμυνές μας και θα μας έκαναν ικανούς να αντιμετωπίζουμε καθετί με μόνο σύμμαχο τον εαυτό μας.

Και το έκαναν. Θυμήσου, απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής σου, όταν αποπειράθηκες για πρώτη φορά να κάνεις ποδήλατο με δύο ρόδες. Στην αρχή ήταν δίπλα σου και κρατούσαν ελαφρά το τιμόνι για να βρεις την ισορροπία σου. Το άφησαν, όμως, για να μπορέσεις να τα καταφέρεις μόνος σου. Και κάπου εδώ εσύ έπεσες. Σε αγκάλιασαν και σου είπαν πως ήταν λογικό, αλλά αν συνεχίσεις να προσπαθείς σίγουρα θα τα καταφέρεις. Το πίστεψες! Και καλά έκανες, εδώ που τα λέμε. Κοίτα τώρα, κάνεις ποδήλατο με δύο ρόδες, τα κατάφερες! Αν νιώθεις εσύ μια φορά περήφανος για τον εαυτό σου, εκείνοι νιώθουν δέκα.

Μεγάλωνες και τα πράγματα έδειχναν να γίνονται πιο περίπλοκα και πιο σύνθετα. Αυτό γιατί πλέον δεν έχεις να αντιμετωπίσεις το φόβο σου για το πώς θα κρατήσεις την ισορροπία σου πάνω σε δυο ρόδες, αλλά για το πώς θα κρατούσες την ισορροπία με τα άτομα που θα συναναστρεφόσουν.

Δεν ανακατεύτηκαν ποτέ οι ίδιοι. Δε μίλησαν ποτέ για λογαριασμό σου. Σε άφησαν και πάλι να παλέψεις μόνος. Εσύ κι οι δυνάμεις σου. Σε παρότρυναν να προτάξεις το σθένος σου για να διεκδικήσεις αυτά που σου αξίζουν. Κι εσύ το έκανες. Κι ας έπεσες πολλές φορές. Έμαθες, όμως, να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και να τα βγάζεις και πάλι πέρα μόνος σου.

Ακόμη και με τα υλικά αγαθά, σου δίδαξαν ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Πρέπει να επιλέγεις αυτά που σου είναι πιο απαραίτητα. Πρέπει να εκτιμάς. Πρέπει να αισθάνεσαι τυχερός γι’ αυτά που έχεις, γιατί κάποιοι άλλοι δεν έχουν ούτε τα μισά. Κι έτσι έμαθες να μην είσαι άπληστος κι αχάριστος. Έμαθες να είσαι ευτυχισμένος γιατί ήθελες ό,τι είχες κι όχι γιατί είχες ό,τι ήθελες.

Κι όταν μεγάλωσες ακόμα πιο πολύ σου μίλησαν για την αρετή της εργασίας, της δημιουργικότητας. Σου είπαν το πιο όμορφο μυστικό: Τα πράγματα που καταφέρνεις μόνος σου, με το δικό σου κόπο και τη δική σου προσπάθεια, αξίζουν και τα ευχαριστιέσαι πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο που θα ήταν έτοιμο.

Οι γονείς μας ήταν κι είναι οι πιο φωτεινοί σηματοδότες που μας δείχνουν την κατεύθυνση, αλλά μας αφήνουν να φτιάξουμε το δικό μας δρόμο. Ένα δρόμο που θα περπατάμε πάνω του μόνοι μας, αλλά θα ξέρουμε πως είναι ο σωστός, πως δε θα παραπατήσουμε ποτέ μα ακόμη κι αν παραπατήσουμε και πέσουμε, θα βρούμε τη δύναμη να σηκωθούμε και πάλι. Αυτό και μόνο μπορεί να τους δείξει πόσο ευγνώμονες είμαστε και πόσο υπερήφανοι που είναι γονείς μας.  Τους ευχαριστούμε για όσα είναι μα πιο πολύ για όσα γίναμε εμείς μαζί τους.